Real.gr / Ο εκνευρισμός του Νίκου Παππά με τον Γερμανό δημοσιογράφο
Ο Γερμανός δημοσιογράφος, της εκπομπής «Conflict Zone» της Deutsche Welle Mishel Friedman, εκνεύρισε, κατά τη διάρκεια συνέντευξης, τον υπουργό Επικρατείας, Νίκο Παππά.
Ο δημοσιογράφος, στάθηκε στη δήλωση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου για τους μετανάστες που βγαίνουν στην Ομόνοια και λιάζονται, χρησιμοποιώντας τη λέξη sunbathe, με τον Νίκο Παππά να σημειώνει, ότι ήταν ατυχής.
«Ναι, αλλά εγώ σας λέω ότι το sunbathe σημαίνει χαίρομαι τον ήλιο στην παραλία… Είπε ότι υπήρχαν μετανάστες που απολάμβαναν έξω τον ήλιο», απάντησε χαρακτηριστικά ο Νίκος Παππάς.
Τότε, ο Mishel Friedman, δεν έδειξε να καταλαβαίνει την απάντηση του υπουργού, με αποτέλεσμα τον έντονο εκνευρισμό του Νίκου Παππά, ο οποίος ζήτησε τη διακοπή της συνέντευξης.
σχολιαστής 
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
http://www.protagon.gr/scripta/editorial/44341134772-44341134772
Δεν φταίει ο Νίκος Παππάς…
Δεν είναι η πρώτη φορά που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει προβλήματα με γερμανούς δημοσιογράφους. Πριν από τρία χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας είχε διακόψει συνέντευξη του με τη FAZ, όπως τώρα ο Νίκος Παππάς. Ομως δεν φταίνε οι έλληνες πολιτικοί. Φταίνε οι έλληνες δημοσιογράφοι
Τον Ιούλιο του 2013, ο Μίκαελ Μάρτενς, δημοσιογράφος της Frankfurter Allgemeine Zeitung, ήρθε στην Αθήνα για να πάρει συνέντευξη από τον αρχηγό της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα. Παρούσα στη συνάντηση ήταν και η συνεργάτιδα του κ. Τσίπρα, η Δανάη Μπαντογιάννη.
Η συνέντευξη δεν πήγε καλά. Ο κ. Τσίπρας εκνευρίστηκε από τις ερωτήσεις του Γερμανού τις οποίες θεώρησε ανακριβείς ή κακόβουλες. Και όμως, οι ερωτήσεις είχαν βασιστεί είτε σε προηγούμενες δηλώσεις του κ. Τσίπρα, είτε σε δημοσιεύματα της «Αυγής». Ρωτήθηκε, για παράδειγμα, ο κ. Τσίπρας αν όντως πιστεύει ότι η Ανγκελα Μέρκελ θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε αποικία ή ότι το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία υπέστειλαν την ελληνική σημαία υπέρ γερμανικών συμφερόντων. Ο κ. Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι ουδέποτε έκανε αυτές τις δηλώσεις. Ο Γερμανός είχε στοιχεία, λέξεις σε εισαγωγικά και διευθύνσεις στο youtube. Ε, η συνομιλία τερματίστηκε άδοξα, όχι όμως και το ρεπορτάζ.
Σύμφωνα με όσα κατήγγειλε ο Γερμανός, δέχθηκε τηλεφώνημα από την συνεργάτιδα του κ. Τσίπρα η οποία, σε πιεστικό ύφος, ζήτησε να μάθει αν συνομίλησε με τον διευθυντή της «Καθημερινής» Αλέξη Παπαχελά ή με άλλους δημοσιογράφους της εφημερίδας. Προφανώς στον ΣΥΡΙΖΑ θεώρησαν ότι ο Μάρτενς είχε «προετοιμαστεί» καταλλήλως από τη «διαπλοκή». Κάποιος του άνοιξε την «Κερκόπορτα» που οδηγούσε σε ενοχλητικές λεπτομέρεις. Ο Μάρτενς είπε στην κυρία Μπαντογιάννη ότι δεν συνομίλησε με κανένα δημοσιογράφο της «Καθημερινής». Μάλλον δεν την έπεισε. Οπως έγραψε στην εφημερίδα του, η κυρία Μπαντογιάννη τηλεφώνησε σε δημοσιογράφους της «Καθημερινής», ρωτώντας αν γνωρίζουν κάτι για το θέμα. Στη συνέχεια έστειλε ένα e-mail στη διεύθυνση της FAZ, με παράπονα για το ύφος του δημοσιογράφου που έκανε ερωτήσεις βασισμένες σε φήμες. Η απάντηση του Μάρτενς ήταν καταιγιστική. Παρέθεσε αναλυτικά τα στοιχεία πάνω στα οποία στήριξε τις ερωτήσεις του. Αλλωστε η συζήτηση ήταν ηχογραφημένη.
To θέμα τελείωσε εκεί. Και οι δύο πλευρές διδάχθηκαν κάτι χρήσιμο. Ο Γερμανός έμαθε πως όσα λέμε στην Ελλάδα, δεν σημαίνει απαραιτήτως και ότι τα εννοούμε. Κοινώς δεν θα πάρεις στα σοβαρά το απόσπασμα μίας προεκλογικής ομιλίας. Εκεί ο ηγέτης έχει εκστασιαστεί και λέει και μια κουβέντα παραπάνω. Εμείς εδώ το ξέρουμε. Εξω τώρα το μαθαίνουν.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έμαθαν ότι για τον σοβαρό ξένο Τύπο, οι δηλώσεις που κάνεις καταχωρούνται σε έναν φάκελο ο οποίος σε ακολουθεί για πάντα. Στην πραγματική δημοσιογραφία δεν υπάρχει το «οι δηλώσεις μου παρερμηνεύτηκαν» ή το «κοιτάξτε να δείτε, δεν είναι ακριβώς έτσι». Προφανώς ο Νίκος Παππάς δεν ήταν τότε στην Κουμουνδούρου. Για αυτό και, απέναντι στον Γερμανό, συμπεριφέρθηκε λες και έχει μπροστά του Ελληνα. Οφείλουμε να είμαστε επιεικείς απέναντί του. Θα μπορούσε να συμβεί στον οποιοδήποτε. Και, εδώ που τα λέμε, η ευθύνη δεν είναι πρωτίστως των ελλήνων πολιτικών. Είναι των ελλήνων δημοσιογράφων.
Οπως όλα τα πράγματα, έτσι και η δημοσιογραφία, στη χώρα μας γίνεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αρκετά ιδιόμορφο. Όχι πώς έχουμε κακούς δημοσιογράφους. Απλώς αποδεχόμαστε φαινόμενα που εκπορεύονται από τις «ειδικές» συνθήκες της αγοράς και τα ήθη της πιάτσας.
Για όσους δεν παρακολούθησαν την υπόθεση: ο Νίκος Παππάς εκνευρίστηκε κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχωρούσε σε γερμανό δημοσιογράφο της Deutsche Welle. (Διαβάστε αναλυτικά εδώ, ή συνεχίστε στο άρθρο που ακολουθεί.)
Όπως όλα τα πράγματα, έτσι και η δημοσιογραφία, στη χώρα μας γίνεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αρκετά ιδιόμορφο. Όχι πώς έχουμε κακούς δημοσιογράφους. Απλώς αποδεχόμαστε φαινόμενα που εκπορεύονται από τις «ειδικές» συνθήκες της αγοράς και τα ήθη της πιάτσας. Προσωπικές σχέσεις, ατζέντες, φοβίες και φιλοδοξίες διαπλέκονται πάνω σε ρόλους που δεν είναι πάντα ευδιάκριτοι. Δείτε πόσοι δημοσιογράφοι πολιτεύονται στην Ελλάδα και πόσοι σε άλλες χώρες της Δύσης. Εδώ δημοσιογραφία και πολιτική είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Δεν είναι σπάνιο δημοσιογράφοι να κάνουν πολιτική και πολιτικοί να κάνουν δημοσιογραφία.
Ούτε είναι πάντα εύκολο για τον δημοσιογράφο να μετατρέπει τις ερωτήσεις σε βέλη. Ενας «σκληρός» δημοσιογράφος συχνά απομονώνεται από το περιβάλλον το οποίο καλύπτει. Από ένα σημείο και μετά δεν θα έχει πηγές. Προς Θεού, δεν συμβαίνει με όλους. Όμως συμβαίνει. Ομοίως, η δημοσιογραφική πιάτσα είναι σπαρμένη με περιπτώσεις ανθρώπων που έχασαν τη δουλειά τους επειδή κάποιος πολιτικός τηλεφώνησε στο αφεντικό τους.
Το κυριότερο: δεν υπάρχει καλή πίστη, οι προθέσεις υπόκεινται πάντα σε έλεγχο. Ο δημοσιογράφος που υποβάλλει σκληρές ερωτήσεις είναι εξ ορισμού κατευθυνόμενος. Από ποιους; Από τον εργοδότη του, από συμφέροντα, από αντίπαλους πολιτικούς χώρους. Και η συνείδηση του; Μα, για την κυρίαρχη ελληνική αντίληψη, η δημοσιογραφική συνείδηση είναι ελαστική ή, τέλος πάντων, απαξιώνεται όταν τοποθετείται απέναντι από τις θέσεις μας. Κάπως έτσι, στην Ελλάδα της κρίσης παρακολουθήσαμε μέσα και δημοσιογράφους που ήταν ανοιχτά στρατευμένοι υπέρ του «αντιμνημονιακού μετώπου», να εγκαλούν συναδέλφους τους ως δωσίλογους και γερμανοτσολιάδες. Δούλευε ο άλλος σε κομματικό μέσο και ταυτοχρόνως διεκδικούσε την εκπροσώπηση της αδέσμευτης δημοσιογραφίας. Αλλά και από την αντίθετη πλευρά, βλέπεις εμβληματικά δημοσιογραφικά μέσα να αλλάζουν γραμμή από τη μία μέρα στην άλλη και ευλόγως απορείς τι απέγιναν οι θέσεις και οι ιδέες.
Δεν είμαστε μία κανονική χώρα για να κάνουμε και μία κανονική κουβέντα. Αδίκως, λοιπόν, πέφτει μομφή στον Νίκο τον Παππά. Συμπεριφέρθηκε με βάση τους κανόνες που ξέρει και τα ήθη του δημοσίου βίου. Στην πραγματικότητα το λάθος είναι του Γερμανού και όλων των ξένων μέσων και δημοσιογράφων. Αφού ξέρουν τι συμβαίνει εδώ, γιατί στο διάολο κάθονται και ασχολούνται;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σφίγγονταν πολύ ο ο Νίκος Παππάς, να αμόλαγε μήπως καμιά κλανιά?
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νίκος Παππάς στη «συνέντευξη»: η απόλυτη μορφή του φασίστα!
Πως τολμάς να με ερωτάς εμένα; Δεν απαντάω γιατί έτσι μου αρέσει, και να συγχωράς που είσαι ξένος, αλλιώς θα σου έλεγα εγώ!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Michel, όχι Mishel, δύο φορές σε τρεις γραμμές. Αμάν. Έλεος. Τέτοια ξεφτίλα και τέτοια αγραμματοσύνη πια;
(Ο Φρήντμαν νοιάζεται διακαώς για τους παράνομους μετανάστες. Ειδικά δε για τις μετανάστριες, κι αν είναι και Ουκρανέζες, πετάει τη σκούφια του).
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπητέ Γιάννη-2, αυτό θα το δούμε στον ύψιστο βαθμό, όταν έρθει η ώρα να προσπαθήσουν να ξεμπερδέψουν με τα τηλεοπτικά κανάλια. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Στα θετικά του βέβαια ότι αντίθετα με τον προϋστάμενό του μιλάει καλά αγγλικά. Όχι βέβαια με την άνεση κάποιου που τα χρησιμοποιεί κάθε μέρα και με πολύ έντονη ελληνική προφορά, αλλά μιλάει καλά αγγλικά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εχει ζήσει μερικά χρόνια στο Λονδίνο, νομίζω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο Παππάς μπορεί να μιλάει καλά αγγλικά (που όντως μιλάει) αλλά η συμπεριφορά του έδειχνε άνθρωπο που δεν τα πάει καθόλου καλά με την κριτική, κόντευε να σκάσει από την πολύ τσαντίλα επειδή δεν του άρεσαν οι ερωτήσεις που του έκανε ο δημοσιογράφος (με το που τελειώνει δε η συνεντευξη και σηκώνεται όρθιος, καθαρά φαίνεται πως κάτι λέει στον δημοσιογράφο σε πολύ έντονο ύφος). Ας φανταστούμε να μην ήταν ξένος ο δημοσιογράφος απέναντί του αλλά στην θέση του να βρίσκονταν ένας Έλληνας δημοσιογράφος, πολύ πιθανόν να έψαχνε για δουλειά σήμερα (αν βέβαια είχε βρεί ποτέ το θάρρος να «ενοχλήσει» τον κ. Υπουργό με τις ερωτήσεις του…).
ΥΓ. Φυσικέ, καλώς επανήλθες! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σ’ ευχαριστώ, Γιάννη, καλώς σας βρίσκω αλλά θα είμαι αναγκαστικά πολύ πιο σποραδικός μιας και ο φόρτος της εργασίας έχει εκτοξευτεί τους τελευταίους μήνες. Σας διαβάζω, όμως, τακτικά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ένα ενδιαφέρον άρθρο, με αφορμή την προφορά του Νίκου Παππά στην συνέντευξη επιχειρεί μία γενικότερη ανάλυση γύρω από την σχέση μεταξύ της προφοράς μίας ξένης γλώσσας, του εθνικισμού, και του ανδρισμού.
http://www.protagon.gr/scripta/editorial/44341135136-44341135136
Η προφορά του Νίκου Παππά
Γιάννης Μαύρος
Η πρόσφατη συνέντευξη του Νίκου Παππά σε ξένο δημοσιογράφο, όπου ο έλληνας υπουργός ομιλεί την αγγλική σε επαρκές μεν επίπεδο αλλά με έντονη ελληνική προφορά, στάθηκε αφορμή για μερικές σκέψεις.
Η σωστή προφορά στις ξένες γλώσσες είναι θέμα που πονάει. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Δεν είναι μικρή η φυσική δυσκολία να προσαρμόσεις τους μυς της γνάθου σε κινησιολογία διαφορετική από αυτή που έχουν συνηθίσει προφέροντας τους φθόγγους της μητρικής. Πολλές φορές η προσπάθεια να μιλήσεις μια ξένη γλώσσα, πέρα από τη νοητική δυσκολία που συνεπάγεται για κάποιον που έχει ανατραφεί ως μονόγλωσσος, αποβαίνει και οδυνηρή σωματικά: οι μυς του στόματος πονούν κυριολεκτικά. Καταπονούνται διότι πολλοί από αυτούς τους δεκάδες μικροσκοπικούς ιστούς δεν χρησιμοποιούνται καν στην εκφορά της ελληνικής και παραμένουν ανενεργοί, χρειάζεται όμως να επιστρατευτούν για να ομιληθεί ορθά η ξένη γλώσσα.
Πέρα από τις παραπάνω αντικειμενικές δυσκολίες, στη σωστή προφορά υπεισέρχεται ο παράγοντας της κουλτούρας και των πολιτισμικών προκαταλήψεων. Κάθε γλώσσα φέρει ένα ορισμένο μεταγλωσσικό φορτίο πολιτισμικών νοημάτων και σημασιών, που επηρεάζουν την εκμάθηση και διάδοσή της. Τα γαλλικά θεωρούνται παραδοσιακά στην Ελλάδα η κατεξοχήν φλώρικη γλώσσα, που η σωστή προφορά τους θηλυκοποιεί και εκπουστεύει τον ομιλητή. Αυτό συνέβη βαθμιαία κυρίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο και την επικράτηση των αγγλικών ως βασικής ξένης γλώσσας στην Ελλάδα, εξαιτίας και των πολιτικών εξελίξεων («στου Στρατηγάκη την αυλή»).
Πριν από τον πόλεμο η γαλλική ήταν η γλώσσα της καλής κοινωνίας, η γλώσσα της αστικής τάξης, σύμβολο κύρους και μηχανισμός κοινωνικοταξικής διάκρισης. Ο χαρακτήρας της ως γλώσσας πολυτελείας (και άρα θηλυπρεπούς) ενισχύθηκε μεταπολεμικά από τον υποβιβασμό της στη δεύτερη θέση προτιμήσεων. Σήμερα αν ένα παιδάκι κάνει ότι πάει να μιλήσει στο σχολείο γαλλικά με προφορά, θα υποστεί την έντονη καζούρα των συμμαθητών του. Πλέον αυτή η σύνδεση γαλλικής προφοράς και φλωριάς έχει εσωτερικευτεί σε τέτοιο βαθμό ώστε, ακόμα και όταν κάποιος γαλλομαθής βρεθεί ανάμεσα σε γαλλόφωνους, θα τα μιλήσει με προφορά «πειραγμένη» (νέγρικη / μαγκρεμπίνικη) και όχι δανδήδικη πρωτευουσιάνικη.
Για τα αγγλικά ισχύουν τα ίδια αλλά σε αισθητά μικρότερο βαθμό. Η αγγλική είναι η λίνγκουα φράνκα των μπίζνες και του εμπορίου, των ανθρώπων της δουλειάς, όχι των αργόσχολων. Ως εκ τούτου η ορθή ομιλία της φέρει πολύ λιγότερες συνδηλώσεις φλωριάς σε σύγκριση με τη γαλλική. Εντούτοις, αν και αποδυναμωμένο, το στοιχείο αυτό δεν εξαφανίζεται εντελώς. Μια μικρή καζούρα περιμένει το παιδάκι που θα προσπαθήσει να μιλήσει με προφορά, ιδίως βρετανική οξφορδιανή – ή τέλος πάντων αυτή που διδάσκουν οι καθηγητές αγγλικής στην Ελλάδα.
Η αλλαγή προφοράς, η μετάπτωση από ελληνική σε ξένη (ας είναι και η γερμανική, η θεωρούμενη παραδοσιακά ως τραχιά και αρρενωπή) συνεπάγεται, σε ορισμένα ομιλιακά περιβάλλοντα, την συμβολική αποψίλωση του ανδρισμού ενός άρρενος ομιλητή. Είναι σαφής ο σύνδεσμος γλώσσα-εθνικισμός-ανδροπρέπεια. Ο σωστός άνδρας, ο πλήρης Ελληνας, δεν απεμπολεί τη μητρική προφορά ακόμα και όταν για λόγους ανάγκης μεταχειρίζεται έναν αλλότριο κώδικα επικοινωνίας. Θα μιλήσει την ξένη γλώσσα σαν να μιλά ελληνικά: την αποδέχεται ως εργαλείο και την ίδια στιγμή την αποκηρύσσει. Εάν μιμηθεί και την προφορά της, διεκδικήσει δηλαδή την πλήρη κυριότητα της ξένης γλώσσας, είναι σαν να απεκδύεται την ελληνικότητά του και κατ’ επέκταση την ανδρικότητά του. Είναι «φράγκεμα». Θυμίζω εδώ το περίφημο «ownership» του μνημονίου ως απαίτηση των δανειστών, που θεωρήθηκε ταπεινωτική από την ελληνική κυβέρνηση. Στην εθνικιστική προκατάληψη προστίθεται η ιδεολογική: ομιλία μιας δυτικής («φράγκικης») γλώσσας με σωστή προφορά υποδηλώνει ότι ο ομιλητής ασπάζεται την φιλελεύθερη καπιταλιστική ιδεολογία της Δύσης. Αυτό στην μεταπολιτευτική Ελλάδα παραμένει προβληματικό. Έτσι εξηγείται εν μέρει το παράδοξο φαινόμενο οι έλληνες να είναι σχετικά ψηλά στους δείκτες γλωσσομάθειας αλλά ελλιπείς ως προς την ορθή προφορά τους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Προσωπικά βρίσκω πιο σωστή την συσχέτιση μεταξύ προφοράς μίας ξένης γλώσσας και ανδρισμού. Αντίθετα, η σύνδεση με τον εθνικισμό, σε αντίθεση με την εντύπωση που δίνει ο αρθρογράφος, έχω την αίσθηση πως είναι είναι αρκετά πιο αδύναμη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σερραϊκά γαλλικά
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ένεκα η εξορία στο Παρίσι, μιλούσε γαλλικά. Η σερραίικη προφορά βέβαια ήταν πολύ σκληρή για να πεθάνει. Ο αστικός μύθος τον θέλει να έχει πει την περίφημη φράση «θα σας κάνω Σαμουνί». Για να υποδηλώσει τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του για το χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού ενώ έκοβε την κορδέλα των εγκαινίων. Θα το έκανε σαν το χιονοδρομικό τού Σαμονί στις Άλπεις, αλλά οι συνδηλώσεις της υπόσχεσής του στα ελληνικά μάλλον πρόδωσαν τις εκσυγχρονιστικές του προθέσεις.
http://www.koolnews.gr/politiki/politikoi-hamenoi-sti-metafrasi-apo-samoyni-toy-karamanli-sto-frozen-war-toy-tsipra
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ΔΠ,
ο κ. Παππάς είναι μεν εκνευριστικός αλλά κι ο αρθρογράφος το τερμάτισε. Σκέφτομαι τα υψηλού επιπέδου και προφοράς Αγγλικά του κ. Βαρουφάκη, για παράδειγμα, κι αναρωτιέμαι τι σημειολογική ανάλυση περί ανδρισμού θα έκανε επ’ αυτών ο κ. Μαύρος. Επίσης, γνωρίζω γοητευτικές Ελληνίδες με εξίσου ελληνική προφορά των Αγγλικών, οι οποίες ούτε κατά διάνοια δεν έχουν ροπή στον ανδρισμό ή σε αρρενωπά πρότυπα συμπεριφοράς.
Συμπληρώνω ότι κατά τη γνώμη μου, η μόδα των τελευταίων 20-30 χρόνων ν’ αναλύονται σημειολογικά και ψυχολογικά μεχρι ναυτίας λεπτομέρειες του λεξιλογίου ή της γλωσσικής εκφοράς ενός ατόμου έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια της χρησιμότητάς της κι έχει εκφυλιστεί σ’ ένα γελοίο παιχνιδάκι αυτοαπασχόλησης, το οποίο, δυστυχώς, συχνά εκφυλίζεται σε πολιτικώς ορθό κυνήγι μαγισσών.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Σκέφτομαι τα υψηλού επιπέδου και προφοράς Αγγλικά του κ. Βαρουφάκη, για παράδειγμα, κι αναρωτιέμαι τι σημειολογική ανάλυση περί ανδρισμού θα έκανε επ’ αυτών ο κ. Μαύρος.»
Eαν κατάλαβα καλά Φυσικέ με το Παππά δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου, απλά με αφορμή την προφορά του κάνει ένα γενικότερο σχόλιο. Και η συσχέτιση που κάνει μεταξύ ανδρισμού και προφοράς κάποιων γλωσσών (όπως π.χ τα γαλλικά) μου φαίνεται απόλυτα σωστή. Το παράδειγμά σου με τις γυναίκες δεν έχει σχέση γιατί ο αρθρογράφος ρητά εστιάζει στους άνδρες.
Επίσης, εαν κατάλαβα καλά, δεν υποστηρίζει την θέση ότι είναι μειωμένου ανδρισμού (ή εθνικού φρονήματος) όποιος μιλάει με την σωστή προφορά μία ξένη γλώσσα, αρα δεν κολλάει κάπου η αναφορά σου στον Βαρουφάκη. Βασικά το αντίθετο λέει, και επιχειρεί να ρίξει λίγο φώς σε κάποιους από τους παράγοντες που κάνουν ένα μέρος του κοινωνικού σώματος και σε ορισμένα περιβάλλοντα να εκλαμβάνει την σωστή προφορά μίας γλώσσας ως ένδειξη μειωμένου ανδρισμού ή εθνικού φρονήματος.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Α, τότε κακώς μπορεί να κατάλαβα, ΔΠ. Και μάλιστα να κατάλαβα κακώς λόγω προκατάληψης απέναντι σε άρθρο που επιχειρεί τέτοιους συσχετισμούς-ακροβασίες, κατά τη γνώμη μου. Που βέβαια απλώς η γνώμη μου είναι, δεν έχει δα και καμιά βαρύτητα. 🙂
—
Θυμήθηκα Έλληνα γνωστό μου, με άπταιστα Γερμανικά από άποψη λεξιλογίου και γραμματικής, τα οποία όμως μιλούσε με ξερή ελληνική προφορά. Μεταξύ άλλων, δεν έκανε διάκριση ανάμεσα στο δασύ σ (sch, πρφ. όπως το αγγλικό sh) και στο ψιλό σ, προφέροντας όλα τα σ ψιλά όπως κάνουμε στα Ελληνικά. Όταν κάποτε τον ρώτησε ένας Γερμανός πώς πληρώνεται για τη δουλειά του ως ελεύθερος επαγγελματίας, και ήθελε να απαντήσες «με επιταγές/με τσεκ», αντί να προφέρει mit Schecks (δασύ σ — μιτ σεκ-ς) είπε «μιτ σεξ» (πληρώνομαι με σεξ). Οι άνδρες στο δωμάτιο έδειξαν ζωηρό ενδιαφέρον για την επαγγελματική του απασχόληση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Και μάλιστα να κατάλαβα κακώς λόγω προκατάληψης απέναντι σε άρθρο που επιχειρεί τέτοιους συσχετισμούς-ακροβασίες, κατά τη γνώμη μου.»
Άρθρο σε ειδησεογραφική ιστοσελίδα είναι, όχι σε επιστημονικό περιοδικό, οπότε ας το κρίνουμε με πιο χαλαρά κριτήρια. Ο δε συσχετισμός σωστής προφοράς κάποιων γλωσσών (όπως για παράδειγμα τα γαλλικά) και ανδρισμού είναι απόλυτα βάσιμος. Προσπάθησε να μιλήσεις τα γαλλικά με την σωστή προφορά σε καμιά αντροπαρέα και τα «φλωριάν» που θα ακούσεις, όπως επίσης και η γενικότερη καζούρα που θα σου κάνουν, θα σου μείνουν αξέχαστα. 😉
(Από την άλλη όμως, όντως η σύνδεση μεταξύ σωστής προφοράς και εθνικισμού φαίνεται αρκετά πιο αδύναμη, το ανέφερα και παραπάνω.)
» Όταν κάποτε τον ρώτησε ένας Γερμανός πώς πληρώνεται για τη δουλειά του ως ελεύθερος επαγγελματίας, και ήθελε να απαντήσες «με επιταγές/με τσεκ», αντί να προφέρει mit Schecks (δασύ σ — μιτ σεκ-ς) είπε «μιτ σεξ» (πληρώνομαι με σεξ). Οι άνδρες στο δωμάτιο έδειξαν ζωηρό ενδιαφέρον για την επαγγελματική του απασχόληση»
😆
Καλό!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συμφωνώ για τον αρνητικό συσχετισμό ανάμεσα στην προφορά των γαλλικών και την βαλκανικώς εννοούμενη αρρενωπότητα, αν και υπάρχει μια βαριάντα της γαλλικής προφοράς, με βαθιά αρρενωπή φωνή και μυστηριώδη φάση, που περνάει για πολύ αντρική. Λέω τώρα, δεν ξέρω και στα σίγουρα, έχω να μιλήσω και Γαλλικά καμιά τριανταριά χρόνια …
Μου αρέσει!Μου αρέσει!