Στη χώρα χωρίς κανόνες ακόμα και η ανάγκη για κανόνες αμφισβητείται. Και όταν δεν υπάρχουν κανόνες αυτό που απομένει είναι μια κοινωνία αυθαιρεσίας, βίας, τραμπουκισμού, αναισθησίας. Μια απολίτιστη κοινωνία.
Protagon / Μια χώρα χωρίς κανόνες / Αριστείδης Χατζής
Τυχοδιώκτες της πολιτικής που έχουν καταστήσει τον τραμπουκισμό πολιτικό εργαλείο. «Αγανακτισμένοι πολίτες» που εμποδίζουν και διακόπτουν ό,τι δεν τους αρέσει, ακόμα και μέσα στα δικαστήρια. Αυτό είναι μια προνεωτερική κοινωνία, όχι ένα σύγχρονο κράτος δικαίου
Είδαμε αυτή τη θλιβερή σκηνή στο Δίστομο. Σε μια εκδήλωση μνήμης για τα θύματα των Ναζί, η Ζωή Κωνσταντοπούλου προσπάθησε να εμποδίσει τον γερμανό πρεσβευτή να καταθέσει στεφάνι. Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με την κυρία Κωνσταντοπούλου, δεν με ενδιαφέρει η συγκεκριμένη περίπτωση σήμερα. Το ζήτημα είναι σημαντικότερο από τη συμπεριφορά ενός ατόμου.
Φανταστείτε, λοιπόν, τι θα συνέβαινε τελικά αν δεν βρισκόταν στον χώρο ένας άνθρωπος με το κύρος και την ιστορία του Μανώλη Γλέζου. Η παρέμβαση Γλέζου έσωσε κυριολεκτικά τα προσχήματα. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο άλλο πρόσωπο που θα το είχε πετύχει. Ομως αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Αυτή τη φορά ήμασταν απλώς τυχεροί.
Διότι αν έλειπε ο Γλέζος τι θα είχε γίνει; Προφανώς η κυρία Κωνσταντοπούλου και οι εγκάθετοι που την σιγόνταραν θα πετύχαιναν τους σκοπούς τους χωρίς κανείς να τους εμποδίσει. Αλλά κι αν κάποια/ος από τους επίσημους ή το κοινό τολμούσε να παρέμβει θα άκουγε τα σχολιανά του. Θα διασύρονταν και θα γινόταν αντικείμενο μίσους και χλευασμού. Και θα βλέπαμε σήμερα το θριαμβευτικό βίντεο στις ψεκασμένες αριστεροδεξιές ιστοσελίδες, όχι με το χάπι εντ της παρέμβασης του, από μηχανής Θεού, Γλέζου αλλά με το εξευτελιστικό για τη δημοκρατία μας ανήθικο δίδαγμα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν κανόνες. Όποιος αισθανθεί ισχυρός κάνει ό,τι θέλει. Και κανείς δεν τολμά να τον εμποδίσει.
Τυχοδιώκτες της πολιτικής που έχουν καταστήσει τον τραμπουκισμό πολιτικό εργαλείο. «Αγανακτισμένοι πολίτες» που εμποδίζουν και διακόπτουν ό,τι δεν τους αρέσει, ακόμα και μέσα στα δικαστήρια. Γνήσια φασιστάκια που τρομοκρατούν καθηγητές και φοιτητές στα πανεπιστήμια. Νεοναζί που ούτε μέσα στη Βουλή δεν μπορεί να τους ελέγξει η νόμιμη εξουσία. Και τα λοιπά, και τα λοιπά. Ολα αυτά είναι γνωστά.
Στη χώρα που δεν υπάρχουν κανόνες (και οι κανόνες δεν υπάρχουν όταν δεν εφαρμόζονται) δεν κυριαρχεί ο νόμος αλλά η ωμή δύναμη. Ομως αυτή είναι μια προνεωτερική κοινωνία, δεν είναι ένα σύγχρονο κράτος δικαίου.
Κοιτάξτε γύρω σας. Από τα γκράφιτι (για την ακρίβεια μουτζούρες) που έχουν λερώσει κάθε επιφάνεια σε κάθε πόλη, χωριό και αυτοκινητόδρομο. Από τον τρόπο οδήγησης, κράμα αυτοκτονικού ιδεασμού και ενδεχόμενου δόλου. Από τον τρόπο παρκαρίσματος πάνω σε πεζοδρόμια, ράμπες, οδηγούς όδευσης τυφλών. Από το τσιγάρο που σου φυσάνε αδιάφορα στα μούτρα εκεί ακριβώς που απαγορεύεται. Από το σκουπίδι που πετάει ή το φλέγμα που φτύνει μπροστά στα πόδια σου ο νεάντερταλ που βαδίζει μπροστά σου. Από τη σειρά που θα σου κλέψει κάνοντας πως δεν σε βλέπει ή δείχνοντάς σου απλώς πως δεν σε υπολογίζει ο «βιαστικός» κρετίνος. Εως τον άγαρμπο σεξισμό που θα πρέπει κάθε γυναίκα να ανεχθεί αν δεν θέλει να χαρακτηριστεί «υστερική».
Προσθέστε σ’ όλα αυτά, για να δέσει το μείγμα, τη ρευστοποίηση των εννοιών και τη σχετικοποίηση βασικών αρχών (ακόμα και της ανάγκης τήρησης των κανόνων) που εκφράζεται με το αρειμάνιο και ελληναράδικο «Μα αυτό είναι το πρόβλημά σου τώρα…;»
Στη χώρα χωρίς κανόνες ακόμα και η ανάγκη για κανόνες αμφισβητείται. Και όταν δεν υπάρχουν κανόνες αυτό που απομένει είναι μια κοινωνία αυθαιρεσίας, βίας, τραμπουκισμού, αναισθησίας. Μια απολίτιστη κοινωνία.
* Ο Αριστείδης Χατζής είναι Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το βιβλίο του Φιλελευθερισμός κυκλοφορεί στη σειρά «Μικρές Εισαγωγές» των Εκδόσεων Παπαδόπουλος.
σχολιαστής 
+1.
Πολύ καλό άρθρο, απ’ αυτά που δυστυχώς έχουν γίνει πλέον σπάνια. Ούτε κουτσομπολιά ούτε σπέκουλα ούτε κουβέντες της μόδας και της πέρασης αλλά επαφή με την πραγματικότητα και συγκροτημένος, συνεπής λόγος.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ένα άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη, κινούμενο σε ένα παρεμφερές μήκος κύματος. Ασχολείται με μία άλλη ανάλογη παρέμβαση, αυτή της Αφροδίτης Μάνου προ ημερών. Και ο σχολιασμός της ενέργειας της Αφροδίτης Μάνου γίνεται η γέφυρα για το πέρασμα σε μία ευρύτερη κριτική – κάποιων θεμάτων που συνήθως θεωρούνται υπεράνω κριτικής.
Τα ρακόμελα και οι αγχόνες
http://www.lifo.gr/print/second_thoughts/147541
Η Αφροδίτη Μάνου επιτέθηκε, λοιπόν, στο «τέρας Σόιμπλε» και τα λόγια της στο Facebook έγιναν, όπως θα περίμενε κανείς, ένα από τα θέματα των ημερών. Σκάνδαλο κακολογίας για κάποιους, δείγμα ελεύθερου λόγου για πολλούς άλλους – για τους περισσότερους. Όμως, οι πιο πολλές από τις αντιδράσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας στάθηκαν στη συγκεκριμένη τραγουδίστρια και στο ύφος των λόγων της. Έμεινε έτσι στη σκιά αυτό το οποίο ξεπερνάει τις ιδιορρυθμίες ενός υβριστικού στάτους. Τα φώτα έπεσαν σε μια παρεκτροπή, ενώ το πρόβλημα είναι η ίδια η ιδεολογία του έντεχνου, η οποία, εδώ και πολλές δεκαετίες, καθαγιάζει τη ρητορική του δίκαιου ελληνικού παραπόνου. Έτσι, λέω πως τα όσα έγραψε η Μάνου για τον Σόιμπλε μπορεί να θεωρηθούν έσχατη και ακραία κατάληξη των διάσημων στίχων από το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου:
Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου,
σκύβω το κεφάλι στα μαρτύριά σου
και θαυμάζω, λαέ μου, τα έργα σου.
Σαν εκδοχή από την εποχή της Αγανάκτησης – με όλο το φραστικό όργιο που έχει αποδεσμευτεί στον αέρα τα χρόνια αυτά. Στην ουσία, όμως, έχουμε την επανάληψη της βεβαιότητας ότι τα παραπονεμένα και θυμωμένα λόγια μας ριζώνουν σε ένα «άδικο» που φυσικά το «ζούμε από τη κούνια μας». Δίχως λυρικές περιφράσεις πια, η έντεχνη ευαισθησία φανερώνει τον έρωτά της με την εικόνα του λαού-θύματος που το βασανίζουν οι ξένες δυνάμεις.
Δεν αναφέρομαι εδώ στην αισθητική ποιότητα ενός μουσικού ιδιώματος. Στην πρωταρχική ορμή του, ιδιαίτερα τις πρώτες μεταπολιτευτικές στιγμές, γεννήθηκαν πολύ σημαντικά τραγούδια και εξαιρετικές ερμηνείες: ο Μεράντζας, ο Πανδής, η Μαρία Δημητριάδη και τόσοι άλλοι. Ακόμα και όσοι δεν το ακολουθήσαμε ως πιστοί ακροατές, σταθήκαμε συγκινημένα σε επιμέρους στιγμές και παραδείγματα. Ταλέντα, ενέργεια, ποιητικό αποτέλεσμα, όλα αυτά είναι παρόντα σε τούτη την υπο-ήπειρο του ελληνικού τραγουδιού, παρά την οίηση και τις κουραστικές πόζες που εμφανίστηκαν στη συνέχεια.
Γύρω, όμως, από την υπόθεση του «έντεχνου» συγκροτήθηκε ένας ολόκληρος ιδεολογικός μηχανισμός. Είτε στις αμιγώς πολιτικές της εκδοχές είτε στην πιο μελαγχολική και περιπαθή μετεξέλιξή της, η ιδεολογία του έντεχνου θα ακουμπήσει ευλαβικά το είδωλο του υπό διωγμόν Έλληνα. Τον εξορίζουν, τάχα, από τη γλώσσα του, του στερούν την πατρίδα του, θέλουν να τον μετατρέψουν σε υποχείριο της νέας τάξης πραγμάτων. Ποιοι; Μα, οι «αφέντες», οι ξένοι δυνάστες, το Σύστημα. Οι κατεξοχήν άνθρωποι των μικροσυστημάτων θα γίνουν οι κατά φαντασίαν αντιφρονούντες του Συστήματος.
Μια υπόθεση των μικροαστικών μερίδων και ιδιαίτερα των πτυχιούχων της Μεταπολίτευσης (γιατί και το έντεχνο είναι μια υπόθεση κατά βάση μεσοαστική) κολάκευσε την «αντιστασιακή» ποιητική φλέβα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Σε μια κοινωνία που δανειζόταν τα σχήματα της σύγχρονης ζωής και αντλούσε ηδονές από τους εξαμερικανισμούς της (αρκεί να έμεναν ανομολόγητοι), έδωσε το άλλοθι της ποιοτικής διαφοράς. Η ιδεολογία του έντεχνου έγινε έτσι το πρώτο εργαστήριο για το πάντρεμα των δύο εθνικισμών, του συντηρητικού και του προοδευτικού.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που οι ιμάντες του έντεχνου προσκολλήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ (αρχικά) και στο ΚΚΕ σε βάθος χρόνου και έως σήμερα. Δεν είναι θέμα κομματικής ταύτισης, ούτε καν πολιτικής ευαισθησίας. Απλώς εκεί, σε μια ορισμένη παραδοσιακή ή, μάλλον, παραδοσιακότροπη και κρατικιστική Αριστερά ο έντεχνος καλλιτέχνης αναζητούσε ένα σταθερό κοινό που μπορεί να μην του άρεσαν η Ευρώπη και τα πολιτιστικά «υποπροϊόντα» της παγκοσμιοποίησης.
Ο αντι-ευρωπαϊσμός, η λιγοθυμιά με την ιθαγένεια, η Ανατολή και οι ρίζες, όλα αυτά τα μοτίβα βρήκαν τους τόνους και τις ρίμες τους. Δέθηκαν αρμονικά με την αφ’ υψηλού περιφρόνηση γι’ αυτό που γινόταν η μπανάλ, υλιστική Ελλάδα της ευημερίας. Με κάποιες εύλογες ενοχές για τις ασχήμιες και τις αποτυχίες των εκσυγχρονισμών μας.
Στη θέση της απλής τραγουδοποιίας (που είναι μεγάλη υπόθεση, ακριβώς επειδή παραμένει απλή) σμιλεύτηκε μια εθνική ιδεολογία με αλυτρωτικές αξιώσεις: το προς λύτρωση δεν ήταν πια η πόλη ή ένας τόπος αλλά η ίδια η ψυχή του νεοέλληνα. Ήταν το βίωμα που υποτίθεται πως γύρευε εκδίκηση, όπως και τα όνειρα στο γνωστό σύνθημα.
Το βίωμα της κρίσης ως δωρεάν συναισθηματισμός κάλυψε τα ερωτήματα. Σκέπασε τα πάντα κάτω από την ομίχλη του «άδικου» και του «δίκιου». Και ύστερα ήρθε και το τέλος των ενδοιασμών για το τι μπορεί να ειπωθεί δημόσια. Τα μαρτύρια του λαού υπαγόρευαν στον καλλιτέχνη το καθήκον να ευχηθεί το γκρεμνοτσάκισμα του κακού σακάτη. Η έντεχνη ιδεολογία έχασε, κατά καιρούς, τη λεπτή, μεταξένια υφή της και πέρασε από τα ταπεινά ρακόμελα στις αγχόνες.
Σφηνώθηκε η ιδέα πως κάθε τραγουδιστής είναι κάτι παραπάνω από ερμηνευτής. Πως είναι κάτι ποιοτικά υπέρτερο από το ποπ εφήμερο και κάτι ανώτερο από έναν συνομιλητή εύθραυστων, ατομικών κόσμων. Αυτή ακριβώς η μεγαλομανία γύρω από το αυθεντικά λαϊκό και το ξεχωριστά αισθαντικό κατασκεύασε το έντεχνο ως μαζικό υποκατάστατο του προοδευτικού πολιτισμού.
Από κει και πέρα, όμως, υπάρχουν πάντα οι σημαντικοί καλλιτέχνες, τα όμορφα τραγούδια, οι κοινότητες μνήμης και οι ανώδυνες νοσταλγίες που μας παρηγορούν. Υπάρχουν οι δίσκοι, τα ονόματα, οι ημερομηνίες που συγκρατούμε ή τις έχουμε ξεχάσει και μας τις υπενθυμίζει η φιλόστοργος Google.
Το έντεχνο ως υποείδος μπορεί να αρέσει ή όχι. Το ότι δεν αρκέστηκε εκεί και ορέχτηκε τον ρόλο της ποιητικής και πολιτικής πρωτοπορίας για πεφωτισμένους μικροαστούς, αυτό στάθηκε μοιραίο. Και η ανάρτηση της Αφροδίτης Μάνου είναι απλώς ένα ελατήριο που τινάζεται κάνοντας κρότο. Τίποτα περισσότερο, πέρα από την καταγγελία της μπαρμπαριάς και των Φράγκων.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Με την ευκαιρία του -πολυ καλού- αρθρου του Σεβαστάκη: βρίσκω τους στίχους «παραπονεμένα λόγια εχουν τα τραγούδια μας, γιατι το άδικο το ζούμε μεσα απο την κούνια μας» απολύτως χαρακτηριστικούς της κουλτούρας της κλαψας που διακρίνει το λεγόμενο «έντεχνο» -και ως εκ τούτου πολυ εκνευριστικους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τα κατά Νταλάρα παραπονεμένα λόγια που έχουν τα τραγούδια μας, γιατί το άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας, είναι το σύμβολο ενός ειδικού τύπου μιζέριας. Μιας μιζέριας περισσότερο διαταξικής παρά μεσοαστικής, που αρνείται την ελπίδα, που απαξιώνει την εξέλιξη και ονομάζει προοδευτικό κάθε τι που ανακυκλώνει την αυτολύπηση, χωρίς να αρνείται όμως οποιαδήποτε πρόσοδο κρατικής προέλευσης. Αφού δεν μπορούμε να επιβάλλουμε το κράτος που θέλουμε στην κοινωνία, ας έχουμε τουλάχιστον ένα κράτος που εξυπηρετεί το συνάφι μας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλά Αλίκη, τα ίδια σκεφτόμασταν την ίδια στιγμή! Εντυπωσιακό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χρήσιμο είναι να βλέπουμε την εποχή που γράφτηκε το κάθε τραγούδι. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
» Προσθέστε σ’ όλα αυτά, για να δέσει το μείγμα, τη ρευστοποίηση των εννοιών και τη σχετικοποίηση βασικών αρχών (ακόμα και της ανάγκης τήρησης των κανόνων) που εκφράζεται με το αρειμάνιο και ελληναράδικο «Μα αυτό είναι το πρόβλημά σου τώρα…;» (απο το κειμενο)
Εαν δεχθουμε λοιπόν οτι «λειπουν οι κανονες» που ειναι και η αιτία αυτών των συμπεριφορων καποιων ελληνων, τότε τους δικαιωνουμε μεγαλοπρεπως.
Μα οι κανονες λειπουν;; ή μια μεγαλη μεριδα της ελληνικης κοινωνίας εξακολουθει να συμπεριφερεται «ελληναραδικα»;;;; συμπεριφορα που δεν εχει σχεση με το επιπεδο μορφωσης που διαθετει ο καθενας, ο τροπος εκφρασης αλλαζει.
Μια ματια ακομα και στα social media αν ριξει κανεις θα δει εκπεφρασμενο δημοσιο γραπτο λόγο που που ειναι γεματος εγωπαθεια, μισος, ξερολισμο, καταστροφολογία, μιζέρια, στρεπτοδικια, αλαζονεια , μισαλλοδοξια κλπ.κλπ.
Δηλαδή δεν εχουμε ως κρατος κανόνες και γι΄αυτό εμεις «ξεσαλωνουμε» παντοιοτρόπως, ειτε βριζοντας, ειτε χλευαζοντας, ειτε λοιδωρουντες, ειτε λεμε αλλα αντ΄αλλων , ειτε δινουμε μια εικονα μιας καταστασης «εξω φρενων».;;;;
Και κανονες υπαρχουν και νόμοι υπαρχουν και δικαιικο συστημα εχουμε και οργανωμενη κοινωνία ειμαστε, αυτό που λειπει ειναι να τηρουνται οι κανονες απο ολους και απο τους κυβερνωντες αλλά και απο τους κυβερνωμενους.
Οι κανονες τηρουνται απο τους ιδιους τους ανθρωπους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εγραψα ενα ολοκληρο σχολιο και εξαφανισθηκε, γιατί;;;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έχεις δίκιο Σχολιαστή, πρέπει να λογαριάζουμε και την εποχή, όμως το 1983 σε τι ακριβώς αναφερόταν ο Νταλάρας;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Θα σε γελάσω 😎
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ολιγα εχουν γραφτει για τους εργολαβους της μιζεριας.
Τους «αριστερούς» στιχουργούς και τροβαδούρους (Λευτέρη Παπαδόπουλο, Γιώργο Νταλάρα, βαψομαλλια Βασίλη Παπακωνσταντινου,……)
Τους λαϊκιστές αριστερο δεξιους καλεσμένους στις τηλεοπτικες εκπομπες του Γιώργου Αυτια, μεγα προστατη των αδυνατων
και αλλους πολλους…..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Επειδή στο Μενιδι γίνεται της Πόπης και δεν βλέπω συγκεκριμένο άρθρο να σχολιάσω, λέω να πω μερικά πραγματάκια σχετικά.
Πότε ασχολήθηκε το κράτος με τους Τσιγγάνους? Ποτέ. Τους πέταξε στο Μενίδι, στα Λιόσια και στον Δενδροπόταμο και δεν έδωσε ποτέ σημασία την ώρα που η ΕΟΚ έδινε τεράστια ποσά για τους πληθυσμούς αυτούς. Τα τρώγανε οι ημέτεροι και πλούτιζαν.
Ο Τσιρωνης πριν απο μερικους μηνες ειχε πει οτι δεν κοιμάται ήσυχος το βράδι επειδή υπαρχουν δηλωμενα κυνηγετικα οπλα στα χερια πολιτων. Γιατι ειναι τόσο ανήσυχος?
Λιγους μηνες μετα απο αυτη την δηλωση , σε μια κατασταση που θυμιζει την δολοφονια μαθητη απο ξενη μυστική υπηρεσία το 2009, ενας μαθητης πυροβολειτε θανασιμα ξανα, και ξανα ξεσπουν επεισοδια. Απο το πουθενα. Και τωρα πυροβολουν και τρενα. Ποτε εχει ξαναπυροβολησει τρενο, ελληνας πολιτης ή τσιγγάνος ? Ποτε. Ποιος λοιπον πυροβολησε το τρενο ? Και για ποιο λογο ? Η ΕΡΤ είπε ότι το τρένο χτυπηθηκε από πέτρα. Από πότε πέτρα κανει τρύπα σε τζάμι?
Να θυμισω οτι λιγο πριν την γερμανικη εισβολη στην Κρητη, οι κρητικοι ειχαν αφοπλιστει απο τον εθναρχη της εποχής.
Θα ηταν εξαιρετικα ατυχες να επαναληφθουν τα γεγοντα του Λιβανου την δεκαετια του 70. Οταν οι κομμουνιστες , βοηθησαν στην εισβολη τρομοκρατων από την Παλαιστίνη στο Λιβανο, επειδη οι τρομοκρατες ειχαν σκοπο να εξοντωσουν τον χριστιανικο πλυθυσμο και πίστεψαν ότι θα κάνουν τη μεγάλη επανάσταση του αιώνα μετά την Οκτωβριανή.
Οπως εγινε τωρα στις πορτοκαλι επαναστασεις, στη Συρία, στην Αίγυπτο που απέτυχε και στη Λυβύη. Οντως οι τρομοκρτες σκοτωσαν η ετρεψαν σε φυγη τον χριστιανικο πληθυσμο αυτών των κρατών. Και μετα αρχισαν να εξολοθρεύουν τους χρησιμους ηλιθιους. Τους διεθνιστες.
Ηδη έχει ξεκινήσει σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας. Δεν μπορεί την ίδια μέρα να πυροβολούνται δύο μαθητές, ο ένας έπεσε νεκρός, και μια γυναίκα στο Μενίδι από «αδέσποτες». Το θύμα δεν είναι ένα αλλά τρία από το πρωί ως το απόγευμα την ίδια μέρα στο ίδιο δημοτικό διαμέρισμα. Αν δεν προσέξουν πώς θα χειριστούν την ιστορία θα γινει η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Επρεπε ήδη να έχουν φέρει ειδικά οχήματα θωρακισμένα και να έχουν μπει μέσα για να επιβληθεί ο νομος και όποιοι πετάνε μολότωφ να συλληφθούν και να φάνε τόσο ξύλο που την άλλη μέρα να μην θυμούνται ούτε πώς τους λένε, να σημανθουν και οι πρωτεργάτες να πάνε στο μπαλαούρο. Αυτά έπρεπε να έχουν γίνει χθες διότι αύριο ή μεθαύριο όπως επιμένει το πολιτικό σύστημα να κλωτσάει το τενεκάκι στον κατήφορο θα είναι πάρα πολύ αργά.
Αλλά δεν περιμένω από κυβέρνηση που έχει 120 άτομα φρουρα έξω από την οικία του Φλαμπουραρη να ασχοληθεί με την ασφάλεια του λαού. Είναι υποκριτές, ψευτοανθρωπιστές, βολεψάκηδες, πολιτικοί καιροσκόποι και απατεώνες και αν είχανε έστω και ένα ψιχάλι αξιοπρέπεια έπρεπε αφού δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουνε τη χώρα να έχουν πάει στα εφτά καλά της Παναγίας μπας και αναλάβει κανείς άλλος. Αλλά πού θα πάνε? Τέτοιους μισθούς δεν πρόκειται να ξαναδούν ποτέ αυτοί οι αργόσχολοι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σχο την ίδια εποχή που γράφονταν τα αριστεροκλαψοτράγουδα, γράφονταν και άλλα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και ένα πραγματικό πολυπολιτισμικό αντιρατσιστικό χωρίς κλάψα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Θα συνιστουσα να διαβαστει ενα βιβλίο (που τωρα διαβαζω δεν το εχω τελειωσει), του Κ.Βεργοπουλου, με τιτλο » Η νεα παγκοσμια αναταραχή» ,( εκδοσης 2017, υπαρχει και στο ιντερνετ.)
το οποιο με εχει εντυπωσιάσει με την ελλειψη οποιασδηποτε ιδεοληψίας αλλα μια αποτυπωση των γεγονοτων με ενα κριτικο πνευμα και αντικειμενικη σκεψη για ολα.
Εντελει πως, εννοιες οπως π.χ. «η ποσοτικη χαλαρωση» QE εχουν μια εντελως αλλη ερμηνεια, αλλά και πολλα αλλα θέματα στην παγκοσμια σκηνη, αντιμετωπιζονται απο τον συγγραφεα με ενα διαφορετικο κριτήριο.
Ακομα πως αναιρουνται προηγουμενες αναφορές, λογω των γεγονοτων που συμβαινουν και ανατρεπουν καθημερινα μια πραγματικοτητα που εξελισσεται διαρκως.
Και βέβαια μια συνδεση του σημερα με αντιστοιχες καταστασεις του παρελθοντος που υπηρξαν ιστορικα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
http://www.capital.gr/politiki/3219022/-kontra-kubernisis-soimple-sto-para-pente-tou-eurogroup-poia-lusi-thelei-i-athina
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Οι κανονες πρεπει να τηρουνται απο ολους
«Άρθρο-παρέμβαση πριν το Eurogroup
Τσίπρας: Περιμένω από τους δανειστές να σεβαστούν τη χώρα μου
Ο Αλέξης Τσίπρας (Φωτογραφία: Intime )
Είναι η ώρα για τις αναγκαίες αποφάσεις προς όφελος της ανάπτυξης και της εργασίας, σημειώνει ο Αλέξης Τσίπρας με άρθρο του που δημοσιεύεται ταυτόχρονα, στη γαλλική Le Monde και τη γερμανική Die Welt.
Μία ημέρα πριν από το κρίσιμο Eurogroup, ο πρωθυπουργός με το άρθρο-παρέμβασή του στέλνει μηνύματα προς τους εταίρους και τους δανειστές ότι πρέπει να ληφθούν αποφάσεις που ουσιαστικά θα δίνουν το σήμα για την είσοδο στην πορεία σε «μια νέα εποχή, μακριά από τα λάθη και τις υπερβολές του παρελθόντος, μια εποχή βιώσιμης ανάπτυξης και ευημερίας για όλους».
«Την ώρα που οι Βρετανοί και η ΕΕ θα ξεκινήσουν συζητήσεις για την ιστορική ρήξη, σε εμάς, τα μέλη της ευρωζώνης, έχει ανατεθεί το καθήκον να πάρουμε τώρα μία ιστορική απόφαση προς όφελος της ανάπτυξης και της εργασίας» σημειώνει χαρακτηριστικά.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλέξης Τσίπρας επισημαίνει ότι τις επόμενες μέρες θα λάβει χώρα μια ουσιαστική συνάντηση, «ιστορική για την Ευρώπη, για την δημοκρατική Ευρώπη, για μία Ευρώπη της ανάπτυξης» και συμπληρώνει: «Είμαστε γεμάτοι από ελπίδα και προσδοκία για αυτή τη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών. Γιατί έχουμε κάνει όσα οφείλουμε και συνεχίζουμε στον ίδιο ευρωπαϊκό δρόμο. Στον δρόμο του σεβασμού των κανόνων του κοινού μας σπιτιού».
Ο πρωθυπουργός στέλνει το μήνυμα ότι «το ίδιο περιμένουμε από τους δανειστές μας. Να σεβαστούν τους κανόνες που οι ίδιοι έγραψαν. Να σεβαστούν τη χώρα μου. Να σεβαστούν την Ελλάδα» και υπογραμμίζει: «Να μην επιτρέψουμε να μιλήσουν οι προκαταλήψεις, τα στερεότυπα και η μνησικακία, που τόσο κακό έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν κακό στην Ευρώπη. Ας εμπιστευτούμε τον ορθό λόγο, ας εμπιστευτούμε τα γεγονότα. Για να εμπνευστούμε και να εμπνεύσουμε τους ευρωπαϊκούς λαούς. Το χρειάζονται και το χρειαζόμαστε!».
«Δικαιούμαστε σήμερα να ξαναφτιάξουμε τις ζωές μας, να βρούμε εργασία, να δημιουργήσουμε εργασία και να συμμετέχουμε στην ευρωπαϊκή οικονομική ζωή» υπογραμμίζει στο άρθρο του ο πρωθυπουργός και αναφέρεται εκτενώς στις προσπάθειες που έχουν κάνει οι Έλληνες και η κυβέρνηση των τελευταίων 2 ετών προς αυτή την κατεύθυνση, αφήνοντας, όπως αναφέρει, να μιλήσουν τα γεγονότα. Επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι «η Ελλάδα έκανε τα 2 τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης μας περισσότερες μεταρρυθμίσεις από το σύνολο όλων των ευρωπαϊκών κρατών» και σημειώνει τις δύσκολες αποφάσεις που έχει λάβει η Ελλάδα «πάντα προς χάριν της κοινής ευρωπαϊκής πορείας».
Ο κ. Τσίπρας σημειώνει ότι το ελληνικό χρέος αποτελεί, όμως, μια διαρκή τροχοπέδη στην ανάπτυξη, για να τονίσει πως «η απάντηση για τη βιωσιμότητα του χρέους της Ελλάδας είναι πριν από όλα η ανάπτυξη. Η δίκαιη, βιώσιμη και διατηρήσιμη ανάπτυξη». Για να γίνει αυτό, υποστηρίζει, «απαιτείται πρώτον η ρύθμιση του χρέους. Ώστε να ανασάνει η ελληνική οικονομία και να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών».
Ο πρωθυπουργός τονίζει ότι «τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος επομένως πρέπει να συμφωνηθούν, όχι απλώς ως αντάλλαγμα για τις μεταρρυθμίσεις που υλοποίησε η Ελλάδα, αλλά πολύ περισσότερο, γιατί αποτελούν μια ορθολογική επιλογή για να στηριχθεί η ανάπτυξη και η Ελλάδα να συνεχίσει να είναι συνεπής στις δανειακές της υποχρεώσεις. Όχι για να χαριστούν χρήματα στην Ελλάδα, αλλά για να μη χρειαστεί να χαριστούν».
Το δεύτερο σκέλος της απάντησης, συνεχίζει ο κ. Τσίπρας, δεν είναι άλλο από την υιοθέτηση ενός φιλόδοξου αναπτυξιακού προγράμματος. «Ενός προγράμματος όχι με νέα δανεικά, αλλά με στοχευμένες δράσεις στήριξης και ενίσχυσης των ιδιωτικών επενδύσεων στην Ελλάδα» τονίζει, παροτρύνοντας: «Ας επενδύσουμε σε μία πραγματική ευρωπαϊκή πολιτική ανάπτυξης που δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας».
(…)
INGR
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μια χωρα με κανονες, κι.ομως στο Λονδινο στις φλογες ενας πυργος…..
http://www.protagon.gr/epikairotita/44341427315-44341427315
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Kαθίστε να ακούσετε αυτήν την καθηγητρια φιλολογο θα μάθετε πολλά για την κατάντια της εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τη διαδικασία για να επιβληθούν κυρώσεις σε Τσεχία, Ουγγαρία και Πολωνία ξεκίνησε ο Επίτροπος Μετανάστευσης, Εσωτερικών Υποθέσεων και Ιθαγένειας Δημήτρης Αβραμόπουλος, καθώς οι τρεις αυτές χώρες δεν έχουν προβεί στις απαραίτητες ενέργειες και δεν έχουν υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει στο θέμα της μετεγκατάστασης προσφύγων.
Σύμφωνα με τον Ελληνα Επίτροπο, η μετεγκατάσταση δεν αποτελεί επιλογή καθώς, όπως είπε, είναι μια απόφαση που έχει νομική ισχύ και νομικές υποχρεώσεις. «Είναι μια απόφαση που λάβαμε συλλογικά και η οποία πρέπει να εφαρμοστεί συλλογικά, χωρίς εξαιρέσεις. Υπήρξαν πολλές καθυστερήσεις, και έγιναν πολλές συζητήσεις. Είναι η ώρα για πράξεις» δήλωσε ο κ. Αβραμόπουλος στέλνοντας σαφές μήνυμα πως «πρέπει να είμαστε δίκαιοι απέναντι στα Κράτη Μέλη που τηρούν τις υποχρεώσεις τους».
Ο Επίτροπος θέλησε να κάνει ειδική αναφορά σε εκείνα τα κράτη μέλη που συνεχίζουν, όπως τόνισε, αδιάκοπα τις προσπάθειές τους και χάρη στα οποία τον Μάιο πραγματοποιήθηκαν σχεδόν 2.400 μετεγκαταστάσεις. Μάλιστα περίπου 20.300 αιτούντες άσυλο, που έχουν πραγματική ανάγκη προστασίας, έχουν μετεγκατασταθεί μέχρι σήμερα.
«Δυστυχώς, και παρά τις επανειλημμένες μας προτροπές για μετεγκαταστάσεις και δεσμεύσεις, η Τσεχία, η Ουγγαρία και η Πολωνία δεν έχουν ακόμα προβεί στις απαραίτητες ενέργειες. Γι’ αυτό τον λόγο, η Επιτροπή αποφάσισε να κινήσει διαδικασίες επί παραβάσει για τις τρεις αυτές χώρες. Ελπίζω, ότι ακόμα και αυτή τη στιγμή, τα κράτη-μέλη αυτά θα αναθεωρήσουν τη στάση τους και θα συμβάλλουν εξίσου» τόνισε ο κ. Αβραμόπουλος. Όσον αφορά τις επανεγκαταστάσεις, ο Επίτροπος τόνισε πως υπάρχει συνεχής και θετική πρόοδος, καθώς περισσότερα από 16.000 άτομα έχουν επανεγκατασταθεί μέχρι στιγμής από την Τουρκία, τον Λίβανο και την Ιορδανία.
«Έχουμε φθάσει στο 75% από τις 22.504 επανεγκαταστάσεις που έχουν συμφωνηθεί να πραγματοποιηθούν πριν τον Σεπτέμβριο. Οι επανεγκαταστάσεις στο πλαίσιο της Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας σημείωσαν νέο ρεκόρ τον Μάιο: 1.000 Σύροι πρόσφυγες βρήκαν ασφαλή και νόμιμη δίοδο προς την Ευρώπη» είπε χαρακτηριστικά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μια κατηγορία μόνος του ο Δ. Χαντζόπουλος. Ασύγκριτος!
http://www.kathimerini.gr/914971/sketch/epikairothta/politikh/skitso-toy-dhmhtrh-xantzopoyloy-220617
Μου αρέσει!Μου αρέσει!