Ενα άρθρο του καθηγητή Στάθη Καλύβα στην Καθημερινή, προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις.
-
Πρόσφατα άρθρα
- Παίδες και κόρες …
- Η «Μακεδονική» επικράτεια και η «μακεδονική ιστορία»
- Γιατί η… αισιόδοξη Fitch βλέπει ξαφνικά γκρεμό;
- ΚΕΕΛΠΝΟ: 74 νεκροί από τη γρίπη, οι 18 σε μία εβδομάδα
- Κυρ. Μητσοτάκης στο CNBC: Σαρωτικές αλλαγές στην οικονομία από τον πρώτο μήνα διακυβέρνησης
- Παρέμβαση Κομισιόν: Υποχρέωση όλων ο σεβασμός στην ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζιτών
- Οι σοφοί τω πνεύματι και τα ΑΕΙ
- Ο Αδμητος και το Brexit
- Ποιος ζητάει μία ακόμη περιπέτεια στην Κόλαση;
- Κατώτατες πρωτιές…
- Sic transit gloria mundi !
σχολιαστής 
Να τι μου εστειλε συμφοιτητς μου κια καθηγηης ΕΜΠ απο το νοτιο ημισφαιριο (ειναι σε συνεδριο)
«Κάποιοι, σαν την Εφημερίδα των Συντακτών, και τους αναγνώστες της
βεβαίως-βεβαίως, είναι σαν τον παρακάτω.
Αν οι αναγνώστες της ΕφΣυν διάβαζαν και την πηγή του ιδεολογήματος, θα
διαπίστωναν ότι ο Καλύβας έγραψε και τούτα που η καλή εφημερίδα τα
παρέλειψε:
«Πρώτο, πως μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής
Δεξιάς, οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της
Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας. Δίχως τον Απρίλιο του ’67 δεν θα
είχε υπάρξει ο Ιούλιος του ’74. Δεύτερο, αν και επιχείρησαν να κρατήσουν την
κοινωνία στάσιμη, να την παγώσουν δηλαδή, συνέβαλαν τελικά με έμμεσο τρόπο
στον ραγδαίο αξιακό και πολιτισμικό εκσυγχρονισμό της. Ιδωμένη λοιπόν από
την οπτική του παρόντος, η δικτατορία είτε δεν εμπόδισε τον πολιτικό και
κοινωνικό εκσυγχρονισμό της χώρας είτε τον υποβοήθησε, χωρίς βέβαια να
επιδιώκει κάτι τέτοιο.»
Δηλαδή ο Καλύβας λέει κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη με την εθνική
αντίσταση. Οι Γερμανοί δεν επιδίωξαν την εθνική αντίσταση. Αυτή έγινε χωρίς
να επιδιώκουν κάτι τέτοιο. Ήταν αποτέλεσμα της δράσης τους.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί όσοι πάσχουν από συριζαϊκό σύνδρομο δεν διαβάζουν
κατευθείαν την Ισβέστια του καθεστώτος (Kontranews) αλλά καταφεύγουν σε λάιτ
εκδοχές του Αυγιανισμού.
http://s.kathimerini.gr/resources/2017-06/hantz20-thumb-large.jpgΕμμονικός
Καμμένος με τον Μαρινάκη, σαν τους εμμονικούς συριζαίους με την Καθημερινή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αυτό βέβαια μπορεί να λεχθεί για όλα τα κινήματα της ιστορίας που δεν υπολογίζουν καλά τις καταστάσεις : εάν αποτύχουν φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκουν.
Κατά τα υπόλοιπα ο Καλύβας εξεδίωξε την Τουρκία από την Ευρώπη (πρωτοπόρος) μια και λέει ότι ήταν το τελευταίο ευρωπαικό πραξικόπημα αλλά όχι μόνο.Τον Γιαρουζέλσκι που τον βάζει;
Μάλλον την κομμουνιστική Α.Ευρώπη την έχει ξεγράψει έτσι κι αλλιώς.Ας τον πληροφορήσει κάποιος ότι πρόεδρος της ΕΕ είναι ο Ντόναλντ Τουσκ που είναι συλληφθείς ενός πραξικοπήματος που έγινε το 1981.
Ας δούμε όμως τι θα συνέβαινε εάν δεν γινόταν το πραξικόπημα.Τις εκλογές του 1967 θα τις κέρδιζε ο Παπανδρέου Α΄,ο οποίος εάν πέθαινε την ίδια εποχή που πέθανε θα παρέδιδε τη σκυτάλη στον Ανδρέα το 1968,τρεις μήνες μετά το σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία,τη στιγμή που θα γινόταν πρόεδρος των ΗΠΑ ο Νίξον και αντιπρόεδρος ο Ελληνοαμερικανός Άγκνιου.
Από εκεί και πέρα όλα τα στοιχήματα ανοιχτά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν θα είχαμε χάσει -με ταπεινωτικό τρόπο- τη μισή Κύπρο, δεξιέ.
Και μόνο αυτό θα αρκούσε για να είναι η Χούντα στο ανάθεμα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
(από το φ.μπ)
Λόγω φόρτου εργασίας δεν μπόρεσα να σχολιάσω το δημοσίευμα του Καλύβα για τη Χούντα. Λοιπόν, ήταν εξαιρετικό! Γιατί με ελάχιστες μόνο παραγράφους ο ίδιος ο συγγραφέας κατάφερε να βάλει ένα τεράστιο Χ πάνω στις δημοσιεύσεις του για τον Εμφύλιο, με τον πιο πειστικό και αναντίρρητο τρόπο. Ούτε οι πιο φανατικοί πολέμιοί του μεταξύ των ιστορικών (και των ερασιτεχνών που ασχολούμαστε με τον Εμφύλιο, όπως κι ο ίδιος) δεν περίμεναν πως ήταν ποτέ δυνατόν να συμβεί μια τόσο ριζική αυτοκατεδάφιση. Φυσικά υπάρχουν και μερικοί ταγμένοι (με την έννοια «το παιδί τόχουμε ταμένο») που διακινδυνεύουν τα όποια υπόλοιπα της δικής τους αξιοπιστίας για να υπερασπιστούν τον Καλύβα. Έχει ένα κάποιο μεγαλείο αυτή η αυτοθυσία, αλλά κι αυτό δεν πρόκειται να εκτιμηθεί από όσους διαπίστωσαν με τα ίδια τους τα μάτια ότι ο καθηγητής του Yale επιχείρησε να πουλήσει ιστορικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες στην περίπτωση της Χούντας. Ποιος λογικός άνθρωπος δεν θα σκεφτεί ότι επιχείρησε το ίδιο στη μεγάλη του προσπάθεια για την αναθεώρηση της ιστορίας του Εμφυλίου; Η οποία πράγματι χρειάζεται αναθεώρηση (κυρίως χρειάζεται σοβαρότητα) αλλά όχι με προδιαγραφές Καλύβα – Μαραντζίδη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το ερώτημα Σχο είναι εάν μπορούσε ως το τέλος να αποφευχθεί η οποιαδήποτε ανωμαλία.
Βγάλε τον Παπαδόπουλο από τους υπολογισμούς σου και βάλε την εξίσωση όπως θα ήταν τέλη 1968 : Ανδρέας πρωθυπουργός,μεγάλη διεθνής ένταση με σοβιετική εισβολή και πόλεμο στο Βιετνάμ,Νίξον – Άγκνιου και ο συγκεκριμένος βασιλιάς με το συγκεκριμένο στρατό γεμάτο από αξιωματικούς του εμφυλίου.Πολύ δύσκολη να βγει η εξίσωση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το συγκεκριμένο άρθρο του Καλύβα ήταν ένα χάλι μαύρο, από τα χειρότερα που έχει γράψει. Και δεν τον βαράνε μόνο οι αριστεροί για αυτό το άρθρο αλλά και πολύ περισσότεροι, που βρίσκονται πέραν της Αριστεράς. Αν κάτι απέδειξε αυτό το άρθρο πάντως είναι η θηριώδης άγνοια του Καλύβα γύρω από την περίοδο της δικτατορίας. Κάποιες δε από τις εσφαλμένες θέσεις του ηδη επισημάθηκαν σε προηγούμενα σχόλια αλλά υπάρχουν πολύ περισσότερες. Αυτό πάντως που σε μένα έκανε πολύ κακή εντύπωση είναι η εξαιρετικά άνετη στάση που βγάζει στο συγκεκριμένο άρθρο απέναντι στην δικτατορία.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Ας δούμε όμως τι θα συνέβαινε εάν δεν γινόταν το πραξικόπημα.»
Δεν έχουμε ιδέα τι θα γίνονταν αν δεν γίνονταν το πραξικόπημα. Όλα οσα λες παρακάτω στο σχόλιό σου είναι πέρα για πέρα υποθετικά. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τελείως διαφορετικές εξελίξεις.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Κατά τα υπόλοιπα ο Καλύβας εξεδίωξε την Τουρκία από την Ευρώπη (πρωτοπόρος) μια και λέει ότι ήταν το τελευταίο ευρωπαικό πραξικόπημα αλλά όχι μόνο.»
Ένα από τα ελάχιστα σημεία στα οποία έχει δίκιο, η Τουρκία δεν ανήκει στην Ευρώπη.
Κατά τα άλλα το άρθρο του είναι ένα μείγμα από κοινοτοπίες, ανακρίβειες, ακόμα και καραμπινάτες βλακείες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αντιγράφω απο το f/b κείμενο του Σ.Καλύβα για το θέμα
Δεν ξέρω πως να το πως διαφορετικά, αλλά όσοι διάβασαν το κείμενο μου και είδαν ύμνο και ξέπλυμα της χούντας έπεσαν εντελώς μα εντελώς έξω (και δεν θα έπρεπε, αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν). Τους ξεκαθαρίζω λοιπόν πως δεν λέω κάτι τέτοιο. Τα πραξικοπήματα και οι δικτατορία είναι (αυτονόητο αυτό) πολύ κακά πράγματα και δεν θελουμε να συμβαίνουν σε κανένα, όπως δεν επιθυμούμε τις κακιές αρρώστιες. Συμβαίνουν ομως στη ζωή, όπως και οι αρρώστιες, και τότε καλό είναι να σκεφτόμαστε και να συζητάμε τι ήταν και τι μας κληροδότησαν. Ανοιχτά και με ειλικρίνεια (και βεβαιως με διαφωνίες όπως σε κάθε καλή συζήτηση). Άλλωστε εγω ερωτήσεις έθεσα, δεν έχω απαντήσεις, σκεψεις διατυπώνω και υποθέσεις κάνω, δεν παρουσίασα μονογραφία. Και χαίρομαι που τόσοι πολλοί βρίσκουν πως το κειμενο ειναι αφορμή για μια τέτοια κουβεντα. Γι αυτό άλλωστε γράφω.
Μετά και τη διευκρίνιση αυτή, θέλω να πιστεύω πως δεν υπαρχει περιθώριο παρεξηγήσεων, εκτός αν κάποιοι θεωρούν πως ξέρουν καλύτερα από μένα το τι πρεσβεύω. Αλλά γι αυτούς δεν θα μπορέσω να κάνω κατι, θα πρέπει να κοιταχτούν γιατί είναι ένα προβλημα να θεωρείς πως ξέρεις εσύ καλύτερα από κάποιον το τι λέει αυτός, έτσι δεν είναι;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΟΚ ο Καλύβας προφανώς και δεν προσπαθεί να βγάλει καθαρή τη χούντα. Αλλά το άρθρο του είναι γραμμένο στο πόδι.
Κάποια θέματα σηκώνουν συζήτηση, όπως το αν η χούντα ήταν νομοτέλεια. Πάντως η περίοδος πριν το 67 ήταν οτιδήποτε άλλο από το να τη χαρακτηρίσεις ομαλή.
Κάποια άλλα είναι λανθασμένα. Η δεξιά ποτέ δεν χώρεσε από την ακροδεξιά. Τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα που κόμματα όπως το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και οι ΑΝΕΛ ήταν ενταγμένοι στη ΝΔ, η ΝΔ τόσο σε στελεχιακό δυναμικό όσο και σε ψηφοφόρους κάλυπτε και το χώρο της άκρας δεξιάς. Επιπλέον το κράτος ουδέποτε αποχουντικοποιήθηκε από τον Καραμανλή. Δεν μπορούσε; Δεν ήθελε;
Κάποια άλλα είναι σωστά. Με τον Κοκό και τους γόνους του δεν θα ξεμπερδεύαμε αν δεν υπήρχε η χούντα.
Για μένα η χούντα ήταν το αποκορύφωμα της ανώμαλης περιόδου που ξεκινά με το τέλος του Β ΠΠ και τελειώνει με την τραγωδία της Κύπρου. Λαμβάνοντας υπόψιν τις χλιαρές έως ανύπαρκτες αντιδράσεις εναντίον της (τα πρώτα τουλάχιστον χρόνια) από τη συντριπτική συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων μάλλον η άνοδος της χούντας ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη (κανονικότητα) για τους περισσότερους Έλληνες τότε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Πάντως η περίοδος πριν το 67 ήταν οτιδήποτε άλλο από το να τη χαρακτηρίσεις ομαλή.»
Αμα η περίοδος πριν το ’67 δεν ήταν ομαλή, όπως ισχυρίζεσαι παραπάνω, τότε είναι τελείως αντιφατικό αυτό που λες παρακάτω,
«Λαμβάνοντας υπόψιν τις χλιαρές έως ανύπαρκτες αντιδράσεις εναντίον της (τα πρώτα τουλάχιστον χρόνια) από τη συντριπτική συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων μάλλον η άνοδος της χούντας ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη (κανονικότητα) για τους περισσότερους Έλληνες τότε.»
Είναι λιγάκι δύσκολο – κατ’ ουσίαν είναι αδύνατο – να συμβιβαστούν οι δύο θέσεις που εκφράζεις – η περίοδος πριν το ’67 δεν ήταν ομαλή αλλά η έλευση της χούντας συνιστούσε μία ομαλή εξέλιξη, μία κανονικότητα.
Μόνο «κανονικότητα» όμως δεν ήταν για την πλειοψηφία των ελλήνων η περίοδος ’67-’74. Βασικά, ήταν το τελείως αντίθετο.
Και διαπράττεις το κλασσικό σφάλμα να εκλαμβάνεις την έλλειψη μίας πιο μαζικής και δυναμικής αντίστασης στο δικτατορικό καθεστώς ως σημάδι ότι έχαιρε αποδοχής εκ μέρους της πλειοψηφίας του πληθυσμού, παραβλέποντας όμως την ίδια στιγμή ότι στα χρόνια της δικτατορίας η έκφραση εναντίωσης στο καθεστώς ήταν δραστηριότητα με πολύ μεγαλύτερο κόστος για όποιον θα την αποτολμούσε – λόγω της πολύ πιο εκτεταμένης και πολύ οξύτερης καταστολής του καθεστώτος, μία καταστολή που κατ’ ουσίαν δεν υπάγονταν σε κανένα περιορισμό ή κανόνα. (Και αυτό δεν ισχύει φυσικά μόνο για την ελληνική δικτατορία αλλά για κάθε δικτατορικό καθεστώς.)
Επιπλέον, πέραν της αυθαίρετης καταστολής του δικτατορικού καθεστώτος, υπήρχαν και κάποιοι άλλοι παράγοντες που είναι εύλογο να υποτεθεί ότι έκαμπταν σε σημαντικό βαθμό την θέληση για αντίσταση εναντόν του, όπως η εντύπωση (που το καθεστώς προσπαθούσε συνεχώς και αδιαλείπτως να δίνει) ότι χαίρει της πλήρους υποστηριξης των αμερικάνων, κάτι που αύξανε τον φόβο για την προοπτική μίας μαζικότερης και πιο ενεργητικής αντιπαράθεσης με το καθεστώς – σου ‘λεγε ο άλλος, που να τα βάλεις με αυτούς, εφόσον έχουν από πίσω τους αμερικάνους να τους υποστηρίζουν δεν θα καταφέρουμε τίποτα. Επίσης, αν διαβάσει κανείς διάφορες αναλύσεις της εποχής (από πολιτικούς, διπλωμάτες, αντιστασιακούς, διανοούμενους, κλπ) θα δει ότι υπήρχε διάχυτος ο φόβος πως μία πιο μαζική και ενεργητική αντίσταση στο δικτατορικό καθεστώς εκλαμβάνονταν ως ενέχουσα τον κίνδυνο να συρθεί η χώρα σε ένα νέο εμφύλιο πόλεμο, φόβος που γίνονταν πολύ πιο έντονος από την υποστήριξη των ΗΠΑ προς το δικτατορικό καθεστώς συν το γεγονός ότι η χώρα είχε βγει από έναν αιματηρότατο εμφύλιο μόλις 20 χρόνια πριν.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Δύστροπη Πραγματικότητα
Η κανονικότητα ή ομαλότητα αναφέρεται στο συνεχές. Μη ομαλή ήταν στις 20 Απριλίου το 67 η κατάσταση, μη ομαλή ήταν και στις 21. Το συνεχές δεν διακόπηκε. Ξέρω ανθρώπους που έτρωγαν πολύ ξύλο στα κρατητήρια της ασφάλειας και πριν το 67.
Επίσης ναι έχεις δίκιο αντίσταση στην χούντα είχε ρίσκο. Τηρουμένων των αναλογιών όμως (π.χ. η ελληνική χούντα ήταν παιδική χαρά σε σύγκριση με τις λατινοαμερικάνικες χούντες) η χούντα απολάμβανε μια χαρά ανοχή από τον κόσμο. Όχι αποδοχή. Ανοχή. Και αποδοχή είχε από μια σημαντική μειοψηφία που προσπάθησε να επωφεληθεί, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία έδειξε ανοχή.
«μία πιο μαζική και ενεργητική αντίσταση στο δικτατορικό καθεστώς εκλαμβάνονταν ως ενέχουσα τον κίνδυνο να συρθεί η χώρα σε ένα νέο εμφύλιο πόλεμο»
Ίσως να είχαν τότε αυτή την αντίληψη. Άσχετο αν σήμερα ξέρουμε ότι οτιδήποτε έθετε σε κίνδυνο τη θέση της χώρας όπως αυτή ορίστηκε στη Γιάλτα δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί. Πάντως πιστεύω ότι οι μαζική αντίδραση στη χούντα δεν έγινε για λόγους καθαρά πρακτικούς. Τα πρώτα χρόνια δεν μπορούσε να υπάρξει μαζικότητα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ρε παιδιά συγγνώμη για την παρέμβαση με κάτι άσχετο με το ..νήμα (δεν θα το ξαναματακάνω).
Πήρε το αυτί μου ότι χθες (ή προχθές) έγινε ξανά συγκέντρωση αγαναχτισμένων στο Σύνταγμα, με τις ίδιες προδιαγραφές και ..σημαινόμενα οργάνωσης καλέσματος και τέτοια υπό τον τίτλο «παραιτηθείτε».
Ξέρετε τίποτα;;
¨οποιος το παρακολούθησε τον παρακαλώ θερμά να μας στείλει μια ανταπόκριση, διότι με αυτές τις αφθόρμητες συγκεντρώσεις πολύ συγκινοιύμαι.
Ενθυμούμαι παλαιότερα που λαμβάναμε ανταποκρίσεις
πχ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Τηρουμένων των αναλογιών όμως (π.χ. η ελληνική χούντα ήταν παιδική χαρά σε σύγκριση με τις λατινοαμερικάνικες χούντες) η χούντα απολάμβανε μια χαρά ανοχή από τον κόσμο. Όχι αποδοχή. Ανοχή.»
Τώρα το θέτεις σωστά. Ανοχή είχε η χούντα, όχι αποδοχή – η αποδοχή πάντα προϋποθέτει και μία θετική στάση εκ μέρους αυτού που αποδέχεται αυτό που αποδέχεται, ενω η ανοχή δεν προϋποθέτει κάτι ανάλογο. Η δε αποδοχή της κυμαινονταν σε χαμηλά επίπεδα σε όλη την διάρκειά της, ένα 10 με 20%, και αυτό στην αρχή, καθώς περνούσε όμως ο καιρός και αυτά τα ποσοσοτά έβαιναν μειούμενα. Από την άλλη μεριά, η ανοχή μπορεί κάλλιστα να οφείλεται και στον γενικευμένο φόβο – σε ανέχομαι γιατί σε φοβάμαι.
Επίσης λάβε υπόψη ότι η δικτατορία των συνταγματαρχών μπορεί να μην ήταν το ίδιο καταπιεστική και αιμοσταγής με άλλα δικτατορικά καθεστώτα (όπως στην Λατινική Αμερική, στην Ασία, κλπ.) αλλά ο κόσμος τότε δεν έκρινε την σκληρότητα της καταστολής της σε σχέση με αυτά τα άλλα δικτατορικά καθεστώτα (για τα οποία δεν γνώριζε παρα ελάχιστα) αλλά σε σχέση με το τι ίσχυε προηγουμένως. Και σε σχέση με το προηγούμενο πολιτικό καθεστώς η καταστολή της δικτατορίας ήταν σαφώς και πολύ πιο εκτεταμένη και πολύ πιο σκληρή. Το παράδεγμα με το ξυλοφόρτωμα που αναφέρεις για την προδικτατορική περίοδο είναι απόλυτα βάσιμο, από την άλλη όμως ο φάλαγκας στις πατούσες των ποδιών ή η εξαναγκασμένη ορθοστασία επι δωδεκάωρο (ή και επι διήμερο ακόμα) μετά ξύλου, και ένα σωρό άλλες τέτοιες πρακτικές, συνιστούν δραματική ποιοτική διαφοροποίηση σε σχέση με το ξυλοφόρτωμα.
«Πάντως πιστεύω ότι οι μαζική αντίδραση στη χούντα δεν έγινε για λόγους καθαρά πρακτικούς. Τα πρώτα χρόνια δεν μπορούσε να υπάρξει μαζικότητα.»
Ήταν αδύνατο να υπάρξει μαζικότητα με την λογοκρισία να επιβληθεί παντού και όλες τις υπάρχουσες οργανώσεις και τα υπάρχοντα κόμματα να είναι απαγορευμένα, και επιπλέον, με την απαγόρευση να ισχύει και σε ότι αφορούσε την δημιουργία νέων οργανώσεων ή κομμάτων. Υπο τέτοιες οι πιθανότητες να υπάρξει οργανωμένη μαζική αντίδραση είναι πρακτικά ελάχιστες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η εξυγιανση της ελληνικης Δεξιας μεσω της Χουντας
Ξερετε, μας λει ο κ. Καλυβας, η σκληροπυρηνικη Δεξια χρειάζονταν ενα «ταρακουνημα» για να εξελιχθει σε μια εκσυγχρονισμενη Δεξια οπως των αλλων κρατων της Δυσης.
Αρα δεν μιλαει για μια ολοκληρη κοινωνία αλλα για μια παραταξη, η οποια δεν ειναι μονο ενα κομμα αλλά μια ολοκληρη πολιτικη νοοτροπια ενος μερους της. Αυτών των πολιτων, που και στο πιο απομακρυσμενο μερος της επικρατειας , αυτοχαρακτηριζοντανως ως Δεξιοί.
Η Χουντα λοιπόν τους εδωσε το εναυσμα καποιοι να «μεταλλαχθουν» και να σχηματισθει η επισημη Δεξια και οι υπολοιποι να μεινουν ειτε ως ακροδεξιοι ειτε ως χουντικοι.
Η προσεγγιση του αρθρου λοιπόν, ή αφελως ‘η σκοπιμα, αγνοει ολη την αλλη πλευρα μιας δημοκρατικης κοινωνίας.. Επικρατουσε η τρομοκρατία ενος αυταρχικου κρατους και οι «αποκλεισμενοι» (βλ. πιστοποιητικο κοινωνικων φρονηματων , αλλα και αλλα φαινομενα που ελαβαν χωρα τη δεκαετία του ’60 οταν η δημοκρατικη νεολαια αντιδρουσε με εντονες διαδηλώσεις οπως και τα κομματα.
Υπαρχει καποιος συγκεκριμενος στοχος για να γραφει και να δημοσιευθει ενα τετοιο αρθρο, θα δειξει απο τις αντιδρασεις του κοινου.
Να μη μας λεει ομως ο κ. Καλυβας οτι αυτος θετει μονο καποια ερωτήματα.
Το αρθρο βριθει ανοησιων, και σκοπιμες ανακριβειες για την επταχρονη δικτατορία των στυνταγματαρχων, που υποβιβαζει βαρβαρα τη νοημοσυνη του ελληνικου κοινου.
Για την «πολιτιστικη Ανοιξη» και «αναπτυξιακη πορεια» της Ελλαδας την περιοδο εκεινη, μονο χλευασμο προκαλει.
υγ. Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ υπαρχουν αφθονα σχολια οπου το αρθρο δεχεται σκληρή κριτικη .
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το άρθρο του Καλύβα είναι πολύ-πολύ ρηχό.
Η δικτατορία δεν ήταν αναπόφευκτη, η δεξιά δεν χωρίστηκε από την ακροδεξιά λόγω χούντας, η χούντα δεν είχε αποδοχή πέραν των αξιωματικών του στρατού ξηράς και της αστυνομίας και χωροφυλακής, δεν υποβοήθησε την δημοκρατική και κοινωνική εξέλιξη (αυτό κι αν είναι μαργαριτάρι).
Φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη εκτός της Τουρκικής κατάληψης της νισής Κύπρου, και για τη σημερινή ζοφερή κατάσταση της χώρας με τον εξαγνισμό που έκανε στην αριστερά και την αβαναβίβασή της σε ρυθμιστή της πολιτικής και πολιτισμικής ζωής της χώρας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Δύστροπη Πραγματικότητα
«Τώρα το θέτεις σωστά. Ανοχή είχε η χούντα, όχι αποδοχή»
Δεν μίλησα για αποδοχή στο πρώτο σχόλιο.
«αλλά ο κόσμος τότε δεν έκρινε την σκληρότητα της καταστολής της σε σχέση με αυτά τα άλλα δικτατορικά καθεστώτα»
Ναι αλλά η αντίδραση του κόσμου (π.χ. Ελλάδα vs Χιλή) είναι συγκρίσιμη. Όταν στο ένα πολύ πιο σκληρό και απάνθρωπο καθεστώς ο κόσμος αντιδρά πιο έντονα κάτι σημαίνει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Γιάννης – 2
Ενώ πλέον υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον εμφύλιο αντικειμενικά,ότι και εάν σημαίνει αυτό,είναι λιγότεροι οι «ψύχραιμοι» που είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν και τη χούντα που είναι πιο πρόσφατη.Φοβούνται λοιπόν ότι στόχος του Καλύβα είναι να αθωώσει τους χουντικούς με διάφορα δικανικά κόλπα όπως τους ταγματασφαλίτες εξ ου και οι αντιδράσεις.
Αφού λες ότι η δικτατορία δεν ήταν αναπόφευκτη πέσμου τη γνώμη σου για τη συγκυρία που ανέφερα πιο πάνω για το τέλος του 1968 : Ανδρέας πρωθυπουργός,σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία,πόλεμος στο Βιετνάμ,Νίξον – Άγκνιου και βασιλιάς με τον στρατό γεμάτο με αξιωματικούς του εμφυλίου εάν βγαίνει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τωρα βεβαια ο Δεξιός λεει οτι : Aν επικαλεστω τον Αντρεα, (ως πιθανο πρωθυπουργό) την εποχή αυτή τοτε
πολυ ευκολα πολλοι θα συμφωνησουν οτι σε μια τετοια περιπτωση , ε, η Χουνντα ηταν αναποφευκτη. αν οχι και απαραιτητη.
Ειναι και αυτός ενας τροπος για να υπερασπιζεσαι εμμεσως αυτα που πιστευεις.
Τα αλλα περι διεθνους συγκυρίας μια χαρα βοηθουν την ολη «συλλογιστικη».
.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Δεν μίλησα για αποδοχή στο πρώτο σχόλιο.»
Το παρακάτω όμως απόσπασμα, όπως είναι διατυπωμένο, δημιουργεί όμως αυτή την εντύπωση στον αναγνώστη, φαίνεται σαν να εννοείς ότι οι περισσότεροι αποδέχτηκαν την δικτατορία. Όπως και να ‘χει το ξεκαθάρισες τι εννοούσες οπότε σε αυτό δεν έχουμε διαφωνία.
«Λαμβάνοντας υπόψιν τις χλιαρές έως ανύπαρκτες αντιδράσεις εναντίον της (τα πρώτα τουλάχιστον χρόνια) από τη συντριπτική συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων μάλλον η άνοδος της χούντας ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη (κανονικότητα) για τους περισσότερους Έλληνες τότε.»
«η αντίδραση του κόσμου (π.χ. Ελλάδα vs Χιλή) είναι συγκρίσιμη. Όταν στο ένα πολύ πιο σκληρό και απάνθρωπο καθεστώς ο κόσμος αντιδρά πιο έντονα κάτι σημαίνει.»
Αντίδραση στην Χιλή υπήρξε τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος, από ένοπλες αριστερές ομάδες, οι οποίες είχαν φυσικά εξοπλιστεί *πριν* το πραξικόπημα. Μέσα σε διάστημα 2-3 ημερών η αντίσταση αυτή είχε καταπνιγεί πλήρως. Και κατόπιν, για περίπου μία δεκαετία, δεν υπήρχε καμία απολύτως μαζική αντίδραση στην χιλιανή χούντα (ή μάλλον υπήρχε αλλά ήγταν υπόγεια, και παθητική, όπως και εδω). Άρχισαν πάλι να υπάρχουν κάποιες πιο μαζικές αντιδράσεις προς τα μέσα της δεκαετίας του ΄80, όταν άρχισε και εκεί να φιλελευθεροποιείται το καθεστώς. Δεν βλέπω λοιπόν την σύγκριση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Ενώ πλέον υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον εμφύλιο αντικειμενικά,ότι και εάν σημαίνει αυτό,είναι λιγότεροι οι «ψύχραιμοι» που είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν και τη χούντα που είναι πιο πρόσφατη.»
Ισχύει μάλλον το αντίθετο, την χούντα την αντιμετωπίζουν πιο ψύχραιμα ακριβώς γιατί όλοι, ανεξάρτητα από τα φρονήματά τους, βίωσαν την καταστολή της. Ως προς αυτό οι χουνταίοι ήταν δημοκράτες – δεν κάνανε πολιτικές διακρίσεις, τους φυλακίζανε και τους βασανίζανε όλους ανεξαιρέτως, και για αυτό και τους ένωσαν όλους. Εναντίον τους.
Ενω στον Εμφύλιο που είχαμε σύγκρουση της μίας παράταξης με τις άλλες δύο είναι πολύ πιο δύσκολο να βρεθεί ένας κοινός τόπος, μία βάση συμφωνίας, ακόμα και σημερα, 70 χρόνια μετά.
Ο Καλύβας ενόχλησε όχι γιατί τάχα έθιξε θέματα ταμπού και άλλες τέτοιες ανοησίες αλλά γιατί, πολύ απλά, καταπιάστηκε με ένα θέμα το οποίο είναι εμφανές ότι δεν το κατέχει καθόλου, και έτσι έγραψε ένα μάτσο από κοινοτοπίες, ανακρίβειες και ανοησίες.
«πέσμου τη γνώμη σου για τη συγκυρία που ανέφερα πιο πάνω για το τέλος του 1968»
Παρότι απευθύνεσαι στον Γιάννη-2, θα δώσω και εγω μία απάντηση.
Το ερώτημά σου είναι αυστηρά υποθετικό, ακριβώς γιατί προϋποθέτει κάποιες πολύ συγκεκριμένες παραμέτρους, οι οποίες όμως δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα είχαν παραμείνει σταθερές αν δεν είχε γίνει το πραξικόπημα. Από την άλλη βέβαια, με τέτοια υποθετικά ερωτήματα μπορεί κανείς να εκμαιεύσει όποιο συμπέρασμα επιθυμεί. Δεν είναι όμως τελικά καλή αυτή η τακτική αν θέλουμε να αποδείξουμε κάτι, ότι μία δικτατορική εκτροπή π.χ. θα ήταν αναπόφευκτη στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’60.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιαννης -2: 14:27 +1
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη εκτός της Τουρκικής κατάληψης της νισής Κύπρου, και για τη σημερινή ζοφερή κατάσταση της χώρας με τον εξαγνισμό που έκανε στην αριστερά και την αβαναβίβασή της σε ρυθμιστή της πολιτικής και πολιτισμικής ζωής της χώρας.» (Γιαννης 2 )
Μα τι ειναι αυτα που λες!!!!
….»τον εξαγνισμο που εκανε στην αριστερα»
Ποιος;;; η Χουντα;;;;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Η δικτατορία δεν ήταν αναπόφευκτη,»
Θα συμφωνήσω ότι δεν ήταν αναπόφευκτη. Ήταν παρόλα αυτά ένα αρκετά πιθανό αποτέλεσμα λόγω του τρόπου με τον οποίο ήταν δομημένο το μετεμφυλιακό καθεστώς της περιόδου.
«η δεξιά δεν χωρίστηκε από την ακροδεξιά λόγω χούντας»
Απόλυτα σωστή επισήμανση.
Μεταδικτατορικά η ακραία δεξιά συνέχισε να συνυπάρχει με την μετριοπαθή Δεξιά μέσα στους ίδιους κομματικικούς σχηματισμούς. Η διαφορά από την προδικτατορική περίοδο ήταν ότι μεταδικτατορικά, λόγω ακριβώς της δικτατορίας, απαξιώθηκε σχεδόν πλήρως η άκρα δεξιά. Ως εκ τούτου, αυτή η απαξίωση αποτέλεσε την βάση για την ανάδυση και την κυριαρχία της μετριοπαθούς Δεξιάς κατά την μεταδικτατορική περίοδο.
«η χούντα δεν είχε αποδοχή πέραν των αξιωματικών του στρατού ξηράς και της αστυνομίας και χωροφυλακής»
Έχαιρε κάποιας αποδοχής και πέραν του στρατού ξηράς ή των δυνάμεων ασφαλείας. Η αποδοχή όμως αυτή ήταν αρκετά περιορισμένη (γύρω στο 10 με 20% του κοινωνικού σώματος) και καθώς περνούσαν τα χρόνια έβαινε μειούμενη. Γενικά, επρόκειτο για ένα καθεστώς με περιορισμένη κοινωνική απήχηση, για αυτό και τους ήταν πολύ δύσκολο να στελεχώσουν την δημόσια διοίκηση, τους δημόσιους οργανισμούς, και γενικότερα τον δημόσιο τομέα με άτομα της προκοπής. Σε γενικές γραμμές κάτι μαλάκες πηγαίνανε και διορίζανε που ούτε τους ήξερε κανένας, ούτε και είχαν διακριθεί πουθενά.
«δεν υποβοήθησε την δημοκρατική και κοινωνική εξέλιξη (αυτό κι αν είναι μαργαριτάρι).»
Σαφώς και όχι.
Αυτό το σημείο είναι μία από τις μεγαλύτερες γκάφες στο άρθρο του Καλύβα. Εικάζω ότι ίσως ήθελε να πει κάτι άλλο, παρόλα αυτά όμως η διατύπωσή του είναι εξαιρετικά κακή.
«Φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη εκτός της Τουρκικής κατάληψης της νισής Κύπρου,»
Ασυζητητί.
«και για τη σημερινή ζοφερή κατάσταση της χώρας με τον εξαγνισμό που έκανε στην αριστερά και την αβαναβίβασή της σε ρυθμιστή της πολιτικής και πολιτισμικής ζωής της χώρας.»
Θα συμφωνήσω πως η μεταδικτατορική Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία έχει σαφέστατα σημαντικές αρνητικές πλευρές, από την άλλη όμως έχει και κάποιες πολύ θετικές, με προεξάρχουσα την εγκαθίδρυση μίας σχετικά φυσιολογικής δημοκρατίας στην χώρα. Και είναι ασύγκριτα καλύτερη (ή ασύγκριτα λιγότερο κακή, ότι προτιμά κανείς) από προηγούμενες ιστορικές περιόδους, όπως π.χ. η προδικτατορική περίοδος. Οπότε ας μην την υποτιμούμε σε τέτοιο βαθμό, είναι η μοναδική περίοδος αδιαταράκτου δημοκρατικού πολιτικού βίου στην σύγχρονη ιστορία της χώρας, ας το αναγνωρίσουμε αυτό. Και προπάντων, ας το εκτιμήσουμε.
Σε σχέση με την Αριστερά τώρα, έχει περάσει προ πολλού η περίοδος της ιδεολογικής κυριαρχίας της. Και όταν ακόμα ήταν ιδεολογικά κυρίαρχη, αυτή η κυριαρχία πολύ περισσότερο ήταν απόρροια της απέχθειας προς την δικτατορία και την σκληροπυρηνική Δεξιά που αυτή εξέφραζε παρά απόρροια ιδεολογικής έλξης προς τις ιδέες της Αριστεράς.
Για μένα μία από τις πλέον αρνητικές επιδράσεις της δικτατορίας υπήρξε αυτή η άκρως διασταλτική ερμηνεία που δόθηκε στα κατοπινά χρόνια στην έννοια του αυταρχισμού και του φασισμού (μία ερμηνεία την οποία αρχικά χρησημοποιήσε η Αριστερά αλλά πλέον την εκμεταλλεύονται, όταν τους βολεύει, κυριολεκτικά οι πάντες, και ανεξάρτητα από τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές τους πεποιθήσεις). Σε σημείο τέτοιο που να θεωρείται «αυταρχισμός» ή ακόμα και «φασισμός» κάθε ζήτημα που άπτεται της δημόσιας τάξης ή και της απλής εφαρμογής του νόμου ακόμα. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στις διάφορες κυβερνήσεις μεταδικτατορικά – ακόμα περισσότερο όμως στις δεξιές, γιατί όταν καλούνταν να εφαρμόσουν τον νόμο, σε περιπτώσεις μεγάλης κοινωνικής πόλωσης, σχεδόν πάντα κάθε τέτοια απόπειρα εφαρμογής του νόμου κατηγορούνταν από τους αντιπάλους ως «αυταρχισμός», «φασισμός», κλπ. Γενικά, αυτός ο νοηματικός υπερπληθωρισμός γύρω από την έννοια του αυταρχισμού και του φασισμού υπήρξε μία από τις αρνητικότερες επιδράσεις της περιδου της δικτατορίας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@δεξιός
πάλι, πιστεύω ότι δεν ήταν βέβαιο ότι ο Ανδρέας θα κατέληγε πρωθυπουργός, ούτε ότι εξωτερικά γεγονότα θα οδηγούσαν την Ελλάδα σε δικτατορία. Στη δικτατορία την οδήγησε ο Παπαδόπουλος και 2-3 στοιχεία που τον βοήθησαν εκ τύχης και 1-2 που εκείνος προετοίμασε. Όλα αυτά θα εξέλειπαν σε μικρό χρονικό διάστημα αν η δικτατορία απεφεύγετο τον Απρίλιο του 1967.
@ενη
Εγώ το λέω ότι η χούντα εξάγνισε τους κομμουνιστές (χωρίς φυσικά να το επιδιώκει)φ, δεν είναι απαραίτητο να συμφωνείς.:-)
@Δ.Π,
Συμφωνούμε στα καίρια.
Την έζησα τη χούντα και είδα τι έκανε στη χώρα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
O Παπανδρέου θα κέρδιζε τις εκλογές του Μαίου 1967,περί αυτού δεν νομίζω να έχεις αμφιβολία.
Λόγω της αποστασίας δεν υπήρχε πια κανείς άλλος διάδοχος στην ΕΚ από τον Ανδρέα.Ο Παπανδρέου πέθανε τέλος 1968.
Ας δούμε τότε και τα διεθνή γεγονότα : Η ΕΣΣΔ εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία τον Αύγουστο 1968.
Η Ιταλία σειόταν από τρομοκρατικές επιθέσεις και φήμες για πραξικόπημα επίσης.Στη Γαλλία έγινε η εξέγερση του Μαίου 1968 κατά την οποία ο Ντε Γκωλ προς στιγμήν σκέφθηκε να παραιτηθεί,πήγε στη Δ.Γερμανία όπου έδρευε γαλλικός στρατός και πήρε διαβεβαιώσεις ότι θα τον στηρίξουν εν ανάγκη και παρέμεινε.Ισπανία και Πορτογαλία ήσαν από προπολεμικά δικτατορίες.
Αυτά για τον μεσογειακό Νότο που λέμε και σήμερα.Στο Βιετνάμ το 1968 έγινε η επίθεση Τετ που κλόνισε την αμερικανική θέση,στο συνεδριο του Δημοκρατικού Κόμματος το 1968 αριστεροί φοιτητές κόντεψαν να κάψουν το Σικάγο,μόλις είχαν δολοφονηθεί ο Ρόμπερτ Κέννεντυ και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Νίξον που εξελέγη από τη «σιωπηλή πλειοψηφία» είχε τη «θεωρία του τρελού» (madman theory) σύμφωνα με την οποία θα πετύχαινε να τερματίσει τον πόλεμο εάν οι αντίπαλοι φοβούνταν ότι είναι τρελός και έτοιμος να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα,άρχισε δε μεγάλους βομβαρδισμούς στο Βιετνάμ ενώ εισέβαλε και στην Καμπότζη.
Σε αυτό το διεθνές κλίμα περιμένεις ότι στρατηγοί που είχαν πολεμήσει στον εμφύλιο που ήταν λιγότερο από είκοσι χρόνια πριν και ένας ανασφαλής βασιλιάς θα άφηναν τον Ανδρέα στην κυβέρνηση και αν δεν ήταν ο Παπαδόπουλος δεν θα γινόταν τίποτα.Καλές οι επιθυμίες,δεν λέω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δύστροπος 22:56. Τελευταια παράγραφος: +1
ΥΓ: Σε ο,τι αφορά την μεταδικτατορική ιδεολογικη κυριαρχία της Αριστεράς, δεν θα συμφωνήσω απολυτα μαζί σου. Ίσως να μην επρόκειτο ακριβως για κυριαρχία αλλα για έναν ιδιότυπο σεβασμό και κάποιου ειδους ασυλία -το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα κλπ»-, κατι πάντως που εμπόδιζε τις αστικές δυνάμεις να αντιπαρατεθούν οπως θα επρεπε (συνάδει αυτο και με την επιχειρηματολογία της τελευταίας παραγράφου σου). Πάντως, υπήρχε και υπαρχει. Απόδειξη: η αδιανόητη για ευρωπαικη χώρα εκλογη ΣΥΡΙΖΑ -νεοκομμουνιστων, δηλαδη, τουλαχιστον κατα την ρητορική, για να διαχειριστεί την κριση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νομίζω ότι το βασικό ερώτημα είναι αν μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε αρκετά από την εποχή της δικτατορίας, προκειμένου να εξετάσουμε τα γεγονότα και τις συνθήκες με καθαρά ιστορικά κριτήρια και ιδιαίτερα όσοι τα έχουμε ζήσει. Ο δεξιός, στο τελευταίο του σημείωμα, έκανε μια παρατήρηση που έχω κάνει κι εγώ, ότι πολλοί ήταν εκείνοι στη χώρα που είχαν ζωντανές αναμνήσεις από την περίοδο του εμφυλίου, η οποία ήταν τότε σχετικά πρόσφατη. Μάλλον γι αυτό, παρ’ όλο που δεν το καταλάβαινα τότε και το θεωρούσα γελοίο, η προπαγάνδα των συνταγματαρχών στην αρχή τουλάχιστον ήταν εμφυλιοπολεμικού τύπου. Η κρατούσα δεξιά, νικήτρια το 1949, δεν είχε την παραμικρή ανοχή σε ενέργειες για τις οποίες τις θεωρούσε ότι στρέφονταν κατά του αστικού κράτους και των διεθνών συμμαχιών της χώρας και αυτό πιστεύω ότι ήταν το κίνητρο της αρχικής τουλάχιστον ανοχής μεγάλου μέρους της κοινωνίας προς τη χούντα του Παπαδόπουλου.
Η χούντα είχε μια ιστορική διαδρομή που πήγαινε δεκαετίες πίσω και ιδεολογικά εμπνεόταν από τον Μεταξά, ενώ παραφυάδες της υπήρχαν πολλές και εκτός στρατού. Όταν βρήκε ευκαιρία και κατέλαβε την εξουσία, είχε αρκετούς ανθρώπους για τις κατάλληλες θέσεις και επηρέασε την κοινωνία με διάφορους τρόπους, πολλοί από τους οποίους βέβαια δεν ήταν καθόλου στις προθέσεις της. Η αντίδραση στη δικτατορία έγινε σιγά σιγά αντιπαράθεση ανάμεσα σε έναν συνεχώς εξελισσόμενο μοντερνισμό από τη μια και έναν επαρχιώτικου τύπου συντηρητισμό από την άλλη. Η νίκη του πρώτου ήταν αναπόφευκτη αλλά ήρθε με ακριβό τίμημα.
Από κει και πέρα, τα σενάρια εναλλακτικής ιστορίας είναι πολλά αλλά κανένα τους δεν μπορεί να διεκδικήσει αυθεντικότητα. Το τι θα γινόταν αν δεν είχαν υπάρξει Παπαδόπουλος και Σια δεν το ξέρει κανείς, προσωπικά όμως πιστεύω ότι ο Α. Παπανδρέου δεν ήταν τόσο ηλίθιος ώστε να οδηγήσει τη χώρα σε νέο εμφύλιο. Το πιο πιθανό είναι να είχαμε αποκτήσει από τότε πραγματικά πολυκομματικό σύστημα και να μην περιμέναμε το 1981. Αλλά όπως είπα, εικασίες.
Ο Καλύβας προσπαθεί να δει τη δικτατορία από απόσταση αλλά δεν τα καταφέρνει. Δεν τον βοηθάει το γεγονός ότι δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο, παρ’ όλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια από το 1974 και το κυπριακό είναι ακόμα ζωντανή πληγή. Εδώ υπάρχουν κρετίνοι που φωνάζουν «ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς» και γιορτάζουν τις μάχες του Δημοκρατικού Στρατού, πώς θα βγάλουμε απ’ το μυαλό μας την εμπειρία της χούντας; Στη λογική του Καλύβα πάντως, νομίζω ότι χάρη στη χούντα μπορούμε σήμερα να εκτιμήσουμε πολύ περισσότερο τα αγαθά του δημοκρατικού πολιτεύματος και η κοινωνία μας είναι λιγότερο ανεκτική στις παραβιάσεις των θεσμικών υποχρεώσεων από εκείνους που έχουν δύναμη και εξουσία, απ’ ότι ήταν πενήντα χρόνια πριν. Αργά αργά εξελισσόμαστε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σχετικό άρθρο του Πάνου Θεοδωρίδη με τίτλο
Θίασος ποικιλιών
https://www.thegreekcloud.com/blogs/blog.php?pg=3&uid=3&id=4625#.WUsSqvN90Wc.facebook
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σχο, το αρθρο του Θεοδωριδη ειναι μνημείο προσωπικής κακοήθους επίθεσης και αστηρικτων δηθεν επιχειρημάτων.
Απαντά σε αχυρανθρώπους που στήνει ο ιδιος.
Επισης, ειναι γραμμένο σε ενα εσκεμμένο μισό ακατάληπτο γλωσσικό ιδιωμα, που μαλλον ο ιδιος νομίζει οτι εντυπωσιάζει.
Αλλο να διαφωνείς με αυτα που έγραψε ο Καλύβας -τα οποια, κατα την αποψη μου, σε καμια περιπτωση δεν μπορούν να αναγνωσθούν ως ξέπλυμα της χούντας- και αλλο το να καταφεύγεις σε χυδαίο παραλήρημα, οπως κανει ο Θεοδωριδης, τσουβαλιάζονται τους πάντες και τα παντα.
ΥΓ: Απο τα ελάχιστα άρθρα του Θεοδωριδη που εχω διαβάσει εχω την εντύπωση οτι τα παραπανω αποτελουν ενα είδος προσωπικού στυλ -απεχθούς, κατα τη γνωμη μου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αλίκη, είμαι της θεωρίας «άσε με να κάνω λάθος» 🙂
Πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν και ο Καλύβας και όλοι οι άλλοι. Και αφού έχουν δημόσιο λόγο, θα δέχονται και την κριτική.
Βασική μου σκέψη:
Διαφωνώ με τις εκτός ορίων επιθέσεις. Με τρομάζει ο τρόπος που διάφοροι επιτίθενται σε άλλους μόλις πουν κάτι. Τι διάολο, κάτι έχει πάθει ο νεοέλληνας. Ανοίγει …τον στόμα του και όποιον πάρει ο χάρος. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συμφωνω, Σχο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο Πάνος Θεοδωρίδης έχει ξεκαθαρίσει τις σχέσεις του με τη μελέτη της ιστορίας, άρα απευθύνεται αποκλειστικά σε όσους υιοθετούν τη δική του μεταμοντέρνα προσέγγιση:
http://www.anemosnaftilos.gr/2014/03/blog-post_5674.html?m=1
Ο ίδιος φυσικά πιστεύει ότι κατέχει την απόλυτα σωστή αντίληψη και δικαιούται να την τρίβει στα μούτρα όσων κατά την άποψή του θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτα σωστή αντίληψη. Το είχα ξεχάσει αυτό το είδος διανοουμένων.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Αλικη
Ο Π.Θ. χρησιμοποιεί εσκεμμένα το συγκεκριμένο γλωσσικό ιδίωμα. Από τη μια τον βολεύει να το παίζει διανοούμενος και από την άλλη είναι χρήσιμο στα ήξεις αφήξεις κείμενά του που επιδέχονται πολλές ερμηνείες (όχι το συγκεκριμένο για τον Καλύβα). Κατά τη γνώμη πρόκειται για μια υπεροπτική και αλαζονική μετριότητα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ετσι, ακριβως, Βερολινεζε!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Σε αυτό το διεθνές κλίμα περιμένεις ότι στρατηγοί που είχαν πολεμήσει στον εμφύλιο που ήταν λιγότερο από είκοσι χρόνια πριν και ένας ανασφαλής βασιλιάς θα άφηναν τον Ανδρέα στην κυβέρνηση και αν δεν ήταν ο Παπαδόπουλος δεν θα γινόταν τίποτα.Καλές οι επιθυμίες,δεν λέω.»
Εννοείς δεξιέ, προφανώς, οι επιθυμίες όσων θα επιθυμούσαν ένα πραξικόπημα (εντάξει, το βασιλικό αυτή την φορά), εαν οι συνταγματάρχες δεν είχαν κάνει το δικό τους. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το ότι κρατάς σταθερές κάποιες παραμέτρους* στο υποθετικό ερώτημα που θέτεις και κατόπιν «εκβιάζεις» το συμπέρασμα που επιθυμείς. Οπότε, ειλικρινά, άλλος είναι αυτός που θα ήθελε να δει τις επιθυμίες του (για μία δικτατορία) να γίνονται πραγματικότητα. 😉
* Όπως π.χ. ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου θα πέθαινε κατ’ ανάγκη το 1968 (πόσο βολικό για την «θεωρία» σου). Αν όμως πέθαινε, π.χ., το 1971? Είναι απόλυτα εύλογη η εικασία ότι ο θανατός του το ’68 μπορεί και να προήλθε από την στεναχώρια του λόγω του πραξικοπήματος. Και δεν είναι φυσικά αυτή η μόνη παράμετρος (που ακόμα και μόνο μία, απαξ και αλλάζει αλλάζουν δεκάδες άλλες) αλλά μπορεί κανείς να αλλάξει αλλά και πολλές ακόμα.
«Η Ιταλία σειόταν από τρομοκρατικές επιθέσεις και φήμες για πραξικόπημα επίσης.»
Είσαι δε και πλήρως ανιστόρητος.
Στην Ιταλία η περίοδος της τρομοκρατίας εγκαινιάστηκε το 1969, τον Δεκέμβριο για την ακρίβεια, με την βομβιστική ενέργεια ακροδεξιών τρομοκρατών στην Πιάτσα Φοντάνα. Και λόγος για πραξικόπημα γίνονταν ήδη από το ΄64. Και τελικά ουδέποτε έγινε πραξικόπημα, ακόμα και την δεκαετία του ’70, όταν μαίνονταν τόσο η ακροδεξιά τρομοκρατία οσο και η ακροαριστερή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ δεξιός
«Γκλάντιο» – «Κόκκινη Προβιά»
Τη διετία 1990 – 1991, η Δυτική Ευρώπη συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη της υπόθεσης «Gladio». Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται το 1990, όταν ένας Ιταλός δικαστής αποφάσισε να προχωρήσει σε βάθος τις έρευνες, σχετικά με μια τρομοκρατική επίθεση στην ιταλική πόλη Γκορίτσια το 1972. Μέσα σε λίγους μήνες αποκαλύφθηκε ένας εφιαλτικός μηχανισμός, που δημιουργήθηκε το 1947, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, δρούσε σε όλες σχεδόν τις χώρες – μέλη της συμμαχίας με σκοπό την αποτροπή ενδεχόμενης ανόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία. Η υπόθεση «Gladio», γνωστή και ως «Κόκκινη Προβιά» στην Ελλάδα, ήταν η πιο ισχυρή απόδειξη για τις στενές σχέσεις των μυστικών υπηρεσιών, κυρίως των αμερικανικών, με την τρομοκρατία.
Στην τρομοκρατική επίθεση στην Γκορίτσια το 1972 είχαν χάσει τη ζωή τους τρεις Ιταλοί αστυνομικοί. Αρχικά, οι έρευνες στράφηκαν προς την κατεύθυνση ακροαριστερών οργανώσεων, στη συνέχεια, μετά το αδιέξοδο των ερευνών, ο δικαστής Φελίτσε Κασόν έστρεψε την προσοχή προς την κατεύθυνση των νεοφασιστικών οργανώσεων. Σε σύντομο διάστημα εντοπίστηκαν οι τρομοκράτες, που ήταν μέλη νεοφασιστικής οργάνωσης. Ο Κασόν συνέχισε επίμονα τις έρευνές του σχετικά με την προέλευση του οπλισμού των τρομοκρατών. Το 1990, μετά από δεκαοκτώ χρόνια ερευνών, αποκαλύφθηκε ότι τα όπλα προέρχονταν από μια αποθήκη της οργάνωσης με την επωνυμία «Gladio».
Στις αρχές Νοέμβρη του 1990, υπό το βάρος των αποκαλύψεων, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζούλιο Αντρεότι υποχρεώνεται να ομολογήσει στη Βουλή ότι «από το 1950 οργανώθηκε μια παράνομη υπηρεσία πληροφοριών με τη βοήθεια της CIA και των Βρετανών πρακτόρων, για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη ανατρεπτική δραστηριότητα ή επίθεση από μέρους των Σοβιετικών… Το δίκτυο παραμένει»!
Η ομολογία Αντρεότι συντάραξε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μία μετά την άλλη, οι κυβερνήσεις των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ ανακοίνωναν την ύπαρξη και τη δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων – δικτύων στο έδαφός τους. Στην Ελλάδα ο υπουργός Αμυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε, στις 9 Νοέμβρη του 1990, να παραδεχτεί δημόσια ότι «Ελληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο, ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά»».
Στις 14 Νοέμβρη του 1990, ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στο πρακτορείο «Ασοσιέιτεντ Πρες» στην εξής δήλωση: «Η παρακρατική οργάνωση Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας, με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα».
Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή, με βάση το υλικό που συγκεντρώθηκε τα επόμενα χρόνια.
Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» με την κωδική ονομασία «Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο απλώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες. Στην Ιταλία «Gladio», στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά», στη Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας»…
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χώρες που θα εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ μετά την εκπόνηση του σχεδίου για την επιχείρηση «Stay Behind» ήταν υποχρεωμένες να υπογράφουν σχετικό μυστικό πρωτόκολλο, με το οποίο αναλάμβαναν την υποχρέωση να δημιουργήσουν το δικό τους παραστρατιωτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της επιχείρησης.
Από τις έρευνες που ακολούθησαν προέκυψαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.
Στο Βέλγιο, παραδείγματος χάριν, το παρακλάδι της «Stay Behind» με το όνομα Sdra- 8 δημιούργησε μια παράλληλη οργάνωση, την οργάνωση Catena, με σκοπό τη διάπραξη πολιτικών δολοφονιών. H Catena ευθύνεται για τη δολοφονία του Ζιλιέν Λαμπούτ, γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου.
Στη Βρετανία, το αντίστοιχο δίκτυο χρηματοδοτήθηκε από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Τη δεκαετία του 1970 εκπαίδευσε πολλούς νεοφασίστες Ιταλούς στη Βρετανία και στρατολόγησε πολλούς Ιταλούς τρομοκράτες, ενώ ανέπτυξε στενούς δεσμούς με τη μασονική στοά Ρ2 της Ρώμης, που ήταν βασικός μοχλός της τρομοκρατικής νεοφασιστικής τρομοκρατίας στην Ιταλία, τη Δυτική Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου.
Εντυπωσιακή εξέλιξη παρουσιάζει η οργάνωση «Gladio» στην Ιταλία, όπου οι υπηρεσίες των ΗΠΑ σε συνεργασία με την ιταλική SIFAR, έθεσαν το 1952 σε εφαρμογή τη «στρατηγική της έντασης». Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν η δημιουργία τρομοκρατικών οργανώσεων με νεοφασιστικά, ή ακροαριστερά χαρακτηριστικά, με στόχο τη δημιουργία κλίματος αστάθειας που έφθασε μέχρι και σε απόπειρα πραξικοπήματος για την επιβολή στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος (17 Δεκέμβρη του 1970).
Η αποκάλυψη του δικτύου «Gladio» οδήγησε και στη διαλεύκανση πολλών υποθέσεων τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων στην Ιταλία, με θύματα εκατοντάδες ανυποψίαστους ανθρώπους, στο διάστημα 1950- 1974.
Στη δίκη των υπευθύνων που άρχισε το 1974 και τελείωσε το 1979 ήρθαν στο φως συγκλονιστικά στοιχεία που αποδείκνυαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η τρομοκρατία στην Ιταλία καθοδηγήθηκε από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών. Στο κατηγορητήριο για τον στρατηγό Τζιαν Αντέλιο Μαλέτι, αρχηγό του κλάδου αντικατασκοπίας της SID και το λοχαγό Λαμπρούνα, αρχηγό του τομέα NOD και αρμόδιο για τη διείσδυση στις εξτρεμιστικές οργανώσεις, αναφέρεται:
«Οι δύο κατηγορούμενοι από το 1969, χάρη στην ιδιότητά τους πρόσφεραν προστασία σε τρομοκράτες, που βαρύνονταν με διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες, και παραποιούσαν συστηματικά τις πληροφορίες που παρείχαν σε πολιτικές και δικαστικές αρχές». Παρά τα συντριπτικά στοιχεία εναντίον τους, ο Μαλέτι καταδικάζεται σε φυλάκιση μόλις τεσσάρων ετών και ο Λαμπρούνα σε διετή φυλάκιση.
Ο στρατηγός Μαλέτι, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 στην Ελλάδα, σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», στις 4 Αυγούστου του 2000 αποκάλυψε ότι «στη συγκρότηση των ακροδεξιών οργανώσεων που ευθύνονται για τρομοκρατικά χτυπήματα κατά τη δεκαετία του 1970 ήταν άμεσα αναμεμειγμένη η CIA, η οποία προσπάθησε να υποθάλψει την αναβίωση του ακραίου εθνικισμού και να επιστρατεύσει την άκρα δεξιά, με σκοπό να ανακόψει τη στροφή της ιταλικής και γερμανικής κοινωνίας προς την Αριστερά». Στην ίδια συνέντευξη, ο Μαλέτι τονίζει ότι «η τρομοκρατική «στρατηγική της έντασης» είχε ατλαντική βούλα. Αυτουργός της δημιουργίας των εστιών έντασης ήταν η CIA, η οποία οργάνωνε τη δράση της και χάραζε γραμμή πλεύσης, βάσει στοιχείων του ΝΑΤΟ».
Οσον αφορά στη δράση της «Κόκκινης Προβιάς» στην Ελλάδα, ελάχιστα στοιχεία προέκυψαν. Οι έρευνες που αποφασίστηκαν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των εγχώριων υπηρεσιών του ήταν ένας μηχανισμός συγκάλυψης των δραστηριοτήτων αυτής υπόθεσης. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές υποθέσεις για τις οποίες υπάρχουν ενδείξεις για τη δράση της «Κόκκινης Προβιάς». Μεταξύ των υποθέσεων αυτών είναι η παρακρατική οργάνωση «Καρφίτσα» που δραστηριοποιήθηκε στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και η υπόθεση της «Νάρκης του Γοργοπόταμου» το 1964, όπου έχασαν τη ζωή τους 13 άτομα.
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1377652
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σχολιαστή
Κι, ομως, παροτι ημουν παντα αντιθετη στα σχολια Θεοδωρίδη ,τοτε στην Καλυβα (τα αναρτουσε ο Πάνος νομίζω),
το τωρινο μου αρεσε, το βρισκω απολαυστικό με καυστικο χιουμορ οπως
«η Κυρία αυτή ενίσχυσε «την τάση των ανθρώπων για αναζήτηση της ευτυχίας στην ιδιωτική σφαίρα». Η μόνη σφαίρα που την απασχόλησε ήταν η ποδοσφαίρα.»
Αληθεια θυμαστε; Ολη η Ελλαδα στο ποδοσφαιρο. Μια εκρηξη πολιτισμου.!!!!!!
Αλλα και αλλα σημεια του κειμενου πολυ ευστοχα.¨
υγ. Αν θυμασαι, στην Καλυβα παντα σχολιαζα τα κειμενα και οχι τον κειμενογραφο. Οπως και δεν καταλαβα ποτέ γιατι οταν διαβαζω ενα κειμενο πρεπει να διαβασω και τη βιογραφία του συντακτη του κειμενου. Για να μην «ξεγελαστω» ;;;;; lol
.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Δ.Π.
Στο πρώτο σχόλιό μου (20/6 – 22.58) γράφω εάν πέθαινε την ίδια εποχή ο Γ.Παπανδρέου.Εάν.
Δέχομαι ότι οι πλέον σώφρονες αξιωματικοί και ο βασιλιάς θα του είχαν εμπιστόσύνη λόγω της προιστορίας του (πρωθυπουργός των Δεκεμβριανών) αν και θα υπήρχαν πολλοί θερμοκέφαλοι στους κατώτερους βαθμούς.Αυτό όμως σημαίνει ότι η ομαλότητα θα εξαρτάτο από την υγεία ενός γέρου ανθρώπου διότι ο Ανδρέας κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γινόταν ανεκτός.Ο Κανελλόπουλος μπορεί να προσπαθούσε να συνεννοηθεί αλλά δεν θα τον ρωτούσαν όπως και δεν τον ρώτησαν οι Απριλιανοί.
@ Α.Φ.
Η Ιταλία γλύτωσε κυρίως λόγω της ύπαρξης ενός ελάχιστου ποσού εμπιστοσύνης μεταξύ Χριστιανοδημοκρατικού και Κομμουνιστικού Κόμματος.Όλοι οι άλλοι μπορεί να οργίαζαν αλλά όσο οι δύο μεγάλες κομματικές δυνάμεις συνομιλούσαν,δεν μπορούσαν να πάνε παραπέρα.
Αυτή η εμπιστοσύνη όμως υπήρχε από τη δεκαετία του 40,δεν έπεσε από τον ουρανό.Μαζί ήσαν στη μεταπολεμική κυβέρνηση εθνικής ενότητος,οι παρτιζάνοι παρέδωσαν τα όπλα χωρίς μα και μου και υπουργός Δικαιοσύνης ορίσθηκε κομμουνιστής που υπέγραφε τις θανατικές καταδίκες των μουσσολινικών που επικύρωνε ο χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός.Καμμία τέτοια σχέση δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια στην Ελλάδα.Παρόμοια σχέση είχε και ο Ντε Γκωλ με το ΚΚΓ στον πόλεμο : ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η ηγεσία του ή ο στρατός του.
Παρ όλα αυτά και σε αυτές τις χώρες η πιθανότητα ανώμαλων καταστάσεων έπαιξε.Τα άλλα PIGS κατά τη σημερινή ορολογία,Ισπανία και Πορτογαλία, ήσαν στο γύψο από πριν από τον πόλεμο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΔΠ 22/6 12,18
Ολη η συλλογιστικη ροή σωστή, respect.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αυτο ομως που πρέπει να εξατασθει ειναι γιατί το αρθρο αυτο δημοσιευθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και γιατί τωρα.
Η «Κ» ειναι το εντυπο που εκφραζει τον χωρο της Δεξιας.
Ο Μητσοτακης ζηταει εκλογες.
Παντως η απηχηση του αρθρου στους αναγνωστες της «Κ», ηταν στη συντριπτικη της πλειοψηφία αρνητικη. Οπως επισης οτι παρατηρηθηκε ενας μεγαλος αριθμων σχολιων, πρωτοφανες για την εφημεριδα, ανω των 60 σχολίων.
Τα κομματικα επιτελεια της Δεξιας θα πρέπει να βγαλουν καποια συμπερασματα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Αυτο ομως που πρέπει να εξατασθει ειναι γιατί το αρθρο αυτο δημοσιευθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και γιατί τωρα.»
Γιατί πρέπει να υπάρχουν βαθύτερα νοήματα ή σκοπιμότητες; Ο ένας έγραψε ένα άρθρο. Η εφημερίδα το δημοσίευσε. The end of the story.
«Η «Κ» ειναι το εντυπο που εκφραζει τον χωρο της Δεξιας.
Ο Μητσοτακης ζηταει εκλογες.»
Η «Κ» δεν εξέφραζε πάντα το χώρο της δεξιάς. Μια χαρά υποστήριζε και τον εκσυχρονισμό του Σημίτη.
Όσο για τον Κούλη που ζητάει εκλογές, εγώ θα τον συμβούλευα να περιμένει μέχρι να τελειώσει η τετραετία. Υπάρχουν και άλλες ιδιωτικοποιήσεις που πρέπει να γίνουν που το κόμμα του δε θέλει ούτε μπορεί να κάνει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Ίσως να μην επρόκειτο ακριβως για κυριαρχία αλλα για έναν ιδιότυπο σεβασμό και κάποιου ειδους ασυλία -το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα κλπ»-, κατι πάντως που εμπόδιζε τις αστικές δυνάμεις να αντιπαρατεθούν οπως θα επρεπε (συνάδει αυτο και με την επιχειρηματολογία της τελευταίας παραγράφου σου).»
Το θέτεις σωστά Αλίκη, δεν διαφωνώ.
Ακριβώς λόγω των διώξεων που είχε υποστεί η Αριστερά υπήρχε μεταδικτατορικά εκ μέρους των μη-αριστερών πολιτικών δυνάμεων μία, ας πούμε, μεγαλύτερη ανοχή απέναντι στις ιδέες της. Αυτή η ανοχή ήταν απόρροια εν μέρει μίας ένοχης συνείδησης για τα οσα είχαν υποστεί οι αριστεροί μετά (μετά, όχι κατά την διάρκεια του Εμφυλίου, έχει σημασία) τον Εμφύλιο και εν μέρει αποτέλεσμα μίας θέσης που καλλιεργούσε η Αριστερά ήδη αρκετά χρόνια πριν από την χούντα, την θέση ότι κάθε κριτική στις απόψεις της ήταν ένδειξη κρυφού «φιλοφασισμού». Μεταδικτατορικά, ο φιλοφασισμός μεταφράστηκε σε φιλοχουντισμό, και έτσι όποιος διανοούνταν να ασκήσει κριτική στην Αριστερά θεωρούνταν περίπου αυτόματα σαν κρυφο-χουντικός (και ας τον είχαν λιώσει στα βασανιστήρια η χουντική Ασφάλεια ή το ΕΑΤ-ΕΣΑ). Οι περισσότεροι, πολιτικοί ή πολίτες, ακριβώς για να μην αποφύγουν τον χαρακτηρισμό ότι είναι φιλοχουντικοί – χαρακτηρισμός που ειδικά εκείνη την περίοδο σαφώς ενείχε τον κίνδυνο να πλήξει καίρια την εικόνα και γενικότερα την φήμη κάποιου, με ότι κάτι τέτοιο θα συνεπάγονταν σε προσωπικό, πολιτικό ή επαγγελματικό επίπεδο – απέφευγαν να ασκήσουν κριτική στις θέσεις και ιδέες της Αριστεράς. Ή μάλλον ασκούσαν μία κριτική, κυρίως οι πολιτικοί και κάποιες εφημερίδες, αλλά αυτή η κριτική ήταν πολύ ήπια (και πάλι όμως δεν απέφευγαν την μομφή περί κρυφού φιλοχουντισμού).
Για να το θέσω αλλιώς, η Αριστερά μεταδικτατορικά έκανε αυτό που έκανε και η Δεξιά προδικτατορικά (και σε μικρότερο βαθμό και το Κέντρο), όπου υποπτεύονταν και πολύ εύκολα χαρακτήριζε σαν «κομμουνιστή» οποιονδήποτε ασκούσε κάποια κριτική σε διάφορες ιδέες που ασπάζονταν τότε η Δεξιά. Το να χαρακτηριστεί έτσι κάποιος εκείνη την περίοδο ήταν κάτι που εγκυμονούσε πολύ σοβαρούς κινδύνους – για τις επαγγελματικές προοπτικές του, για την σωματική του ακεραιότητα, ενίοτε και για την ίδια την ελευθερία του. Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι αυτή η διαδικασία οδηγούσε πολύ κόσμο στη σιωπή, στην αποφυγή κάθε κριτικής προς ιδέες και απόψεις εφόσον αυτή η κριτική ενείχε τον μεγάλο κίνδυνο να χαρακτηριστεί κάποιος ως «κομμουνιστής».
Μία σημαντική πάντως διαφορά είναι ότι ενω η Αριστερά μεταδικτατορικά προσπαθούσε να επιτύχει αυτή την αποφυγή της κριτικής των ιδεών της, λόγω του ότι δεν κατείχε την κρατική εξουσία (και ευτυχώς) η απόπειρα της φίμωσης περιορίζονταν στον αρνητικό κοινωνικό αντίκτυπο που είχε η κατηγορία ότι κάποιος είναι «φιλοχουντικός». Στην προδικτατορική όμως περίοδο, που η Δεξιά κατείχε την κρατική εξουσία, οι αρνητικές συνέπειες του χαρακτηρισμού κάποιου ως «κομμουνιστή» δεν περιορίζονταν αποκλειστικά στον αρνητικό αντίκτυπο που είχε στην κοινωνία ο χαρακτηρισμός, αλλά συχνά επεκτείνονταν και στην εμπλοκή των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.
«Πάντως, υπήρχε και υπαρχει. Απόδειξη: η αδιανόητη για ευρωπαικη χώρα εκλογη ΣΥΡΙΖΑ -νεοκομμουνιστων, δηλαδη»
Εδω διαφωνώ.
Δεν νομίζω ότι μπορεί να εκληφθεί η εκλογή του Συριζα ως σημάδι «ιδεολογικής κυριαρχίας» της Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία της εποχής μας. Αυτή η εκλογή ήταν αποτέλεσμα της απόγνωσης στην οποία περιήλθε μεγαλό μέρος των συμπολιτών μας λόγω του ότι 5 χρόνια (μέχρι την εκλογή του Συριζα) η χώρα δεν μπορούσε να απαλλαγεί από τα μνημόνια και την τεράστια λιτότητα που αυτά είχαν επιβάλλει. Η Συριζα υποσχέθηκε ότι θα άλλαζε τα πράγματα, ότι θα άλλζε τα πάντα (και μας άλλαξε τα φώτα και τα πετρέλαια) – θα καταργούσε τα μνημόνια, θα έπειθε την Γερμανία να αλλάξει πολιτική, την ΕΕ το ίδιο, όλα θα τα κάταφερνε ο Συριζα και μερικά ακόμα, με το μαγικό ραβδί του.
Για να το πω αλλιώς, ο Συριζα φλόμωσε το σύμπαν στο ψέμμα για να κερδίσει τις ψήφους όλων αυτών που είχαν πληγεί σε μεγάλο βαθμό από την κρίση. Και ως γνωστόν, ένας άνθρωπος που είναι απελπισμένος είναι ένας άνθρωπος επιρρεπής στο να πιστέψει το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε που του υπόσχεται την σωτηρία του. Οπότε όχι, δεν θεωρώ ότι η εκλογή του Συριζα δείχνει κάποια υποτιθέμενη (και κατ’ εμέ, ανύπαρκτη) «ιδεολογική κυριαρχία» της Αριστεράς. Αυτό που δείχνει είναι τεράστια απελπισία (την οποία οι απατεώνες του Συριζα την εκμεταλλεύτηκαν κατά τον χειρότερο δυνατό τρόπο – λήξη όμως εδώ γιατί πλέον περνάμε σε άλλο έργο).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Στο πρώτο σχόλιό μου (20/6 – 22.58) γράφω εάν πέθαινε την ίδια εποχή ο Γ.Παπανδρέου.Εάν.»
Εαν. Εαν. Εαν. EAN
Βάζεις διακόσια ‘Εαν’ για να σου βγει το «επιχείρημα» ότι μία δικτατορία ήταν αναποφευκτη στην Ελλάδα, στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Ένα από τα ‘Εαν’ σου να αλλάξει και το συμπέρασμά σου περί του «αναπόφευκτου» ενός πραξικοπήματος πάει περίπατο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είναι πολύ ενδιαφέρον το ερώτημα αν ήταν αναπόφευκτη η δικτατορία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τότε οι περισσότεροι δεν το περίμεναν, ιδιαίτερα οι αριστεροί, που πιάστηκαν με τα σώβρακα. Δείτε κι αυτό.
http://www.afirimeno.com/2017/04/21-1967.html
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Tη μικρότερη ευθύνη για το κυπριακό έχει ο Παπαδόπουλος και ο Παττακός. Η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει αλλού για αυτό και δεν πρόκειται να ανοίξουν οι φάκελοι ποτέ. Και όταν μιλώ για το θέμα μιλώ έχοντας μελετήσει και αφού έκανα στη ζωή μου τεράστια έρευνα για το ζήτημα. Οι μεγάλες ευθύνες θα πρέπει να αναζητηθούν στην υπογραφή της συνθήκης της Ζυρίχης και του Λονδινου. Τότε αποφασίστηκε τι θα γίνει στην Κύπρο.
Η ομας Ιωαννίδη μαζί με τον Γκιζίκη και την κυβέρνηση Καραμανλη μετά το 74 φέρει τεράστια ευθύνη. Για αυτό και οι φάκελοι δεν θα ανοίξουν ποτέ.
Οποιος καθίσει να ψάξει τι έλαβε χώρα θα καταλάβει και τη φράση του Ιωαννίδη.. «Αν ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου το 90% των Ελλήνων θα ψηφίσουνε ΚΚΕ.»
Και κάτι τελευταίο. Βρισίδι και εξυπναδισμούς δεν θέλω. Ουτε αλλάζω γνώμη για δεδομένα που έχω μελετήσει και γνωρίζω πάρα πάρα πολύ καλά.
Ο Γιαννης-2 έχει τεράστιο δίκιο σε αυτό που λέει σχετικά με την εξιδανίκευση της αριστεράς στα ματια των Ελληνων. Η χούντα χειρίστηκε την «αριστερά» με χείριστο τρόπο. Η Ελλάς δεν είχε αριστερα, ηττήθηκε στο Γραμμο. Οι χουνταίοι το παραχέσανε, δεν χειρίστηκαν σωστά την υπόθεση στο Πολυτεχνείο και κάνανε το Λαλιώτη και τη Δαμανάκη ήρωες.
Ο εκσυγχρονισμός και η ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης της Ελλάδος που έλαβε χώρα τότε δεν έχει συμβει σε καμία περίοδο της ιστορίας από το τέλος του εμφυλίου και ούτε πρόκειται να ξανασυμβεί. Η χώρα εκβιομηχανοποιήθηκε και εκσυγχρονίστηκε. Οι επόμενοι φρόντισαν να τα διαλύσουν όλα και τώρα έχουνε βγάλει τη χώρα στο σφυρί και πουλήσανε ακόμα και τον εναέριο χώρο. Τώρα ξεκινήσανε οι πρώτη φορά αριστεροί να βγάζουν τα F-16 στο σφυρί. Αυτές είναι ιστορικές αλήθειες. Και επειδή η αλήθεια πονάει και δεν πρέπει να ακούγεται τα βάλανε με τον αρθρογράφο και τον βαπτίσανε χουντικό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Το μόνο σίγουρο είναι ότι τότε οι περισσότεροι δεν το περίμεναν, ιδιαίτερα οι αριστεροί, που πιάστηκαν με τα σώβρακα.»
Όλοι πιάστηκαν με τα σώβρακα, όχι μόνο οι αριστεροί. Και οι κεντρώοι αλλά ακόμα και οι δεξιοί, που υποτίθεται «ελέγχανε» τον στρατό (αρχίδια ελέγχανε). Ή ο βασιλιάς – καλά αυτόν σίγουρα τον ξυπνήσανε από ύπνο βαθύ, ήταν άλλωστε και ξημερώματα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Πρώτο, πως μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής Δεξιάς, οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας. Δίχως τον Απρίλιο του ’67 δεν θα είχε υπάρξει ο Ιούλιος του ’74. Δεύτερο, αν και επιχείρησαν να κρατήσουν την κοινωνία στάσιμη, να την παγώσουν δηλαδή, συνέβαλαν τελικά με έμμεσο τρόπο στον ραγδαίο αξιακό και πολιτισμικό εκσυγχρονισμό της. » (αποσπασμα απο το αρθρο Καλυβα)
xberliner
Λοιπόν, ….»συνεβαλαν στην πληρη εκδημοκρατισμο της Δεξιας»
οπερ σημαινει οτι η Δεξια πλεον εκδημοκρατισμενη δεν συνδέεται με την παλαι ποτέ σκληροπυρηνικη Δεξια και συνεπως η σημερινη ηγεσία της που στοχευει στον κεντροδεξιο χωρο ,
ειναι η μονη πολιτικη δυναμη που μπορει να συγκεντρωσει ενα πληθος ψηφοφορων απο παντου.
Απο τους μετανοημενους ακροδεξιους και χουντικους, μεχρι τους μετριοπαθεις δεξιους και κεντροδεξιους. Η αλλιως πως «ενωνεις» τους ψηφοφορους οχι τις διαφορες πολιτικες εκφρασεις.
Ολα αυτά, συμφωνα με τον κ. καθηγητή, χαρις στην επιβολη μιας επταετους χουντας στην Ελλαδα που ηταν αναποφευκτη και απαραιτητη, κυρίως για τη Δεξια παραταξη που ετσι εκδημοκρατισθηκε
Ολα δε τα δεινα που υπεστησαν οι Ελληνες απο τη δικτατορία τα αφηνει ….ασχολιαστα.
Του τα θυμιζουν πολλοι σχολιαστες στην «Κ» αλλά και εδω απο τους σχολιαστες.
Σχολια ανω των 60 σε εντυπο μεσο (οχι ηλεκτρονικο) ειναι πρωτοφανες.
Συμπερασμα ατυχης επικοινωνιακη πολιτικη ενος ΜΜΕ που θεωρειται το σοβαρο εντυπο του συντηρητικου χωρου.
υγ. Τα bold δικα μου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Οπότε όχι, δεν θεωρώ ότι η εκλογή του Συριζα δείχνει κάποια υποτιθέμενη (και κατ’ εμέ, ανύπαρκτη) «ιδεολογική κυριαρχία» της Αριστεράς » (ΔΠ)
Ασφαλως και οχι για τον λογο αυτό.
Η μεγαλη πλειοψηφία των ψηφοφορων, ιδιως το 2015, προηρχετο απο τους αντι ΝΔ-ΣΟΚ, κατα τον χαρακτηρισμο τους. Αυτοι πλεον κινουνταν σε διαφορους ιδεολογικους χωρους, και η Δεξια με τα Ζαππεια κλπ.
Ηταν οι «αγανακτισμένοι της πλατειας», που θεωρουσαν οτι οι κυβερνησεις μεχρι το 2014 , ηταν οι προδοτες γερμανοτσολιαδες, ειχαν στηθει και τα ικριωματα στο Συνταγμα, το κοινοβουλιο επρεπε να καει ως μπουρδελο κοκ.
Μια νοσηρή κατασταση που διχασε το λαο ωστε τελικα να επωφεληθει ο…. Συριζα.
Ηταν ομως πλεον «πολυ αργα για δακρυα».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
….και οι παρενεργειες του αρθρου στις δηλώσεις Μητσοτακη περί Χρυσης Αυγης
http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/metrwntas-ti-via-me-psifous-44341435864
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σάββατο, 24 Ιουνίου 2017
Μια παράδοξη κληρονομιά και άλλες περιπέτειες
Κακό πράγμα η ιδεολογική ανάγνωση της Ιστορίας. Όχι για την Ιστορία αλλά για όσους την κάνουν. Ο Σ. Καλύβας έγραψε κάποια πράγματα σε μια απόπειρα να ξαναδούμε την περίοδο της χούντας. Άλλα εύστοχα και άλλα άστοχα κατά τη γνώμη μου, αλλά αυτό είναι το άρθρο, γράφεται για να ανοίξει συζητήσεις. Προκάλεσε αγανάκτηση σε αριστερούς και έφερε το «λιθοβολισμό» του συγγραφέα.
Ο Ε. Δημόπουλος όμως δείχνει ότι τα όσα γράφει ο Καλύβας τα έχουν πει κι άλλοι χωρίς να προκαλέσουν σύστριγγλο. Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος βάζει τα πράγματα σε άλλη βάση Οι υστερικές αντιδράσεις οφείλονται στα Εμφύλια πάθη. Οι αριστεροί μεγαλώσαμε με μια ανάγνωση του εμφυλίου, αυτής των αμυνόμενων και τελικώς σφαγιασθέντων κομμουνιστών και αγωνιστών της εθνικής αντίστασης. Ο Καλύβας με το Μαραντζίδη έγραψαν ότι συνέβησαν και άλλα πράγματα. Ότι το ΚΚΕ ήθελε από την αρχή να μας κάνει Σοβιετία και σε όλη τη διάρκεια της κατοχής αλλά και μετά και δούλεψε πάνω σε αυτό. Την αμφισβήτηση αυτού του θεμελιακού αριστερού στερεότυπου δεν του τη συγχωρούν οι ασυγχώρητοι. Εγραψαν δηλαδή επισήμως αυτό για το οποίο κατηγορούσε ο κάθε ασυγχώρητος αριστερός το ΚΚΕ μετά τη λήξη του εμφυλίου. Γιατί απέτυχε να μας κάνει Σοβιετία.
Ακολουθεί το άρθρο και μια εύστοχη αναφορά του Ευθύμη Δημόπουλου και μια παρέμβαση του Παναγή Παναγιωτόπουλου. Καλά παιδιά και οι δυο και φίλοι μου
[…]
Ευθύμης Δημόπουλος:
Ορισμένα από τα συμπεράσματα της «Παράδοξης κληρονομιάς» του Σ. Καλύβα έχουν παρουσιαστεί ξανά σε αρθρογραφία και κανείς από τους συγγραφείς των άρθρων δεν κατηγορήθηκε ως «απολογητής της δικτατορίας».
• «Η δικτατορία επέδρασε άμεσα ή έμμεσα στη μεταμόρφωση του ελληνικού πολιτικού χάρτη. Κατ’ αρχάς προκάλεσε ένα βαθύ ρήγμα στη Δεξιά. Βαθμιαία το μεγαλύτερο τμήμα της Δεξιάς, απογοητευμένο και αντίθετο με τη στρατιωτική χούντα, προχώρησε στην αποκοπή του από το ακραίο τμήμα του. Η δικτατορία επέσπευσε τη διαδικασία μεταλλαγής της δεξιάς σ’ ένα δημοκρατικό φιλελεύθερο κόμμα». (Φοίβος Οικονομίδης,Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 19 Απριλίου 2001) • « Ο Μακαρέζος σε άρθρο του, που έγινε δεκτό στους Financial Times, το Φεβρουάριο του 1969, προέβλεπε ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα έφθανε τα 1.000 δολάρια το έτος 1972. Στην πραγματικότητα, ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε μόλις το 1970! Το ΑΕΠ συνέχισε να αυξάνει και τα επόμενα χρόνια, ξεπερνώντας κατά κεφαλήν τα 1.200 δολάρια το 1973, για να υποστεί μικρή κάμψη το 1974. Το πέρασμα από τα 700 στα 1.250 δολάρια μέσα σε έξι χρόνια δεν ήταν ένα απλό στατιστικό φαινόμενο. Στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζει μια πορεία που σε άλλες χώρες χρειάστηκε δεκαετίες για να επιτευχθεί. Με αυτή την έννοια, ήταν πράγματι πορεία εντυπωσιακή. Όμως, θα αλλοίωνε κανείς την πραγματικότητα, αν δεν λάμβανε υπόψη τι είχε συμβεί πριν από τη δικτατορία. Το 1953 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν περίπου 300 δολάρια. Το 1965 είχε περάσει τα 600 και όπως φαίνεται στο γράφημα 1, η πορεία του δείκτη στα δύο χρόνια πριν από το πραξικόπημα υπήρξε εξίσου εντυπωσιακή. Συνεπώς, στην περίοδο 1967 – 1974 συνεχίστηκε μια πορεία που είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν, τότε που διαμόρφωναν την οικονομική πολιτική οι κυβερνήσεις του Συναγερμού και της ΕΡΕ». (Ευάγγελος Χεκίμογλου, Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 19 Απριλίου 2001) • «Από το 1971 βιβλία, εφημερίδες, κινηματογραφικά και θεατρικά έργα με καμουφλαρισμένα μηνύματα δημιουργούν μια νέα πνευματική ζωή». (Γιώργος Αναστασιάδης Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 19 Απριλίου 2001) • «Στη χούντα ξεκινά η μετάβαση προς μια κοινωνία της κατανάλωσης, με πρότυπα απόλυτα ομογενοποιημένα: τηλεόραση (1968), σουπερμάρκετ (1970), αυτοκίνητο σε μαζική κλίμακα, διαρκή καταναλωτικά αγαθά, διαμέρισμα και εξοχικό……………………..Η χούντα ενθάρρυνε τα μεγαλόπνοα επενδυτικά σχέδια (Καράς, Εσο Πάπας, Καραγιώργης – Πύλος, Λάτσης και Βαρδινγιάννης – Ελευσίνα, Ναυπηγεία κλπ). Παράλληλα προέκρινε τον Πειραιά ως διεθνές εφοπλιστικό κέντρο και καλλιέργησε την ιδέα της ανάδειξης νέων κέντρων εμπορίου στον ευρύτερο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου (Βόλος, Πάτρα, Ηράκλειο) (Γιώργος Σταθάκης Βιβλιοθήκη Ελευθεροτυπίας, 20 Απριλίου 2007)
Παναγής Παναγιωτόπουλος
Μου είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσω τον σκανδαλισμό που προκαλεί σε ορισμένους το άρθρο του Καλύβα. Θα ήταν πιο ειλικρινείς στην καταγγελία τους αν αυτό το όψιμο αντιχουντικό-αντιαναθεωρητικό ρεφλέξ το είχαν εκδηλώσει όταν άρχισε η μεγάλη επίθεση στη Μεταπολίτευση, από το 2010 και μετά. Αν δεν είχαν ανεχτεί δίπλα τους την ρητορική «Η χούντα δεν τελείωσε το 73», αν δεν είχαν συμπαρασταθεί στους μουντζολαικιστές της Πλατείας, αν είχα ασκήσει κριτική στο κατά βάθος χουντείκο ντελίρο εκείνου που κάθε τόσο και λιγάκι καταδικάζει «τα τελευταία 40 χρόνια». Όμως την ενόχληση και την διαφωνία των άλλων, αυτών που πολιτικά και υπαρξιακά κατανοούν την αξία της Μεταπολιτευτικής περιόδου, την συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό. Ειδικά όσων, όπως και εγώ, φροντίζουν να μην αφορίζουν και να μην στιγματίζουν ένα πρόσωπο αλλά αντιλαμβάνονται ότι η συζήτηση όπως προσπαθεί να την οργανώσει ο Καλύβας είναι προβληματική και ατελέσφορη. Επειδή τυχαίνει να είμαι εδώ και αρκετά χρόνια μελετητής της προ και της μετα δικατορικής περιόδου, αναγκαστικά σχηματίζεται μέσα μου και μια θεώρηση της Χούντας.
Το στοίχημα είναι ακριβώς εκεί: αν θα υπάρξουν κάποια στιγμή οι όροι για μια θεώρηση, ερευνητική και παραγωγική της περιόδου, διότι παρά τις ενδιαφέρουσες προσθήκες των ερευνητών για την περίοδο είμαστε σε αρκετά μεγάλο βαθμό εγκλωβισμένοι σε μια ηθική στάση απέναντι στο ιστορικό και κοινωνικό φαινόμενο η οποία στερεί την δυνατότητα να μάθουμε. Με άλλα λόγια επταετία 67-74 παραμένει ένα μαύρο κουτί, στο μέτρο που η μετα-ιστορική δημόσια ιστορία και η πολιτική μνήμη ενοποιούν όλα τα φαινόμενα, τις μυριάδες κοινωνικών κοινωνικών και πολιτισμικών μιας κοινωνίας. Αυτή την αδυναμία σωστά εντοπίζει ο Καλύβας (χωρίς να είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο μόνος), ό τι πχ υπάρχουν δυναμικές που δεν ανακόπτονται από την Χούντα. Μας λέει με άλλα λόγια ότι η Χούντα δεν είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς αλλά ένα αυταρχικό καθεστώς και ότι ο καπιταλισμός και η κοινωνική μηχανική της ελληνικής του εκδοχής δεν έπαψαν να αναπτύσσονται στο εσωτερικό της και επί των ημερών της. Κάτι τέτοιο όμως είναι στο όριο του αυτονόητου και της ταυτολογίας, πράγμα όχι και τόσο παραγωγικό για την κουβέντα (αντιπαραγωγικό ίσως όταν το παρουσιάζει τόσο εμφατικά και αξιωματικά) αλλά παραλείπει να μιλήσει για τις δυναμικές που ανεκόπησαν εξ αιτίας της Χούντας, και είναι ουκ ολίγες και ιδιαίτερα σημαντικές.
Σε ό τι αφορά δε τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο στο μέτρο που δεν τον αντιπαραθέτει με την υπερπολιτικοποίηση (πράγμα απολύτως απαραίτητο και εμφανές όταν μελετάει το χάσμα ανάμεσα σε μια οικονομία και κοινωνία που εκσυγχρονίζονται δυναμικά και δημοκρατικά από τη μία στα 60ζ και από την άλλη, την ίδια περίοδο, την πολιτική οξείδωση και τον αταβισμό που κινούνται παράλληλα και που εν τέλει οδηγούν στο πραξικόπημα). Αυτή η υπερπολιτικοποίηση της κοινωνίας, την οποία ορισμένες δυναμικές του 60 έδειχναν να ξεπερνούν, θα την κληροδοτήσει πχ η Χούντα στην Μεταπολίτευση, μαζί με την αντιφασιστική δημοκρατική συναίνεση (που δεν την ονομάζει όμως έτσι) την οποία επικαλείται ως άτυπο ιστορικό ευεργέτημα της Χούντας προς εμάς, σε αυτή την προβληματική τελεολογία του.
Εν τέλει με το άρθρο του ο Καλύβας, ενώ προσπαθεί να θίξει την μονομπλοκ θεώρηση του μαύρου κουτιού της Χούντας, περισσότερο δυναμιτίζει παρά οργανώνει το αίτημα μιας διαφοροποιημένης και πλουραλιστικής έρευνας για την περίοδο. Νομίζω ότι οι δυο κεντρικές του θέσεις (συνέχειες, ευεργετική τελεολογία) ενώ θα μπορούσαν υπό όρους να είναι το κίνητρο μιας ερευνητικής περιέργειας εμφανίζονται ως αξιωματικές παραδοχές, Επιμένω να θεωρώ ότι είναι πιο ενδιαφέρον να δούμε ποιες συνέχειες με την δεκαετία του 60 χάσαμε ως μεταπολιτευτική δημοκρατία από το να αποκαταστήσουμε κάτι που μάλλον εύκολα αποδεικνύεται, ότι η πολιτική της Χούντας δεν διέλυσε, διότι δεν μπορούσε, την αναπτυξιακή τροχιά και τον εκδυτικισμό. Η ακόμα, πιστεύω ότι είναι πιο σημαντικό να σκεφτούμε ποια είναι η μηχανική που φέρνει την λεγόμενη φάση «φιλελευθεροποίησης» του καθεστώτος και τι παράγει κατόπιν η ίδια, από το να αφήνουμε να εννοηθεί ότι οι κατοπινές θετικές εξελίξεις ενός αρνητικού φαινομένου μπορεί να σχετικοποιήσουν την αρνητικότητα του.
http://mhmadas.blogspot.gr/2017/06/blog-post_24.html
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μια απάντηση στον καθηγητή Στάθη Καλύβα
—του Τέλη Σαμαντά για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—
Πριν από λίγο καιρό, με αφορμή την επέτειο της 21ης Απριλίου, είχα κάνει μία ανάρτηση με τίτλο «Ας μιλήσουμε επιτέλους για τη δικτατορία». Απόσπασμα: Η αποκοπή από το διεθνές περιβάλλον και η λαϊκιστική εσωστρέφεια• η ανάδυση νέων κοινωνικών στρωμάτων που απέκτησαν οικονομική ισχύ χάρη στα οικονομικά μέτρα των δικτατόρων (χωρίς όμως να έχουν και την αντίστοιχη πολιτική εκπροσώπηση, την οποία απέκτησαν σε συνέχεια κατά τη μεταπολίτευση)• η απότομη διακοπή των πνευματικών αλλά και των πολιτικών αναζητήσεων σε όλους τους ιδεολογικούς χώρους• η σαφέστατη οπισθοχώρηση των προβληματισμών για τον εκσυγχρονισμό της πολιτικής ζωής της χώρας• η υποχρεωτική συνύπαρξη αντιθετικών και αποκλινόντων πολιτικών και πνευματικών προβληματισμών και η εκ των πραγμάτων σύγκλιση τους –στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή- απέναντι στον «κοινό εχθρό» της χούντας• η καθυποταγή μέσω της ανοχής της δικτατορίας μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας• η κυριαρχία του κιτς σε πάμπολλους τομείς της πολιτιστικής ζωής –είναι μερικά μόνο από τα αποτελέσματα του επτάχρονου «γύψου».
Στον αντίποδα ακριβώς, ιστορικά, ιδεολογικά, αλλά και άμεσα βιωματικά, (δεν είναι δα και τόσο απόμακρη εκείνη η περίοδος …), βρίσκονται οι απόψεις του καθηγητή Στάθη Καλύβα στο άρθρο του στην Καθημερινή με τίτλο «Μια παράδοξη κληρονομιά». Αποσπάσματα: …Μολονότι προερχόμενοι από τους κόλπους της σκληροπυρηνικής Δεξιάς, οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας. Δίχως τον Απρίλιο του ’67 δεν θα είχε υπάρξει ο Ιούλιος του ’74. Δεύτερο, αν και επιχείρησαν να κρατήσουν την κοινωνία στάσιμη, να την παγώσουν δηλαδή, συνέβαλαν τελικά με έμμεσο τρόπο στον ραγδαίο αξιακό και πολιτισμικό εκσυγχρονισμό της… Παρά τις αυταρχικές πρακτικές του καθεστώτος, πολλές τέχνες άνθησαν και η νεολαία προσέγγισε μαζικά τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης, κατανάλωσης και ζωής. Η κοινωνία του 1974 μικρή σχέση είχε με αυτή του 1964.
Από τα αποσπάσματα και μόνο υποθέτω πως κάποιος καταλαβαίνει την απολύτως διαφορετική προσέγγιση του φαινομένου της δικτατορίας. Η ουσιαστική διαφορά είναι πιστεύω σαφής: ο κ. Καλύβας θεωρεί πως η δικτατορία επιτάχυνε –«έστω και εμμέσως»— θετικές κοινωνικές εξελίξεις ενώ εγώ υποστηρίζω πως όχι μόνο τις καθυστέρησε αλλά και οπισθοχωρώντας δραματικά σε όλα τα πεδία (πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό) παρήγαγε στρεβλώσεις που έγιναν εμφανέστατες στη Μεταπολίτευση. Το πρόβλημα όμως δεν έγκειται μόνον εκεί: Είναι προφανές πως ο κ. Καλύβας, αν και ιστορικός, επιχειρεί να «μιλήσει» για τη δικτατορία με ιδεολογικούς και όχι ιστορικούς όρους. Στην ουσία, εμποτίζει την προβληματική του με «παραδοξότητες», που υπερβαίνουν ακόμη και το «ιστορικό» What If…, ώστε και ορισμένα από τα ορθά συμπεράσματά του, όπως η άμεση ή έμμεση αποδοχή της δικτατορίας από μεγάλα κοινωνικά στρώματα, να επικαλύπτονται από αυθαίρετες και ανιστορικές υποθέσεις του τύπου: «Χωρίς το σοκ του Ιουλίου ’74 δύσκολα θα είχαμε την καθαρή λύση του πολιτειακού και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974».
Συμφωνούμε, λοιπόν με τον κ. Καλύβα πως «η δικτατορία είναι σαν ένα από αυτά τα μεγάλα παλιά έπιπλα που δεσπόζουν σε ένα δωμάτιο τόσο πολύ που δεν τα παρατηρούμε ποτέ» και πως πρέπει, επιτέλους να το παρατηρήσουμε και να το εξετάσουμε. Διαφωνούμε ριζικά στο τι ρόλο έπαιξε αυτό το «έπιπλο»: γιατί άλλο να λέμε πως εντέλει «ομόρφυνε τον χώρο» και άλλο πως τον «έπνιγε μέχρι ασφυξίας».
* * *
ΥΓ Τις καλές αναλύσεις θα τις βρείτε σε ιστολογια πρώην μελών του ΚΚΕ (εσ.) που δεν πηγαν ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Α,Φ, το πιο γελοίο πράγμα ήταν η επίθεση στη μεταπολίτευση από τους συριζαίους που αποτελούν σάρκα εκ της σαρκός της μεταπολίτευσης.Είναι σαν να έκανε κριτική ο Παπαδόπουλος στην εθνικοφροσύνη των προ αυτού κυβερνήσεων.
Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα τα τελευταία 2,5 χρόνια που ο σύριζα δεν είχε μία πρωτότυπη ιδέα που να ξεφεύγει από τα μεταπολιτευτικά κατεστημένα,μα ούτε μία έτσι για δείγμα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η ενταξη σε καποια πολιτικη παραταξη καλο ειναι να γινεται στη βαση των καλως εννοουμενων συμφεροντων και οχι με βαση οικογενειακα ψυχικα τραυματα της μακρας περιοδου οπου οι κομμουνιστες υφισταντο διωξεις πριν την μεταπολιτευση , φαντασιωσεις κ.λ.π.
Η κυριαρχη αντιθεση ηδη πριν την στρατιωτικη δικτατορια ηταν οτι σημαντικο ποσοστο απο τα μεσαια στρωματα επιστημονων, εμπορων, βιοτεχνων ανηκαν στην αριστερα ενω οι ΔΥ στην δεξια.
Στην δεξια ανηκε η μικρη αρχουσα ταξη της χωρας (100 οικογενειες)
Καθως αυξανοταν το ΑΕΠ (ηδη το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ανηλθε στα 1000 δολάρια το 1970) τα μεσαια στρωματα, αρα και τα αριστερα πλουτιζαν.Ολοκληροι κλαδοι (λ.χ. εκδοσεις) ανηκαν σχεδον εξ ολοκληρου στην αριστερα. Δεν μπορουμε να θυμηθουμε πολλους αξιολογους δεξιους διανοουμενους, καλλιτεχνες ,….Ηταν σαν η δεξια να εκχωρησε το προνομιο των ιδεων στην ευρυτερη αριστερα….Κατα την μεταπολιτευση και ιδιως μετα το 1981 μερικοι απο τα μεσαια στρωματα αρχισαν να αναπτυσουν επιχειρησεις . Οποτε ειναι προφανες οτι αυτοι οι πλουσιοι «αριστεροι» φαντασιωνονται οτι αποελουν προοδευτικο τμημα της κοινωνιας.
.ΥΓ Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά αφεντικά (επιχειρηματίες, ελέυθερους επαγγελματίες) και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. Η αιτία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στους απογόνους των Βενιζελικών αστών, στην ευρύτατη συμμετοχή όλων των τάξεων στο ΕΑΜ, στην ταύτιση -από τις σκληρές δεξιές κυβερνήσεις μετά το 1944- εαμιτών και κομμουνιστών, στην ‘’δήλωση’’ που έπρεπε να υπογραφεί από τους μετανοήσαντες για να ενταχθούν στους κόλπους του μετεμφυλιακού κράτους (και που πολλές φορές δεν υπογράφτηκε για λόγους αξιοπρέπειας-εγωισμού) και στην εσωτερική μετανάστευση στις μεγάλες πόλεις που άμβλυνε το καθημερινό άγχος των διωκώμενων από την τοπική εκδικητικότητα των νικητών. Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε σε μεγάλο ποσοστό το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο δεν μπορούσε λόγω ‘’κοινωνικών φρονημάτων’’ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών , εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης
ΥΓ2 «….Το 1953 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν περίπου 300 δολάρια. Το 1965 είχε περάσει τα 600 και όπως φαίνεται στο γράφημα 1, η πορεία του δείκτη στα δύο χρόνια πριν από το πραξικόπημα υπήρξε εξίσου εντυπωσιακή. Συνεπώς, στην περίοδο 1967 – 1974 συνεχίστηκε μια πορεία που είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν, τότε που διαμόρφωναν την οικονομική πολιτική οι κυβερνήσεις του Συναγερμού και της ΕΡΕ». [….]
«Στη χούντα ξεκινά η μετάβαση προς μια κοινωνία της κατανάλωσης, με πρότυπα απόλυτα ομογενοποιημένα: τηλεόραση (1968), σουπερμάρκετ (1970), αυτοκίνητο σε μαζική κλίμακα, διαρκή καταναλωτικά αγαθά, διαμέρισμα και εξοχικό……?»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Διαχειρισις ατομων *.Σκηνη 1η. (Βελτιωμενη 2η επαναληψις)
Εξερχομεθα απο ερυθραν ή olive green Alfa Romeo υψηλης αξιας (παιδικον μας ονειρο- ναυαρχιδα του στολου ΙΧ που ηδη κατεχουμε: 1 renault που οδηγουσαμε ως ξυπνιοι, 1 smart ή υβριδικο, ενα 4×4 και ενδεχομενως 1 2CV η VW σκαραβαιο) προσεγγιζουμε τον ηλιθιο συμφοιτητη μας-μισθωτο ή βιοπαλαιστη , φορωντας «επαναστατικο» μπλουζακι τυπου πολο, Lacoste ή Ralph Lauren, παντελονι Hugo Bosch και ανετα υποδηματα Timberland (για πορειες Ομονοια-Συνταγμα μετα ντουντουκας) και συνομωτικα, του λεμε με ακρα μυστικοτητα στο αυτι, καλυπτοντας το με την αριστερη μας χειρα :
“Μη δεν κανει, με ποιους εισαι, με τους δεξιους, τους πλουτοκρατες, τους καπιταλιστες;”
*απο «συνδικαλιστές έχουν χάσει την επιρροή τους» διοτι η προαναφερθεισα φορεσια τους υπερβαινει τον πενιχρο μισθο/εισσοδημα του ως ανω μισθωτου ή βιοπαλαιστη
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τελικά, αυτό που επεδίωκε ο Καλύβας συνέβη, υπήρξε μια νέα συζήτηση γύρω από τη χούντα. Τα τελευταία κείμενα πχ που παρέθεσε ο ΑΦ, χωρίς να παραβλέπω και διάφορα άλλα, ήταν εντελώς ισορροπημένα και δεν έπεσαν στην παγίδα «ο δεξιός Καλύβας δίνει ελαφρυντικά στη χούντα» ή «με τις θέσεις του αυτές ο Καλύβας αυτοαναιρείται ως ιστορικός». Φαντάζομαι βέβαια τι θα είχε συμβεί αν κάποιος είχε αναφερθεί και σε άλλα θέματα ταμπού, όπως οι ευθύνες των αστικών κομμάτων για τη δικτατορία, τα οράματα των χουντικών και των συνεργατών τους για την κοινωνία ή διάφορες πρωτοβουλίες που πήρε η χούντα, οι οποίες σήμερα είναι αυτονόητες και ήταν πολύ δύσκολο να προωθηθούν σε μια κοινωνία όπου η σχέση πολιτικού – ψηφοφόρου μέτραγε περισσότερο από τις πραγματικές ανάγκες της χώρας. Κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο και έχει καθυστερήσει πολύ, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους ακροδεξιούς μπετόβλακες νοσταλγούς ή εξ’ αποστάσεως θαυμαστές του Παπαδόπουλου αλλά και στους αριστερούς κρετίνους του «η χούντα δεν τελείωσε το 73». Για όλους αυτούς, η κρίση που βιώνουμε δεν ήταν ένα πρόβλημα προς αντιμετώπιση αλλά μια ευκαιρία να παρέμβουν στα δρώμενα, να «οξύνουν τις αντιθέσεις» και να διχάσουν την κοινωνία. Η κρίση είναι ακόμα εδώ, χάρη στην Αριστερά και στην Ακροδεξιά.
Λυπάμαι πραγματικά που βάζω στο ίδιο τσουβάλι την Ακροδεξιά με την Αριστερά, τον καιρό της χούντας βρέθηκα από την ίδια πλευρά με πολλά παιδιά που είχαν αριστερές αντιλήψεις αλλά μας ένωνε η αγάπη για τη δημοκρατία. Τι έγιναν όλοι αυτοί δεν έχει σημασία, την τελευταία επταετία όμως (όσο κράτησε και η χούντα!) είχαμε ακραίες εκδηλώσεις αριστερού φανατισμού, βιαιότητας, περιφρόνησης των θεσμών της δημοκρατίας και ακραίου λαϊκισμού. Καταλήξαμε έτσι σε μια κυβέρνηση ανίκανων παλιάτσων, που δυσφήμησαν ανεπανόρθωτα μια αριστερά η οποία, χάρη στη χούντα και την αντίδραση πολλών αριστερών προς αυτή, είχε κατορθώσει να παραμείνει ζωντανή όταν ολόκληρο το αριστερό σύμπαν κατέρρεε πριν από 28 χρόνια. Τώρα ελάχιστοι ενδιαφέρονται για το μέλλον της αριστεράς, όλοι όμως αναρωτιώνται για το πόσο ακόμα θα κρατηθεί ο Τσίπρας στην κυβέρνηση. Όποιος και να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, η πολιτική που θα ακολουθήσει θα είναι μια βελτίωση σε σχέση με το σημερινό απίστευτο χάλι..
Συνοψίζοντας, η αριστερά στην εξουσία, όπως και η χούντα πριν από 50 χρόνια, δεν κατάφερε να νομιμοποιηθεί πολιτικά και ιδεολογικά στην ελληνική κοινωνία και για το λόγο αυτό θα καταρρεύσει. Η κατάρρευση αυτή, χάρη στην αντοχή του κοινοβουλευτισμού μας, θα έρθει το πολύ σε δύο χρόνια, το μόνο ζήτημα επομένως είναι μήπως συμπέσει με κάποια καταστροφή από την οποία δύσκολα θα ανακάμψει η χώρα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ενδιαφέρον σχόλιο Νίκο. Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω έχει να κάνει με το παρακάτω απόσπασμα.
«τον καιρό της χούντας βρέθηκα από την ίδια πλευρά με πολλά παιδιά που είχαν αριστερές αντιλήψεις αλλά μας ένωνε η αγάπη για τη δημοκρατία»
Πολλά από αυτά τα παιδιά με τις αριστερές αντιλήψεις και τα οποία συμμετείχαν αντιδικτατορική κινητοποιήση ήταν παιδιά από δεξιές και κεντρώες οικογένειες, ήταν δηλαδή παιδιά που προέρχονταν από ένα μη-αριστερό οικογενειακό περιβάλλον (το μισό, και βάλε, αντιδικτατορικό κίνημα αποτελούνταν από τέτοια παιδιά). Η πολιτικοποίησή τους σε μία αριστερή κατεύθυνση ήταν κατά κύριο λόγο απόρροια του ίδιου του δικτατορικού καθεστώτος, και πιο συγκεκριμένα, της εναντίωσης σε αυτό – έστω σε ένα καθαρά ψυχικό επέπιδο, στην αρχή τουλάχιστον. Δεν ήταν δηλαδή απόρροια πολιτικών προτιμήσεων που προϋπήρχαν του αντιδικτατορικού αγώνα αλλά προέκυψε, διαμέσου διάφορων τρόπων, από την ίδια την εναντίωση στο δικτατορικό καθεστώς, όπως επίσης και από κάποιες πλευρές της δικής του δράσης (π.χ, η λογοκρισία των αριστερών ιδεών στα αρχικά στάδια του καθεστώτος).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να μην ξεχναμε βεβαια οτι η Χουντα ειχε βαλει στο στοχαστρο της τη νεολαια και την Αριστερά.
Οι διωξεις, οι φυλακισεις, οι βασανισμοι στην Μπουμπουλινας, στην ΕΑΤ-ΕΣΑ, ηταν εναντια στους αριστερους και στην συνειδητοποιημενη νεολαια.
Οι «νοικοκυριδες» ανεχονταν τη χουντα, απο τη μια ο φοβος και απο την αλλη η νοοτροπια «οι δουλειες να πανε καλά» και αν εχει καταργηθει το Συνταγμα και ο κοινοβουλευτισμος, δεν ηταν δα και μεγαλη «απωλεια». Ετσι κι΄αλλιως το σλογκαν «εμενα δεν με ενδιαφερει η πολιτική» ηταν κυρίαρχη αντιληψη σε ενα μεγαλο μερος της κοινωνίας. Ανδρες γυναικες ηταν «περηφανοι» που αδιαφορουσαν για την πολιτικη δηλαδή για τα κοινά. Τετοια συνειδητοποιημενη κοινωνική αδιαφορία που αγγιζε τα ορια του κυνισμου.
Ετσι, η νεολαια της ελληνικης κοινωνίας, ειτε προερχομενη απο δεξιες η κεντρωες οικογενειες ηταν η πρωτη κοινωνικη δυναμη που αντεδρασε και εξεγερθηκε..
Ναι, αλλα γιατί επικρατουσαν οι αριστερες αντιληψεις; θα αναρωτηθει καποιος σημερα.
Μα, απλουστατα επειδή η Αριστερά κυρίως εδιωκετο απο τη Χουντα και οι νεολαιοι ηταν οι πρωτοι που αντιληφθηκαν οτι το αισθημα της στερησης της ελευθερίας και της δακινησης των ιδεων, προερχονταν απο τις αριστερες αντιληψεις. Μεσα στα Πανεπιστημια αρχισαν να διαδιδονται και ολες οι πληροφορίες που ερχονταν απο το εξωτερικό, οπως ο Μαης του 68, οι εξεργεσεις στα αμερικανικα πανεπιστημια «οι φραουλες και αιμα» και αλλα γεγονοτα που στην Ελλαδα με την απαγορευση της ελευθεριας του Τυπου δεν υπηρχε καμια πληροφορηση.
Τωρα ολα αυτα με το αρθρο του Καλυβα, εχουν παντελως αγνοηθει. Και μενουν τα «εργα» που ειναι πασιγνωστο οτι δινονταν σε δικους τους, δεν υπηρχε ουτε κοινβουλευτικος ελεγχος ουτε ελεγχος απο τα μεσα πληροφορησης. και κανεις δεν μπορουσε να αντιληφθει ποιος και ποιοι ωφελουνταν απο τα «εργα». Και οι αμερικανοι βεβαιως, τοτε , εκαναν τα στραβα ματια.
Μονο το Συμβουλιο της Ευρώπης ειχε αποπεμψει τη Ελλαδα απο μελος του, λογω του δικτατορικου καθεστωτος οπως και στα ευρωπαικα δημοκρατικα κρατη κατηγγελλονταν οι διωξεις και οι βασανισμοι των ελληνων απο το καθεστως.
Επίσης μεγαλη ηταν και η συμβολη των ελληνων του εξωτερικου που εκαναν αγωνα για την ανατροπή του καταπιεστικου καθεστωτος της ελληνικης χουντας.
Αυτα μαλλον ειναι περασμένα και ξεχασμένα συμφωνα με το αρθρο……
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@Ένη
Η χούντα ποτέ δεν κατάφερε να απευθυνθεί μαζικά στη νεολαία, αν και αυτός ήταν ένας από τους βασικότερους στόχους της. Ίδρυσε τους Άλκιμους, ένα νεότερο είδος της ΕΟΝ του Μεταξά αλλά η απήχησή τους ήταν ανύπαρκτη. Ο Παπαδόπουλος προσωπικά προσπάθησε στο Παναθηναϊκό στάδιο να καλέσει όλους τους μαθητές να εγγραφούν επί τόπου στην υπό ίδρυση νεολαία της 21ης Απριλίου αλλά το κράξιμο που έφαγε ήταν τέτοιο που τα μάζεψε και προτίμησε να μην ανακοινώσει τίποτα. Ανάγκασαν τους μαθητές να φοράνε πάντοτε κονκάρδα με το «πουλί», για να εισπράττουν υπόκωφο βρίσιμο. Επέβαλαν στους φοιτητικούς συλλόγους γνωστά φασιστόμουτρα για πρόεδρους και συμβούλια, οι οποίοι ήταν τελείως απομονωμένοι. Ένα μεγάλο λάθος, γιατί ήταν πονηροί συνωμότες αλλά όχι ιδιαίτερα έξυπνοι, το έκαναν όταν αποφάσισαν να κάνουν «εκλογές» στα πανεπιστήμια με ελεύθερες μάλιστα υποψηφιότητες, νομίζοντας ότι οι φοιτητές ήταν μαζί τους. Διαπιστώνοντας έντρομοι ότι οι δικοί τους θα έτρωγαν φούμο που θα ήταν όλο δικό τους, προχώρησαν σε νοθεία των αποτελεσμάτων και ξεφτιλίστηκαν. Μαζί με τις υποχρεωτικές στρατεύσεις φοιτητών που είχαν φανεί περισσότερο στις κινητοποιήσεις του χειμώνα του ’73, κατάφεραν και εξόργισαν ακόμα και τους ουδέτερα διακείμενους. Από κει και πέρα δεν ήταν πια ούτε καν ανεκτοί και βρέθηκαν άναυδοι να παρακολουθούν τα γνωστά γεγονότα που δρομολογήθηκαν. Η κοινωνία είχε αποκάμει από τους χουντοκαραγκιόζηδες και έψαχνε μια αφορμή για να τους ξεφορτωθεί. Οι φοιτητές ήταν λόγω συνθηκών το φυτίλι που η ίδια η χούντα βοήθησε να ανάψει.
Εκείνο στο οποίο θέλω να καταλήξω, είναι ότι η ηγεσία του φοιτητικού κινήματος είχε βέβαια αρκετούς αριστερούς, κάποιοι από τους οποίους ενθαρρύνονταν φυσικά από τις οικογένειές τους αλλά η χούντα κυνηγούσε τους πάντες και κατάφερε έτσι να στρέψει εναντίον της το φοιτητικό κόσμο. Μην ξεχνάμε εξ’ άλλου ότι ήταν πολύ μικρό το ποσοστό των φοιτητών που είχε κάποια πολιτική εμπειρία, αφού αυτοί που βρίσκονταν το 1973 στα τελευταία έτη των σπουδών τους και βέβαια πάνω τους έπεφτε το μεγαλύτερο βάρος, όταν έγινε το πραξικόπημα ήταν γύρω στα 14 με 15. Όπως είπε και ο ΔΠ, τα πιο πολλά παιδιά ήταν από δεξιές και κεντρώες οικογένειες, μικροαστικές ή μεσοαστικές θα πρόσθετα, αφού μόνο εκείνα είχαν τότε τη δυνατότητα να σπουδάσουν. Πολλοί μάλιστα είχαν συντηρητικές και αντικομμουνιστικές καταβολές, τις οποίες η χούντα με αυτά που έκανε τους βοήθησε να ξεχάσουν πολύ γρήγορα.
Ο ρόλος της αριστεράς στο αντιδικτατορικό κίνημα, ήταν σημαντικός σε επίπεδο κάποιων στελεχών αλλά μικρότερος από εκείνον που διαφήμιζαν και διαφημίζουν πάντα οι ίδιοι οι αριστεροί. Το κίνημα αυτό ξέσπασε για τη δημοκρατία και η ταχύτατη ριζοσπαστικοποίηση των περισσότερων φοιτητών, έγινε για λόγους σαν κι αυτούς που περιέγραψα, χωρίς να ακολουθεί τα γνωστά αριστερά μοτίβα. Οι επιδόσεις τέλος της αριστεράς στις πρώτες εκλογές μετά την μεταπολίτευση, ήταν σκιά των παλιότερων και ιδιαίτερα του προχουντικού εαυτού της.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Νίκος Π
«τα πιο πολλά παιδιά ήταν από δεξιές και κεντρώες οικογένειες, μικροαστικές ή μεσοαστικές θα πρόσθετα, αφού μόνο εκείνα είχαν τότε τη δυνατότητα να σπουδάσουν….»
Στο σχολιο μου 29 Ιουνίου 2017 στο 11:45 γραφω
» ….Η κυριαρχη αντιθεση ηδη πριν την στρατιωτικη δικτατορια ηταν οτι σημαντικο ποσοστο απο τα μεσαια στρωματα επιστημονων, εμπορων, βιοτεχνων ανηκαν στην αριστερα ενω οι ΔΥ στην δεξια.
Στην δεξια ανηκε η μικρη αρχουσα ταξη της χωρας (100 οικογενειες)….»
Παραδειγματα ευπορων αριστερων αρκετοι εκδοτες, πολλοι φροντιστες, δικηγοροι, γιατροι, μηχανικοι την εποχη της ανοικοδομησης της χωρας,εμποροι, συγγραφεις, καλλιτεχνες, ηθοποιοι,…
Υπηρχαν -εκτος απο τους αριστερους/εαμικους φτωχους – και αρκετοι δεξιοι φτωχοι και λουμπεν
Η εμπειρια μου απο τους φοιτητες του ΕΜΠ (1ο ετος το 1973), αλλα κυριως απο καποια στατιστικη που εγινε λιγο μετα την μεταπολιτευση υποδεικνυει οτι τα πιο πολλα παιδια στο ΕΜΠ ηταν απο την επαρχια, αρκετα απο εαμικες οικογενειες, εν υπνωσει αριστεροι.
Οι Αθηναιοι στο ΕΜΠ δεν ξεπερνουσαν το 35% και οι περισσοτεροι ηταν απο τα 5 Προτυπα Γυμνασια ή αρκετα εξυπνοι απο τα λοιπα σχολεια.. Λιγοι φοιτητες ηταν δεξιοι και λιγοτεροι υπερ της δικτατοριας.
Και αυτο λογω της αδρανειας της δικτατοριας να εφαρμοζει το ιδιο συστημα εξετασεων που ξεκινησε επι Γ.Παπανδρεου με θεματα κλιμακωτης δυσκολιας επι παντος επιστητου το οποιο ευνοουσε τους αριστους των Προτυπων(που εισηγοντο με αυστηρες εισαγωγικες εξετασεις στο τελος της 6ης Δημοτικου) και πολυ καλα μυαλα που προετοιμαζονταν σωστα διαβαζοντας 2000 ασκησεις Γεωμετριας των Ιησουιτων και την Αναλυση του Τ.Αποστολ.(κυριως στην επαρχια και με φροντιστηριο μονον στην 6η Γυμνασιου ).
Υπηρχαν μαλιστα πολυμελεις αγροτικες οικογενειες που σπουδαζαν μηχανικοι 2 και 3 αδελφια.
Μαλιστα ενας που γνωριζω εβαλε πρωτη προτιμηση στην Πατρα οπου ειχε πολυ χαμηλοτερες μοναδες, πηρε την υποτροφια και μετα ηλθε με μεταγγραφη στο ΕΜΠ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Επισης ειναι γνωστος ο ενδοπαραταξιακος φθονος (κατι σαν ταξικο μισος) λ.χ. στην ΑΝΤΙΕΦΕΕ μεταξυ φτωχων φοιτητων, και ευπορων/ πλουσιων γονων που βγηκε στην επιφανεια αρκετα ετη μετα την μεταπολιτευση ….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σωστά αυτά που λές Α.Φ. αλλά δεν βλέπω κάποια αδράνεια στην απόφαση της χούντας να συνεχίζει να εφαρμόζει το σύστημα Παπανούτσου.Το σύστημα αυτό ταίριαζε με τη νοοτροπία των χουντικών καθώς οι αυστηρές εξετάσεις είναι αποδεκτές από την αυταρχική λαική δεξιά την οποία αντιπροσώπευαν.Αντίθετα δεν ταίριαζε στις μεταπολιτευτικές αξίες του αγώνα κατά της «εντατικοποίησης των σπουδών» και το κατήργησαν.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Το σύστημα αυτό ταίριαζε με τη νοοτροπία των χουντικών καθώς οι αυστηρές εξετάσεις είναι αποδεκτές από την αυταρχική λαική δεξιά την οποία αντιπροσώπευαν.»
Έχει πολύ πλάκα που φιλοχουντικοί βλάκες σαν και σένα προσπαθείτε ακόμα και τα πιο άσχετα πράγματα – π.χ, το σύστημα εξετάσεων Παπανούτσου, επι κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου – να τα ερμηνεύσετε κατά ένα τρόπο θετικό για την δικτατορία που υποστηρίζετε.
Παραγνωρίζοντας βέβαια ολοκληρωτικά όλες τις πλευρές που σας χαλάνε την φιλοχουντική αφήγηση που φιλοτεχνείτε – όπως για παράδειγμα ατο πόσο λυσσαλέα πολεμήθηκε η συγκεκριμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση από τις δυνάμεις της αυταρχικής* Δεξιάς, την οποία όντως αντιπροσώπευαν οι άχρηστοι μαλάκες που υποστηρίζεις. 🙂
* Θετικό πάντως που κατάφερες να βρείς τον σωστό χαρακτηρισμό (‘αυταρχική Δεξιά’) για το κομμάτι αυτό της Δεξιάς που ήταν απολύτως πρόθυμο να γλείψει τις αρβύλες και του τελευταίου λοχία ακόμα. Ούτως ή άλλως οι λεγάμενοι τέτοιοι γυμνοσάλιαγκες ήταν πάντα, και τέτοιοι παραμένουν και σήμερα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βλάκες δεν είναι εκείνοι που λένε το αυτονόητο,ότι μια κυβέρνηση που δεν αλλάζει κάτι που βρήκε μπορεί και να συμφωνεί μαζί του και να μην έχει κάποια αδράνεια,ιδίως εάν έχει προβληθεί ως «επαναστατική» που δηλώνει ότι θα τα αλλάξει όλα αλλά εκείνοι που το αρνούνται χωρίς εξήγηση νομίζοντας ότι κερδίζουν δημοκρατικούς πόντους.
Η ιστορία έγραψε ότι η μεταρρύθμιση Παπανούτσου καθιερώθηκε το 1964 και καταργήθηκε το 1979 επί Ράλλη υπό τα χειροκροτήματα όλης της «δημοκρατικής αντιπολίτευσης» που την είδε ως «θετικό βήμα».
Υπέρ του συστήματος των παλιών εισαγωγικών εξετάσεων είχα γράψει πολλές φορές σε συζητήσεις περί παιδείας και στην Καλύβα χωρίς συμφωνία μέχρι που εμφανίσθηκε ο Α.Φ.
Αυτό το σύστημα το καθιέρωσε η Ένωση Κέντρου,διετήρησε η χούντα και το κατήργησε η μεταπολίτευση και από τη στιγμή που καταργήθηκε η αναλογία των παιδιών πλουσίων που εσήγοντο στα ΑΕΙ αυξήθηκε.Αυτά είναι τα γεγονότα και δεν αλλάζουν.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Βλάκες δεν είναι εκείνοι που λένε το αυτονόητο,ότι μια κυβέρνηση που δεν αλλάζει κάτι που βρήκε μπορεί και να συμφωνεί μαζί του και να μην έχει κάποια αδράνεια,»
Βλάκες, φιλοχουντικοί βλάκες σαν και σένα, για την ακρίβεια, είναι σίγουρα αυτοί οι οποίοι αντί να γράψουν το παραπάνω που γράφεις τώρα, γράφουν: «Το σύστημα αυτό ταίριαζε με τη νοοτροπία των χουντικών καθώς οι αυστηρές εξετάσεις είναι αποδεκτές από την αυταρχική λαική δεξιά την οποία αντιπροσώπευαν».
Μόνο τυφλός δεν θα αντιληφθεί την διαφορά μεταξύ αυτού που έγραψες τώρα και αυτού που έγραψες πριν – το προηγούμενο ήταν σαφέστατα ένα καραμπινάτο φιλοχουντικό υπονοούμενο ενω τώρα την χούντα δεν τη λές ούτε καν με το όνομά της, τώρα έχει γίνει «μία κυβέρνηση».
Και για το πως αντιμετώπισε βέβαια η χούντα, ή η αυταρχική Δεξιά, την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Παπανούτσου δεν βγάζεις άχνα. 🙂 Προφανώς, πλην του συστήματος εξετάσεων τίποτα άλλο δεν έβρισκαν σωστό οι άχρηστοι μαλάκες που υποστηρίζεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι είσαι φανατικός υποστηρικτής του καθ’ εξιν ψεύτη παλιάτσου, με το κατουρημένο μαλλί, που παριστάνει τον πρόεδρο των ΗΠΑ. 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν υπάρχει καμμιά διαφορά.Μάλλον το «κυβέρνηση» είναι πιο φιλοχουντικό υπονοούμενο από το «χούντα» για τους ιεροεξεταστές της δημοκρατίας διότι το «κυβέρνηση» μπορεί να εκληφθεί ότι μπορεί να αφορά μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση.
Και το θέμα είναι το σύστημα των εξετάσεων και η επίδρασή του στην κοινωνική σύνθεση των εισαγομένων και όχι κάτι άλλο.
Τέλος παρατηρώ ότι το ΤDS έχει φθάσει σε νέα ύψη.
Ο «παλιάτσος με το κατουρημένο μαλλί» δεν παριστάνει τον πρόεδρο των ΗΠΑ,είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Ο «παλιάτσος με το κατουρημένο μαλλί» δεν παριστάνει τον πρόεδρο των ΗΠΑ,είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ.»
Tυπικά είναι. Ουσιαστικά όχι, σε ένα σωρό ζητήματα έχει εκχωρήσει τις αρμοδιότητες του προέδρου σε άλλους. Δεν περιμένω βέβαια πως Trump Groupies όπως εσυ θα το αντιληφθείτε αυτό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ΝΙκο Π.
Οσα εξιστορεις ειναι και σωστα και χρησιμα να γινονται γνωστα. Νεωτερες γενιές εχουν πολυ λιγη πληροφορηση για τη δικτατορία της Χουντας των συνταγματαρχων στην Ελλαδα.
Αυτο που εγω επεσημανα ειναι οτι η Χουντα ειχε βαλει στο στοχαστρο εκτος απο την Αριστερα και τη συνειδητοποιημένη νεολαια, η οποια φυσικα υπηρχε στους πανεπιστημιακους χωρους, αλλα και στα σχολεια.
Δεν αναφερθηκα στο θεμα που εσυ ανεφερες οτι προσπαθησαν να προσελκυσουν τη νεολαια μαζικα και φυσικά απετυχαν.
Οταν δε οργανωσαν και τις ελεεινες εκεινες επιδειξεις στο Σταδιο, για την «πολεμικη αρετή των ελληνων». τοτε εγιναν η χλευη του κοινου.
Το τι ανεκδοτα κυκλοφορουσαν τοτε στην Ελλαδα, που σατιριζαν τα εργα και ημερες των δικτατορων ηταν μια καθημερινη εμπειρία. Ως γνωστόν στα αυταρχικου και καταπιεστικου τυπου καθεστωτα, η αντιδραση του κοσμου επιτυγχανεται και μεσω του χιουμορ.
Ασε που και λογω της λογοκρισίας ο Τυπος δημοσιευε κατι που ερμηνευονταν βεβαια με αλλη εννοια απο τα γραφομενα.
Επτα χρονια ειναι αυτά και δεν παραγραφονται, οσα «αρθρα» τυπου Καλύβα και αν γραφουν.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τις αναφορές μου που στηρίζονταν και σε προσωπικές εμπειρίες Ένη, τις κατέθεσα απλώς και μόνο προκειμένου να μην παρεξηγηθώ ως όψιμος θαυμαστής του… Παπαδόπουλου! Από κει και πέρα και χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, έχω την εντύπωση ότι ο Καλύβας δεν ενδιαφερόταν με το άρθρο του να ωραιοποιήσει τη χούντα αλλά μάλλον να ανιχνεύσει κάποιες συνέπειες της επτάχρονης παρουσίας της. Προφανώς όμως, μια τέτοια προσέγγιση δεν είναι ακόμα αποδεκτή και σέβομαι όσους ενοχλούνται,
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και κάτι ακόμα για το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων, που τόση φασαρία δημιούργησε. Ο Παπανούτσος είχε προωθήσει το Ακαδημαϊκό Απολυτήριο, κατά το οποίο οι υποψήφιοι εξετάζονταν σε όλα τα σχολικά μαθήματα. Η κυβέρνηση των αποστατών το αντικατέστησε με το σύστημα των «Κύκλων» με πολύ λιγότερα μαθήματα, το οποίο διατηρήθηκε και επί χούντας, μέχρι που το αντικατέστησε το σύστημα της μεταρρύθμισης Ράλλη, όπου πάλι τα παιδιά εξετάζονταν σε όλα τα μαθήματα πανελληνίως αλλά τώρα και στην Β’ και στην Γ’ Λυκείου, ενώ μετρούσε και ο σχολικός βαθμός. Στη συνέχεια ο Κακλαμάνης επί ΠΑΣΟΚ έφερε τις Δέσμες και πάει λέγοντας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Η κυβέρνηση των αποστατών το αντικατέστησε με το σύστημα των «Κύκλων» με πολύ λιγότερα μαθήματα, το οποίο διατηρήθηκε και επί χούντας, μέχρι που το αντικατέστησε το σύστημα της μεταρρύθμισης Ράλλη, όπου πάλι τα παιδιά εξετάζονταν σε όλα τα μαθήματα πανελληνίως αλλά τώρα και στην Β’ και στην Γ’ Λυκείου»
Α, ρε Νίκο, τι πήγε και έκανες, πάει η αφήγηση του δεξιού σύμφωνα με την οποία η χούντα κράτησε το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων της μεταρρύθμισης Παπανούτσου ενω η «κατηραμένη» μεταπολίτευση το κατάργησε. 😀
«ο Καλύβας δεν ενδιαφερόταν με το άρθρο του να ωραιοποιήσει τη χούντα αλλά μάλλον να ανιχνεύσει κάποιες συνέπειες της επτάχρονης παρουσίας της. Προφανώς όμως, μια τέτοια προσέγγιση δεν είναι ακόμα αποδεκτή και σέβομαι όσους ενοχλούνται»
Ενω συμφωνώ με αυτό που λες στην αρχή, ότι δηλαδή ο Καλύβας δεν είχε στο συγκεκριμένο άρθρο την πρόθεση να ωραιοποιήσει την χούντα παρόλα αυτά διαφωνώ με αυτό που λες στο τέλος, ότι επιχείρησε να ανιχνεύσει κάποιες συνέπειες λόγω της παρουσίας της αλλά η προσέγγισή του δεν είναι ακόμα αποδεκτή. Η προσέγγισή του δεν είναι αποδεκτή πρωτίστως γιατί είναι μία εξαιρετικά ανεπαρκής προσέγγιση, και αυτό το κακογραμμένο άρθρο του Καλύβα το απέδειξε επαρκώς. Για να το πω αλλιώς, μεγάλο μέρος των αντιδράσεων οφείλεται στο γεγονός ότι καταπιάστηκε με ένα σοβαρό θέμα αλλά με ένα εξαιρετικά ελλιπή τρόπο, συν το γεγονός ότι στο άρθρο του αναμασά κοινοτοπίες, ανακρίβειες, ακόμα και ανοησίες, σερβιρισμένες όμως με ένα τρόπο λες και αποτελούν τίποτα ρηξικέλευθες προτάσεις.
Τρίχες, ένα κακογραμμένο και τσαπατσούλικο άρθρο ήταν, ένα άρθρο γραμμένο στο πόδι, αυτό ήταν, και τίποτα περισσότερο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η βασική διαφορά Νίκο ήταν εάν η εξέταση θα γινόταν εφ όλης της ύλης ή μόνο από συγκεκριμένα κεφάλαια ενός σχολικού βιβλίου.Επειδή εκείνη την εποχή ήμουν μαθητής και φοιτητής και ήξερα πρόσωπα και πράγματα είχα διαγνώσει αμέσως ότι το νέο σύστημα δεν θα βοηθούσε την είσοδο περισσότερων φτωχών αλλά λιγότερων και είχα διαφωνήσει σχεδόν με τους πάντες.
Η ιδέα ότι τα εύκολα θέματα βοηθούν τους φτωχούς είναι κλασικό παράδειγμα της απλοικής μεταπολιτευτικής σκέψης.Κατ αρχήν οι εξετάσεις αυτές έχουν κλειστό αριθμό εισακτέων,δηλαδή ο αριθμός αυτών που θα περάσουν είναι ανεξάρτητος από τη δυσκολία των θεμάτων.Τα δύσκολα θέματα ευνοούν αυτούς που είτε είναι πολύ έξυπνοι ή διαβάζουν πολύ ή ένα συνδυασμό αυτών.
Τα παιδιά από τις εύπορες οικογένειες δεν είχαν το κίνητρο να διαβάσουν πολύ,ειδικά τη στιγμή που η πόρτα της Ιταλίας ήταν τότε ανοιχτή άνευ εξετάσεων.Αντίθετα τα εύκολα θέματα μετέτρεπαν τις εξετάσεις περισσότερο σε λαχείο όπου μια παράλειψη ή ένα λάθος μπορούσε να κρίνει την είσοδο σε μια καλή σχολή ενώ ο περιορισμός της ύλης ευνοούσε τη στοχευμένη προετοιμασία από ιδιαίτερα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ δεξιός
Δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Την εποχή των «κύκλων», η εξεταστέα ύλη ήταν ένας μεγάλος κατάλογος κεφαλαίων με τίτλους παραγράφων, τον οποίο κάθε βοηθητικό βιβλίο εφάρμοζε κατά το δοκούν. Ακόμα και μετά τη μεταρρύθμιση Αρσένη που θέσπισε αυστηρότατη αντιστοιχία εξεταστέας ύλης – σχολικού βιβλίου, οι ερωτήσεις και τα προβλήματα ήταν συχνά πολύ εξεζητημένα, αν και τυπικά εντός ύλης.
Με άλλα λόγια, το μεγάλο πρόβλημα του κάθε εξεταστικού συστήματος και το οποίο κάνει τα φροντιστήρια απαραίτητα, είναι η τεράστια απόσταση που υπάρχει συνήθως ανάμεσα στη δυσκολία των σχολικών βιβλίων και τις απαιτήσεις των εξετάσεων από τη μια και τις δυνατότητες του σχολείου για παροχή γνώσεων από την άλλη. Όσο για την Ιταλία, ήταν κι αυτός ένας έμμεσος τρόπος εισαγωγής σε ορισμένες επιθυμητές σχολές, κόστιζε όμως πολύ σε χρήμα και σε χρόνο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο Καλυβας επρεπε να κανει περισσοτερη ερευνα για την χουντα και να τεκμηριωσει καλυτερα τις αποψεις του σε σχεση με τα εξης
1. Η χουντα των συνταγματαρχων προλαβε (λογω εσωτερικης πληροφορησης) την χουντα του βασιλια/στρατηγων
2.Οι δεξιοι βασιλικοι ηταν οπαδοι της χουντας μεχρι το οπερετικο παραξικοπημα του τεως.
3. Μεγαλες κοινωνικες ομαδες/κατηγοριες ευνοηθηκαν οικονομικα απο την χουντα (στρατιωτικοι, σωματα σφαλειας, δικαστικοι, καθηγητες πανεπιστημιου, βιομηχανοι, επιχειρηματιες,…)
4. Επισης ευνοηθηκαν λεωφοριουχοι, φορτηγατζηδες, ταξιτζηδες,…. , αγροτες με διαγραφη δανειων,..
Ολοι αυτοι ανεχθηκαν, βολευτηκαν με την 7-ετη δικτατορια και αποτελεσαν την «μαγια» για ολα τα ακροδεξια κομματα απο την Εθνική Παράταξη.που ελαβε 6.82% στις εθνικες εκλογες του 1977, εως το ΛΑΟΣ και την ΧΑ στη συνεχεια.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Λαζαρίδου Αστερόπη
Πώς η χούντα μας οδήγησε στην κρίση
Ο σκηνοθέτης της σειράς ντοκυμαντέρ της ΝΕΤ «Χούντα είναι. Θα περάσει;» Φώτος Λαμπρινός είναι γλαφυρός όσο και η δουλειά του
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 24/04/2012 12:00
[…]
Έχοντας δει πολλά και διά γυμνού οφθαλμού και πίσω από τον κινηματογραφικό φακό του, είναι πια βέβαιος ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Η πικρή αυτή διαπίστωση όμως, μπολιάζεται με πολύ δυνατές δόσεις χιούμορ. Υπό τον τίτλο «Χούντα είναι. Θα περάσει;» η πολύ ενδιαφέρουσα σειρά ντοκυμαντέρ που υπογράφει και προβάλλεται από τη ΝΕΤ κάθε Τρίτη βράδυ, μας θυμίζει την κακή συνήθεια της ιστορίας να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
Φόβος, Ανοχή, Βόλεμα
«Το να λέμε ότι έχουμε και πάλι χούντα είναι μία εκλαϊκευμένη, χυδαία και επικίνδυνη άποψη. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο τρόπος με τον οποίο η ελληνική κοινωνία αντιμετώπισε τη Χούντα μας έφτασε στο σημείο μηδέν που βρισκόμαστε σήμερα: η πρώτη αντίδραση των Ελλήνων στο πραξικόπημα ήταν όπως είναι λογικό, ο φόβος. Όλοι κλείστηκαν στο καβούκι τους. Ύστερα από έναν χρόνο, ο φόβος έγινε ανοχή. Όλοι ανέχονταν, χωρίς να μάχονται. Και η τρίτη και πιο επικίνδυνη φάση, ήταν το βόλεμα. Γιατί πολύ απλά, η Χούντα έδωσε αρκετές παροχές στο λαό. Χάρισε τα αγροτικά χρέη, κάνοντας τους αγρότες που ως τότε ήταν εξαρτημένοι από δάνεια της αγροτικής τράπεζας, πολύ ευχαριστημένους. Έπειτα έδωσε ανεξέλεγκτες δυνατότητες στην ανάπτυξη του τουρισμού. Κάθε κοτέτσι σε νησί έγινε room to let, χτίστηκαν σ’ όλες τις παραλίες της χώρας ξενοδοχεία.
[….]
. Και τέλος, δόθηκαν θεόρατες διαστάσεις στην οικοδομή. Το σκεπτικό ήταν «Χτίστε ό,τι θέλετε, όπου θέλετε». Ως τότε, το ανώτατο ύψος των κτιρίων δεν έπρεπε να ξεπερνά τα 35 Μέτρα. Με τον Πύργο των Αθηνών που εγκαινιάστηκε το ’72, αυτό το όριο καταστρατηγήθηκε και η Αθήνα έγινε τσιμεντούπολη. Μέσα από αυτές τις τρεις βασικές δραστηριότητες αυξήθηκε πάρα πολύ το εισόδημα και ο κόσμος γλυκάθηκε, βολεύτηκε» τονίζει ο σκηνοθέτης.
Πώς φτάσαμε στα Καγιέν και στα σκυλάδικα
Τότε μπήκε και το σαράκι του καταναλωτισμού: «αν δεις πλάνα της Πανεπιστημίου από το 1973, είναι πηγμένη στα αυτοκίνητα. Το αυτοκίνητο έγινε συνώνυμο της κοινωνικής καταξίωσης και κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα στα Καγιέν. Τότε ουσιαστικά αρχίζει η μεγάλη σπατάλη των χρημάτων με τα αμέτρητα σκυλάδικα και το σπάσιμο των πιάτων. Αυτή η συμπεριφορά εδραιώθηκε τότε και συνεχίστηκε ως σήμερα».
Ο τίτλος του πρώτου επεισοδίου ήταν «Tha ti sfakso!!!». Διότι, πολύ απλά, αυτή η φράση έφτανε στα αυτιά του τότε αστυνομικού διευθυντή τον Μάρτιο του ’67, όταν άκουγε τον Μικ Τζάγκερ να τραγουδάει το «Satisfaction». Κάτι το άγχος ότι εκείνη τη βραδιά ο Μικ κάποια θα έσφαζε, κάτι ο μάνατζερ των Rolling Stones που έριχνε κόκκινα γαρύφαλλα στο ελληνικό κοινό και η συναυλία διακόπηκε.
[….]
http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=454321
ΥΓ Συνπογραφω
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εθνική Παράταξη (ή Εθνική Παράταξις) ήταν ένα εθνικιστικό και φιλοβασιλικό ελληνικό πολιτικό κόμμα που έλαβε μέρος μόνο στις εκλογές του 1977, στις οποίες έλαβε ποσοστό 6,82%, εξασφαλίζοντας πέντε έδρες στη βουλή.
Ιδρύθηκε από τον Στέφανο Στεφανόπουλο, που ήταν πρώην ηγέτης της συντηρητικής πτέρυγας της Ένωσης Κέντρου. Δεύτερος στην ιεραρχία ήταν ο Σπύρος Θεοτόκης, που είχε υπάρξει ηγετική μορφή στην ΕΡΕ και αργότερα εκλέχτηκε στο ελληνικό Κοινοβούλιο το 1981, με την Νέα Δημοκρατία. Χαρακτηριστικό των προεκλογικών συγκεντρώσεων του κόμματος ήταν τα ακραία αντικομμουνιστικά συνθήματα.[1] Η Εθνική Παράταξη διαλύθηκε λίγο πριν τις εκλογές του 1981, λόγω έντονων διαφωνιών στο θέμα της εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας.[2] Τα περισσότερα στελέχη του κόμματος προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία.[3] Ιδεολογικά το κόμμα εντασσόταν στην παραδοσιακή δεξιά εκφράζοντας τους συντηρητικούς βασιλόφρονες.[4]
ΥΓ Κατα την μεταπολιτευση , σε ενα βαθμο και αναλογως με την συγκυρια η ελληνικη ακροδεξια (5 με 10% του εκλογικου σωματος) αποτελει σωμα της δεξιας και οταν την ευνοουν οι συνθηκες αποχωριζεται ( Εθνική Παράταξις, ΛΑΟΣ, ΧΑ)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!