Liberal / Ευ. Βενιζέλος: Με το σχέδιο Σόιμπλε για Grexit θα γινόμασταν Βενεζουέλα
Το σχέδιο του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών για μία οικειοθελή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, περιέγραψε ο Ευάγγελος Βενιζέλος λεπτομερώς στην υποεπιτροπή της Βουλής για την απομείωση του χρέους, τονίζοντας παράλληλα τις τραγικές συνέπειες που θα είχε η αποδοχή του για τη χώρα.
«Εάν η Ελλάδα αποδεχόταν το σχέδιο Grexit του κου Σόιμπλε θα βίωνε τις τραγικές συνθήκες της Βενεζουέλας», υπογράμμισε χαρακτηριστικά ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος κληθείς να ενημερώσει την επιτροπή με την ιδιότητα του πρώην υπουργού Οικονομικών, σημείωσε πως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είχε θέσει το επίμαχο ζήτημα στον ίδιο δύο φορές το καλοκαίρι του 2011 παρουσία όπως είπε του τότε μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Γιόργκ Άσμουσεν.
Όπως επισήμανε ο κος Βενιζέλος ο γερμανός ομόλογός του είχε παραδεχτεί πως οι συνέπειες ενός Grexit θα πυροδοτούσε μεγάλη ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, παράσχοντας εγγυήσεις για τη διασφάλιση ενός μικρού ποσού βοήθειας μερικών δισεκατομμυρίων με το παράλληλο στήσιμο μίας αερογέφυρας που θα επίλυε προσωρινά τα προβλήματα τροφοδοσίας σε φάρμακα και άλλα βασικά προϊόντα στα νοσοκομεία και τα σχολεία της χώρας.
Σε ότι αφορά στις τραπεζικές αναλήψεις, ο Ευάγγελος Βενιζέλος υποστήριξε ότι το σχέδιο εμπνεύσεως Σόιμπλε, προέβλεπε τη δυνατότητα ανάληψης ευρώ τα οποία θα ήταν «σφραγισμένα» μέχρι να τυπωθούν νέα νομίσματα, ενώ οι αναλήψεις δεν θα μπορούσαν να ξεπερνούν τα 50 ευρώ εβδομαδιαίως, για να καταλήξει ότι ήταν αδύνατον να επιλέξει η τότε κυβέρνηση ένα τέτοιο σχέδιο.
Αναφερόμενος στα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το ελληνικό χρέος, ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, επανέλαβε την άποψή του ότι πρόκειται περί «κοροϊδίας» εκ μέρους των Θεσμών, καθώς όπως τόνισε «πρόκειται για βραχυπρόθεσμα μέτρα μακροχρόνιας απόδοσης».
«Οι εταίροι μας σερβίρουν τα παλιά ξαναζεσταμένα. Μας δίνουν επιμήκυνση που προβλεπόταν από τη συμφωνία του 2012», τόνισε χαρακτηριστικά.
Αιτιολογώντας, δε, το γιατί οι δανειστές δεν δίνουν σήμερα στη χώρα τις εγγυήσεις του 2012, έκανε λόγο για έλλειμμα αξιοπιστίας απέναντι στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
«Τώρα ζητάμε τις εγγυήσεις του 2012 αλλά δεν μας τις δίνουν, διότι υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης καθώς η κυβέρνηση δεν διατηρεί μια ευθύγραμμη πορεία εξόδου της χώρας από την κρίση», ανέφερε ο κος Βενιζέλος, στηλιτεύοντας τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος η οποία άλλαξε με το πέρασμα του χρόνου.
Πηγή: skai.gr
σχολιαστής 
Αυτά που δεν δείξανε τα κανάλια σχετικά με την περίφημη επίσκεψη του Τσίπρα στις Μοίρες Ηρακλείου. Δείξανε μόνο ό,τι έγινε μέσα στην αίθουσα. Δείτε λοιπόν την υποδοχή απέξω για να βγάλετε συμπέρασμα.
http://www.triklopodia.gr/%CE%B5%CE%BE%CF%89-%CF%81%CE%B5-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%84%CE%B7-%CE%BE%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B5-%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B9-%CF%85%CF%80/
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D
Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στους βιομήχανους και σε όσους ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα, για να κατανοήσουν ότι η επική ύφεση που έρχεται, δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο και φυσικά ούτε αυτούς. Oσο δε, δεν κατανοούν ότι η έξοδος από το ευρώ τους αφορά πρωταρχικά, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν θέλουν να διατηρήσουν και να αυξήσουν τον πλούτο τους. Στρουθοκαμηλίζουν. Και στρουθοκαμηλίζουν γιατί η σχέση των πιο πολλών Ελλήνων επιχειρηματιών με το επιχειρείν, είναι παρόμοιε με την σχέση Μογγόλου εφοπλιστή με την θάλασσα.
1. Τα κέρδη και το ποσοστό του κέρδους σε μια ιδιωτική κλειστή οικονομία
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια κλειστή ιδιωτική οικονομία, δηλαδή δεν υπάρχει δημόσιος τομέας αλλά ούτε και εξωτερικός τομέας. Στην οικονομία αυτή ισχύουν δυο λογιστικές ταυτότητες που χρησιμοποιούμε στην απεικόνιση των Εθνικών Λογαριασμών παγκοσμίως.
(1) Υ=C+I
(2) Υ=W+P,
όπου Υ= Εθνικό Εισόδημα, C=Κατανάλωση, I=Επενδύσεις , και W= Μισθοί, P =Κέρδη.
Κατά συνέπεια θα ισχύει C+I =W+P και (3) P= C+I –W, δηλαδή τα κέρδη είναι άθροισμα της κατανάλωσης και των επενδυτικών δαπανών μείον οι μισθοί.
H κατανάλωση C έχει δυο πηγές, από τους μισθούς W και από τα κέρδη P. Άρα μπορούμε γράψουμε ότι C = Cp+ Cw, όπου Cp η κατανάλωση που προέρχεται από τα κέρδη και Cw η κατανάλωση που προέρχεται από τους μισθούς.
Αν υποθέσουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν αποταμιεύουν τότε Cw=W και κατά συνέπεια η (3) μπορεί να γραφεί:
(4) P= Cp+I.
Τι μας λέει η κάπως παράξενη, σε πρώτη ματιά, εξίσωση; Ότι τα κέρδη των επιχειρήσεων ή των καπιταλιστών προέρχονται από την δική τους καταναλωτική δαπάνη και από τις επενδυτικές τους δαπάνες. Και είναι σωστό γιατί οι εργαζόμενοι, ως τάξη, επιστρέφουν τους μισθούς μέσω της κατανάλωσης στις επιχειρήσεις, η δε κατανάλωση των καπιταλίστων επιστρέφει πάλι σε αυτούς ως τάξη.
Με άλλα λόγια οι εργαζόμενοι δαπανούν ότι εισπράττουν, οι δε καπιταλιστές εισπράττουν ότι δαπανούν!
Το ερώτημα που εγείρεται τώρα είναι το εξής. Τα κέρδη καθορίζουν την δαπάνη των καπιταλιστών ή η δαπάνη καθορίζει τα κέρδη τους στην δεδομένη περίοδο; Οι επιχειρήσεις προφανώς δεν είναι δυνατόν να καθορίσουν τα κέρδη τους άλλα την δαπάνη τους, και κατά συνέπεια οι δαπάνες καθορίζουν τα κέρδη.
Την (4) μπορούμε να την γράψουμε:
(5) P -Cp=I. Τι μας λέει αυτή η εξίσωση; Το αριστερό μέρος της εξίσωσης μας λέει ποια είναι η αποταμίευση, τι δεν δαπανούν οι καπιταλιστές, δηλαδή S=I, όπου (S) οι αποταμιεύσεις.
Εδώ έχουμε άλλο ένα ερώτημα. Οι επενδύσεις (I) καθορίζουν τις αποταμιεύσεις (S) ή το αντίθετο; Αφού οι επιχειρήσεις επιλέγουν το τι θα δαπανήσουν, κατά συνέπεια οι επενδύσεις καθορίζουν τις αποταμιεύσεις.
Οι καλοί μελετητές του Μαρξ, ήδη θα έχουν καταλάβει από πού έλκει η παραπάνω παρουσίαση την καταγωγή της, που είναι ταυτόσημη με τα αποτελέσματα της παρόμοιας ανάλυσης του Κέυνς, σύμφωνα με την οποία οι επενδυτικές δαπάνες καθορίζουν το εισόδημα και ότι οι αποταμιεύσεις είναι συνάρτηση του εισοδήματος.
Όλα τα παραπάνω έως εδώ είναι σύμφωνα με την Λογιστική των Εθνικών Λογαριασμών που χρησιμοποιεί κάθε Οικονομία. Συνοψίζοντας, το κέρδος σε μια οικονομία πλήρως ιδιωτική αποτελείται από το άθροισμα της κατανάλωσης των επιχειρήσεων μεταξύ τους και από τις επενδυτικές τους δαπάνες και τα κέρδη καθορίζονται από την δαπάνη όπως και η τελική αποταμίευση.
Ας δούμε τώρα την συμπεριφορά του ποσοστού του κέρδους. Το ποσοστό του κέρδους r = (CP + I) / K, όπου Κ είναι το κεφάλαιο της περιόδου που χρησιμοποιήθηκε για την τρέχουσα παραγωγή. Κατά συνέπεια οι επενδύσεις Ι συνεισφέρουν τόσο στο κέρδος όσο και στην αύξηση του κεφαλαίου, αφού είναι και στον αριθμητή και τον παρονομαστή της εξίσωσης και αν υποθέσουμε ότι οι επενδύσεις Ι είναι μεγαλύτερες των αποσβέσεων του κεφαλαίου. Ας το δούμε αυτό το θέμα λίγο.
Αν υποθέσουμε ότι CP = 0, I = 100 για κάθε χρόνο, και οι αποσβέσεις είναι ίσες με το μηδέν. Αν Κ=1000 αρχικά, τότε το ποσοστό του κέρδους, για κάθε επόμενο χρόνο θα είναι 100/1000, 100/1100, 100/1200, 100/1300 κοκ. θα μειώνεται. Για λόγους συνέπειας, αν υποθέσουμε ότι όλη η παραχθείσα υπεραξία επιστρέφει στις επιχειρήσεις, τότε συμπίπτει με τα κέρδη που είναι εκπεφρασμένα σε μια τιμή. Σύμφωνα με τον Μαρξ, η πτωτική τάση του κέρδους θα διαρκέσει, η κρίση θα συνεχιστεί, έως ότου, οι τιμές που συνθέτουν το κεφάλαιο Κ, μειωθούν δραματικά και έτσι το ποσοστό του κέρδους θα αρχίσει να επανακάμπτει και οι επενδύσεις θα αυξηθούν.
Αλλά P= Cp+I. Θα μπορούσε άραγε η κατανάλωση των επιχειρήσεων να αντισταθμίσει και ακόμα να εμποδίσει την πτωτική τάση του κέρδους; Με άλλα λόγια αφού r = (CP + I) / K, αν οι καπιταλιστές αύξαναν την καταναλωτική τους δαπάνη Cp περισσότερο απ ότι τις επενδυτικές τους δαπάνες, τότε δεν θα μειωνόταν το ποσοστό του κέρδους.
Στα μαθηματικά αυτό φαίνεται εφικτό, άλλα ο Μαρξ χρησιμοποιεί το επιχείρημα, ότι λόγω του ανταγωνισμού, οι επιχειρήσεις θα επανεπενδύσουν οπωσδήποτε προηγούμενα κέρδη, με στόχο να βελτιώσουν την παραγωγικότητα τους, να αυξήσουν την παραγωγή τους και να διατηρήσουν την θέση τους στην αγορά. Φυσικά το επιχείρημα είναι διαφιλονικούμενο, αφού συνιστά επιχείρημα συμπεριφοράς, άλλα δεν παύει να μην είναι συνεπές με την μακροοικονομική αιτιοκρατία, κατά την οποία οι τρέχουσες επενδυτικές δαπάνες καθορίζουν τα συνολικά κέρδη, τα οποία με την σειρά τους δημιουργούν προσδοκίες για τα μελλοντικά κέρδη και για τις μελλοντικές επενδύσεις.
Μένουμε λοιπόν στο συνεπές συμπέρασμα, οι δαπάνες δημιουργούν έσοδα και όχι τα έσοδα δαπάνες. Οι επενδύσεις καθορίζουν τις αποταμιεύσεις, οι αποταμιεύσεις είναι συνάρτηση του εισοδήματος και κατά συνέπεια η κρίση επέρχεται όταν δεν πραγματοποιούνται δαπάνες στην οικονομία.
2. Τα Κέρδη και το Ποσοστό του Κέρδους σε μια Σύγχρονη Οικονομία
Ας πάμε τώρα σε μια σύγχρονη οικονομία εισάγοντας στο υπόδειγμα μας τον δημόσιο τομέα και τον εξωτερικό τομέα της οικονομίας. Σύμφωνα με τους Εθνικούς Λογαριασμούς (πιν. 2. Η Ελλάδα με Αριθμούς, ΕΛΣΤΑΤ 2016) ισχύουν οι δυο ταυτότητες:
(1) Y = C + I + G + NX
(2) Y = W + P + T
Όπου Y είναι το Εθνικό Εισόδημα , G οι συνολικές κρατικές δαπάνες, T τα φορολογικά έσοδα, NX είναι οι εξαγωγές μείον τις εισαγωγές, W οι μισθοί και P τα κέρδη. Η εξίσωση (1) αναφέρεται στις στο εθνικό εισόδημα από την πλευρά των δαπανών της οικονομίας ενώ η εξίσωση (2) αναφέρεται στα στο εθνικό εισόδημα από την πλευρά των εσόδων δηλαδή τα έσοδα της οικονομίας αποτελούνται από τους μισθούς, τα κέρδη και από τους φόρους.
Κατά συνέπεια (3) C + I + G + NX = W + P + T. Η κατανάλωση C= Cp+Cw, αποτελείται δηλαδή από την κατανάλωση των καπιταλιστών από τα κέρδη τους Cp και από τους μισθούς των εργατών Cw. Άρα W=Cw+Sw, όπου Sw η αποταμίευση των εργατών και άρα Sw=W-CW. Η (3) μπορεί να γραφεί
(4) Cp+Cw+ I + G + NX = W + P + T και κατά συνέπεια
(5) P= Cp+Cw+ I + G + NX-W-T ή
(6) P= Cp+ (G-T)+(I-Sw)+ ΝΧ
και το μέσο ποσοστό του κέρδους θα είναι (7) r= Cp+ (G-T)+(I-Sw)+ ΝΧ / K
Η εξίσωση (6) μα λέει ότι τα κέρδη είναι επακόλουθο των δαπανών και είναι τόσο πιο αυξημένα όσο πιο μεγάλο είναι το έλλειμμα του κρατικού τομέα (G-T), όσο πιο αυξημένες είναι οι ιδιωτικές επενδυτικές δαπάνες (I-S) και όσο πιο αυξημένες είναι οι εξαγωγές, δηλαδή οι δαπάνες τρίτων για τα προϊόντα της ημεδαπής (+NX). Η εξίσωση (7) μας θέτει το ερώτημα, τι μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στην πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους σε μια οικονομία.
Αλλά ας δούμε πρώτα το συμπέρασμα της εξίσωσης (6) που αφορά στην ποσότητα των κερδών.
Πάλι από τους Εθνικούς Λογαριασμούς γνωρίζουμε ότι, οι Δαπάνες στην οικονομία ισούνται με τα Έσοδα. Με άλλα λόγια C+I+G+NX=C+S+T και κατά συνέπεια (G-T)+(I-S)+(Μ-X)=0. Η τελευταία εξίσωση μας λέει ότι έσοδα του δημόσιου τομέα Τ μείον τις δαπάνες του G, συν τα έσοδα (=αποταμιεύσεις) μείον τις επενδυτικές του δαπάνες Ι, συν τις εξαγωγές μείον τις εισαγωγές θα ισούνται πάντα με το μηδέν.
Δηλαδή δεν είναι δυνατόν και οι τρεις τομείς της οικονομίας να έχουν πλεόνασμα ταυτόχρονος. Αν ο ένας τομέας της οικονομίας έχει πλεόνασμα τότε θα πρέπει να έχουν έλλειμμα οι άλλοι δυο ή τουλάχιστον ο ένας. Με άλλα λόγια, αν ο κρατικός τομέας επιθυμεί πλεόνασμα, οι φόροι να είναι μεγαλύτεροι από τα έξοδα του, και οι εισαγωγές είναι μεγαλύτερες από τις εξαγωγές, τότε για να παραμείνει το ΑΕΠ σταθερό ή και να αυξηθεί, θα πρέπει ο ιδιωτικός τομέας κατ ανάγκη να δαπανήσει περισσότερο από τις εισπράξεις του. Άρα ο πλούτος του ενός τομέα στην οικονομία ή δυο τομέων, αποτελεί το έλλειμμα του άλλων δυο ή τουλάχιστον του ενός. Κατά συνέπεια εδώ τίθεται ένας περιορισμός στο όριο της δημιουργίας των πλεονασμάτων. Δεν είναι δυνατόν και οι τρεις τομείς να δημιουργούν πλεονάσματα ταυτοχρόνως.
Επίσης αν οι εξαγωγές δεν είναι μεγαλύτερες των εισαγωγών και αν οι κρατικές δαπάνες δεν είναι μεγαλύτερες των κρατικών εσόδων, η δημιουργία κερδών από τον ίδιο τον ιδιωτικό τομέα δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί. Δηλαδή αν οι
δαπάνες του είναι μεγαλύτερες από τις τελικές του εισπράξεις, τότε σε σύντομο χρονικό διάστημα θα βρεθεί υπερχρεωμένος και θα καταρρεύσει.
Τώρα ας θέσουμε το ερώτημα της εξίσωσης r= Cp+ (G-T)+(I-Saw)+ ΝΧ / K τι μπορεί να ανάσχεση την πτώση του μέσου ποσοστού του κέρδους και όχι μόνον αυτό, άλλα να το αυξήσει και να αυξήσει τα κέρδη συνολικά.
Είναι γεγονός ότι σε παγκόσμιο επίπεδο, οι εισαγωγές μείον τις εξαγωγές εξ ολοκλήρου, ΝΧ=0, και άρα βλέποντας την παραπάνω εξίσωση καταλαβαίνουμε ότι μόνο η ικανότητα των Κυβερνήσεων να διατηρούν υψηλά ελλείμματα είναι δυνατόν και τα κέρδη να διασώζει και να αυξάνει το μέσο ποσοστό κέρδους.
Άλλα και εδώ υπάρχει πρόβλημα που έχει σχέση με την επικυριαρχία της χώρας. Η χώρα έχει ανοικτή οικονομία, έχει ξένο νόμισμα, το ευρώ, και τα επιτόκια της τα ορίζουν οι αγορές.
Έτσι δεν είναι δυνατόν η Κυβέρνηση να επηρεάσει τα κέρδη και το ποσοστό του κέρδους, επειδή (G-T) θα πρέπει να είναι έσο με το μηδέν και ακόμα χειρότερα όταν οι φόροι είναι μεγαλύτεροι από τα έξοδα του κράτους δηλαδή το κράτος να έχει πλεόνασμα. Όλα αυτά δημιουργούν το περιβάλλον για την χειροτέρευση των κερδών του ιδιωτικού τομέα αν συνδυαστεί αυτό με έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών.
3. Τι πρέπει να γίνει
Η μονή εφικτή λύση λοιπόν για την καθολική σωτηρία όλων μας, άλλα και της βιομηχανίας και του ιδιωτικού τομέα γενικότερα, είναι η επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα το όποιο θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερο να διακυμαίνεται.
Τότε το έλλειμμα του δημοσίου τομέα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για την αύξηση των κερδών αλλά και για να αυξηθεί το ποσοστό του κέρδους, χωρίς να δημιουργείται πρόβλημα από το χρέος. Μια χώρα που εκδίδει το δικό της Νόμισμα ποτέ δεν πτωχεύει.
Η χώρα μπορεί να δαπανά αβίαστα έως ότου απασχολήσει όλους τους πόρους της οικονομίας έως ότου επιτευχθεί η πλήρης απασχόληση. Κάνοντας αυτό η Κυβέρνηση, αυξάνει την παραγωγική βάση της οικονομίας αλλά και την παραγωγικότητα, έτσι ώστε να αυξάνονται τα κέρδη και το ποσοστό του κέρδους χωρίς να αυξάνεται η αξία του Κ.
Δεδομένων αυτών η ανάκτηση της επικυριαρχίας της χώρας και η επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα ανοίγει νέους δρόμους για την πολιτική από την παραδοσιακή
δεξιά έως την αριστερά, που για τα προγράμματα τους θα αποφασίσει ο Κυρίαρχος Λαός.
Αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνει αν όλοι δεν ενωθούμε, όλες οι τάξεις, σε ένα τεράστιο πατριωτικό κίνημα για την επάνοδο στο Εθνικό Νόμισμα που όλους μας ενώνει.
Η βασική θέση είναι, ότι με το Εθνικό Νόμισμα ανοίγουμε δρόμους για μια καλύτερη Κοινωνία υπερήφανων πολιτών, όχι δούλων όπως είμαστε τώρα. Με το Εθνικό Νόμισμα, το τραπεζικό κεφάλαιο και οι δούλοι του ευρώ δεν θα μπορούν να εξουσιάζουν την παραγωγή μας, την απασχόληση, τους μισθούς και τα κέρδη μας. Εμείς οι επικυρίαρχοι θα αποφασίζουμε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
1. «Η βασική θέση είναι, ότι με το Εθνικό Νόμισμα ανοίγουμε δρόμους για μια καλύτερη Κοινωνία υπερήφανων πολιτών, όχι δούλων όπως είμαστε τώρα. Με το Εθνικό Νόμισμα, το τραπεζικό κεφάλαιο και οι δούλοι του ευρώ δεν θα μπορούν να εξουσιάζουν την παραγωγή μας, την απασχόληση, τους μισθούς και τα κέρδη μας. Εμείς οι επικυρίαρχοι θα αποφασίζουμε.»
Επισημονικος πατριωτισμος! Αυτο ειναι το βασικα (επιστημονικο!!!) επιχειρημα περι επιστροφης στη δραχμη και οσο για τις εξισωσεις που αραδιαζει ειναι σαν …το μουστακι του πουστη: για ξεκαρφωμα!
2. «Μια χώρα που εκδίδει το δικό της Νόμισμα ποτέ δεν πτωχεύει.»
Τωρα μαλιστα!
Ο Τσαβες και ολες οι Νοτιοαμερικανικες, Ασιατικες, Αφρικανικες χωρες και ολοι της γης οι κολασμενοι εχουνε το δικο τους εθνικο νομισμα γιαυτο …ευημερουνε.
ΥΓ
Σπυρος Στάλιας, οικονομολογος, ηταν στο οικονομικο γραφειο του πρωθυπουργου Ανδρεα Παπανδρεου) επι Γιωργου Κατηφόρη και Γιαννη Παπανικολαου. Δ/νων Συμβουλος στον ΟΛΠ επι υπουργειας στο Εμπορικης Ναυτηλιας Γ. Κατσιφάρα, Δ/νων συμβουλος στον Οργανισμο Λιμενος Κερυρας επι πρωθυπουργιας Γιωργακη, υπερμαχος της επιστροφης στη ΔραχμηΔηλαδη κατι σαν τον Λαπαβιτσα του βαθεως Πασοκ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μακάριοι οι νέοι ότι αυτοί κληρονομήσωσι το Δημόσιο Χρέος.
Herbert Hoover, 1874-1964, Αμερικανός πρόεδρος [1929-1933]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων.
Samuel Johnson, 1709-1784, Άγγλος συγγραφέας
«Επιστημονικος πατριωτισμος! » είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων «επιστημόνων».
ΑΦ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«ΑΠΟΨΕΙΣ
Τα θετικά της διετίας ΣΥΡΙΖΑ
Για κάποιους η διετία αυτή μοιάζει απολύτως χαμένη: η οικονομική ανάκαμψη ανατράπηκε βίαια και με τεράστιο κοινωνικό κόστος. Αλλά με μια ευρύτερη ανάγνωση, υπάρχουν και θετικά στοιχεία, κυρίως επειδή έσπασε η φούσκα των ανεδαφικών προσδοκιών που είχε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας
Μανόλης Γαλενιανός
ς
22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016, 07:15 facebook twitter – email
Tα οικονομικά νέα στο τέλος του έτους είναι καλύτερα από ότι έχουμε συνηθίσει: η οικονομία φαίνεται να έχει περάσει τον κάβο της συνεχούς ύφεσης και να αποκτά μια θετική προοπτική για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Η ανάπτυξη για το σύνολο του έτους θα είναι χαμηλή μεν, αλλά τουλάχιστον θα έχει επιτέλους θετικό πρόσημο και, το κυριότερο, διαγράφει βελτιούμενη πορεία: το δεύτερο εξάμηνο είναι βελτιωμένο σε σχέση με το πρώτο και οι προβλέψεις για το επόμενο έτος είναι ακόμα θετικότερες, το οποίο επιβεβαιώνεται και από τους διεθνείς οργανισμούς που παρακολουθούν την ελληνική οικονομία.
Αναφέρομαι, φυσικά, στις αρχές Δεκεμβρίου του 2014.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι γνωστά. Η Βουλή δεν κατάφερε να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έγιναν πρόωρες εκλογές και ακολούθησαν έξι μήνες συνεχούς διαπραγμάτευσης μεταξύ της νέας κυβέρνησης και της τρόικας με την προβλέψιμη (και προβλεφθείσα) κατάληξη: συνθηκολόγηση της κυβέρνησης στο ίδιο πρόγραμμα αλλά με capital controls, το τραπεζικό σύστημα υπό κατάρρευση, δεκάδες δισεκατομμύρια επιπλέον δημόσιου χρέους και την οικονομία να έχει πάρει ξανά την κατηφόρα.
Σήμερα, η ελληνική οικονομία έχει πια ανακτήσει σε μεγάλο βαθμό την σταθερότητα που είχε στα τέλη του 2014 και οι προοπτικές για το 2017 μοιάζουν καλύτερες από οποιαδήποτε στιγμή μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Μπορούμε, λοιπόν, να αξιολογήσουμε με κάποια αποστασιοποίηση τα γεγονότα του 2015-16.
Με την στενή οπτική των αριθμών, η διετία αυτή μοιάζει απολύτως χαμένη καθώς η διαφαινόμενη οικονομική ανάκαμψη ανατράπηκε βίαια και με τεράστιο κοινωνικό κόστος. Σύμφωνα, όμως, με μια ευρύτερη ανάγνωση, υπάρχουν και θετικά στοιχεία, κυρίως επειδή έσπασε η φούσκα των ανεδαφικών προσδοκιών που είχε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Ενα από τα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου της κρίσης ήταν η αναντιστοιχία μεταξύ του μεγέθους των αναγκαίων αλλαγών και της δημόσιας συζήτησης που έγινε γύρω από τις αλλαγές αυτές. Ενώ η έξοδος από την κρίση απαιτούσε, και απαιτεί, βαθιές και επίπονες τομές στην οικονομία και το κράτος, πολλοί Ελληνες πείστηκαν ότι τα αίτια της κρίσης είναι εξωγενή και, συνεπώς, η επιστροφή στην περίοδο παχιών αγελάδων του 2007 ήταν εφικτή με απλές και ανώδυνες πολιτικές – μια έλλειψη αυτογνωσίας που κόστισε πολύ.
Η επικράτηση της άποψης αυτής, καθώς και η υιοθέτηση της από την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση (ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης: Νέα Δημοκρατία επί Αντώνη Σαμαρά με τα «Ζάππεια» και ΣΥΡΙΖΑ με το «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης») δημιούργησε μαξιμαλιστικές προσδοκίες και δυσχέρανε το, ήδη πολύ δύσκολο, εγχείρημα της αντιμετώπισης της κρίσης. Αντί να συζητείται, για παράδειγμα, πώς θα επιτευχθεί η μείωση του τεράστιου ελλείμματος με το μικρότερο δυνατό κόστος για τους πιο αδύναμους, ο δημόσιος διάλογος ανέλυε αν είναι απαραίτητη η λιτότητα, με το επιχείρημα ότι οι Ευρωπαίοι φοβούνται την έξοδό μας από το ευρώ και, συνεπώς, θα χρηματοδοτούν εσαεί τις δημόσιες δαπάνες μας. Αντιστοίχως, κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης βαφτιζόταν «ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας» συγκρίνοντας το τίμημα της πώλησης με κάποια υπέρογκη «πραγματική αξία», η οποία όμως δεν ήταν ορατή στους υποψήφιους αγοραστές.
Αυτή ακριβώς η άρνηση από μεγάλο μέρος του κόσμου να αποδεχτεί τι πραγματικά είναι εφικτό, συνέβαλε στην έλλειψη συναίνεσης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και την σταδιακή εκτράχυνση του δημοσίου διαλόγου: αν υπάρχει εύκολη εναλλακτική στα σκληρά μέτρα που ζητούν οι δανειστές, τότε οι κυβερνήσεις που τα λαμβάνουν δεν ακολουθούν απλώς λανθασμένες πολιτικές αλλά προδίδουν τον λαό που τις εξέλεξε – «δεν είναι τόσο Ελληνες».
Σήμερα, όμως, μετά από δύο σχεδόν χρόνια διακυβέρνησης από ένα κόμμα που ευαγγελιζόταν τον εύκολο δρόμο εξόδου από την κρίση, έχει γίνει κοινός τόπος ότι οι υποσχέσεις αυτές ήταν ανεδαφικές και το εκλογικό σώμα φαίνεται να επιστρέφει στον ρεαλισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι η «μνημονιοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνοδεύτηκε από την δημοσκοπική εκτόξευση των εναπομείναντων αντιμνημονιακών κομμάτων σε αντίθεση με αυτό που συνέβη το 2012, ενώ η Νέα Δημοκρατία έχει αποκτήσει σημαντικό προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις παρά την απόφασή της να μην υποσχεθεί εύκολες λύσεις.
Αυτή η εξέλιξη αποτελεί, πιστεύω, μια σημαντική παρακαταθήκη της, κατά τα άλλα πολύ αρνητικής, διετίας 2015-16. Η διάψευση των προσδοκιών που ώθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δημιούργησε μεγάλη απογοήτευση, αλλά δίνει χώρο για την επανεκκίνηση του δημοσίου διαλόγου σε πιο ορθολογική βάση.
* Ο Μανόλης Γαλενιανός είναι καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο Royal Holloway στο Λονδίνο
Απο το PROTAGON
υγ.
Τα θετικα της διετίας επισημαινει ο συντακτης και οχι της «διακυβερνησης ΣΥΡΙΖΑ».
Δυστυχως χρειαστηκε μια χαμενη διετία για την «επανεκκινηση του δημοσιου διαλογου σε πιο ορθολογικη βαση», οπως γραφεται στο κειμενο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26509&subid=2&pubid=114346794
Μου αρέσει!Μου αρέσει!